موعود پایگاه اینترنتی موعود
به انگیزه انتشار کتاب «امام‌‌مهدى، علیهالسلام، از ولادت تا ظهور» نوشته سید محمدکاظم قزوینى، ترجمه حسین فریدونى
ظهور موعود الهى و منجى بشر متضمن دو عنصر اساسى و به هم پیوسته است: زمان دوران این تحول در رویداد جهانى (آخرالزمان) و وجود شخص منجى و متکفل این امر عظیم (امام مهدى، علیهالسلام).
«آخرالزمان» اصطلاحى است در فرهنگ ادیان بزرگ دنیا، به معناى آخرین دوران حیات بشر و قبل از برپایى قیامت. در فرهنگ اسلامى، آخرالزمان هم دوران نبوت پیامبر اکرم، صلى‌‌الله‌‌علیه‌‌وآله، تا وقوع قیامت را شامل مى‌‌شود و هم دوران غیبت و ظهور مهدى موعود، علیهالسلام، را. در دوران معاصر، عده‌‌اى از مفسران و متفکران مسلمان از قبیل: مرحوم علامه طباطبایى، استاد شهید مرتضى مطهرى، سید قطب، محمد رشیدرضا، شهید سید محمدباقر صدر و… با اتکا به آیاتى از قرآن کریم (اعراف: ۱۳۸، انبیاء: ۱۰۵، صافات: ۱۷۱ و ۱۷۲) استخلاف انسان در زمین، فرمانروا شدن نیکوکاران زمین (وراثت صالحان) و پیروزى حق بر باطل را به‌‌رغم جولان دائمى باطل به عنوان سرنوشت آینده بشر مطرح کرده‌‌اند و آیات و روایات مربوط به تحولات آخرالزمان را بیانگر نوعى فلسفه تاریخ مى‌‌دانند و به اعتقاد ایشان، عصر آخرالزمان عبارت است از دوران شکوفایى تکامل اجتماعى و طبیعى نوع انسان، چنین آینده‌‌اى امرى است محتوم که مسلمانان باید انتظار آن را داشته باشند و نباید منفعل و دلسرد به «حوادث واقعه» بنگرند، بلکه با حالتى پر نشاط و خواهان صلاح جامعه انسانى و آگاه از تحقق اهداف تاریخى انتظار، باید سرشار از امید، آمادگى و کوشش در خور این انتظار مقدس باشند. در چارچوب این برداشت، آخرالزمان قطعه معینى از تاریخ نوع انسان است که او باید در آن حرکت تکاملى تدریجى خود را تا تحقق وعده الهى ادامه دهد. (۱) در حالیکه در کتب علماى متقدم همچون «کمال‌‌الدین» شیخ صدوق و «کتاب‌‌الغیبه» شیخ طوسى، رحمه‌‌الله‌‌علیه، چنین تفسیرى از تاریخ نبوده و تحولات آخرالزمان امرى است غیر عادى که در آخرین بخش از زندگى نوع انسان واقع مى‌‌گردد و به تحولات قبلى جامعه انسانى مربوط نمى‌‌شود. (۲)
در نظر متاخران بینا بودن در مورد «نشانه‌‌هاى زمان» و ارزیابى رخدادها، در پرتو پیشگوییهاى آخرالزمانى که در جامعه جریان دارد، ضرورى است . کما اینکه بسیارى از اندیشمندان بر این باورند که جامعه انسانى اینک در آخرین مرحله غفلت از «ذات» و در اوج تحمل «جوهر مادى» و «کمیت منطوى در کثرت» قرار دارد، و معتقدند هر چه بشر پیشتر مى‌‌رود; درک جمعى او از خیر و عدل مطلق مفهوم تر و شفاف‌‌تر مى‌‌گردد.
شناخت «آخرالزمان» یا فرجام شناسى (Eschatologie) در ادیان یهود، مسیحیت و زرتشتى نیز حائز اهمیت است.
با عنایت‌‌به آنچه بیان شد، «آخرالزمان» پایان همه چیز نیست، بلکه ترمیم جهان است. گویى جهان ناگهان تعادل خود را باز مى‌‌یابد و به حالت اولیه باز مى‌‌گردد. همه آشفتگیهاى ممکن اوجش در آخرالزمان است فقط در صورتى آشفتگى مطلق است که فى نفسه و با دیدى افتراقى ملاحظه شود. ولى چنانچه این بى نظمیها در قبال نظم کل که سرانجام همگى به آن باز مى‌‌گردند، قرار گیرد جنبه منفى خود را از دست مى‌‌دهد و جزو عوامل مقوم و به یک معنى فانى در مرحله ظهور مى‌‌شود.
به تعبیر «رنه گنون» در کتاب «آخرالزمان یا عصر سیطره کمیت» دوران دجال نهایت ظلم و شر است، ولى امر شر و منحوس ناپایدار و موقت است – هر چند که نمى‌‌توانست جز آنچه واقعا هست چیز دیگرى باشد – و فقط جنبه خیر و سعادت که پایایى و قطعیت دارد و به سامان مى‌‌رسد، به قسمى که محال است‌‌سرانجام غالب نشود.
نگاهى به دردها و آلام بشر اندیشمند امروز و غربت او در زوال فطرت پاک آدمى چنین مى‌‌نمایاند که در میان همه خواسته‌‌هاى ضد و نقیضش، امروز یکى هست که همه در آن مشترکند. همه اقوام و ملل و رژیمهاى سیاسى یکصدا خواهان «آزادى»اند. آزادى برابر با حضور ضرورت حقیقت در وجود آدمى. «آزادى»اى که جوهر انسان مختار است و امکان عروج او را فراهم مى‌‌آورد. آزادى رهایى بخش (۴) و مقوم اندیشه و حکمت. رهایى انسانى که مى‌‌خواهد خودش باشد، رها از گناه و رها از شرارت. آزادى اصیل و واقعى که نهفته در اطاعت‌‌حق است. از این رو دستیابى به سعادت به معناى دستیابى به رحمت و عدالتى است‌‌که خداوندآن را مقررکرده‌‌است.
زندگى در جهانى متعالى است که در آن آدمى به کمال حقیقى و واقعى‌‌اش برسد، و از اندوه و اضطراب پنهان ( aneiety) که مى‌‌داند نمى‌‌تواند امنیت‌‌حقیقى را با سازمان دادن به زندگى شخصى و اجتماعى به دست آورد. وقایع و مقدراتى وجود دارند که آدمى نمى‌‌تواند آنها را در زیر قدرت خود بگیرد. نمى‌‌تواند کارهاى خود را دوام بخشد، زندگى‌‌اش زودگذر است و فرجام آن مرگ. هیچگونه امنیت متاثر از اراده بشر وجود ندارد و دقیقا همین نگرانى اصیل است که باعث مى‌‌شود انسانها با تمام وجود در آرزوى امنیت‌‌باشند. (۵)
چرا امروز که فن آورى و توانایى بشر نسبت‌‌به قرون گذشته و دهه‌‌هاى قبل پیشرفت چشمگیر و غیر قابل مقایسه‌‌اى نموده است و مباحثى همچون دموکراسى، قانون، حقوق بشر، جامعه مدنى و… بمراتب بیش از گذشته با ابتناى به تحلیلها و فلسفه‌‌هاى گوناگون مطرح مى‌‌شود، با این همه در غرب پیشرفته و فرهیخته سخن از هبوط آدمى، ظهور نیست انگارى و بلایا و مصائب جهانى، سر در گمى بى پایان آدمى در ساختار و دستور زبان و واژه‌‌هاى کلامى، مجهول انگارى جهان، پیچیدگى روزافزون شناخت هستى و دور از دسترس شدن تدریجى آن، افزایش مستمر تراژدى بشرى، حاکمیت روز افزون عقلانیت ابزارى، از دست رفتن آخرین رمق حیات معنوى جهان و تبدیل شدن انسان به توده‌‌ها (Mass)، عصر غیبت‌‌ساحت قدس و فرا رسیدن زمانه شب عالم و… مى‌‌شود؟
آیا در نظم کنونى ارباب و رعیتى مدرن! شوریدگى اندیشه بشرى و تلاطم بى وقفه روان او، در بازار پر ازدحام مکاتب فلسفى، روانشناسى، مردم شناسى، جامعه شناسى و… و افزایش سهمگین میل به قدرت و استیلاى بر دیگران و تعارضات و مناقشات بى معنا و… و نهایتا سرخوردگى از همه چیز، رو به فزونى نیست؟
شاید تصور شود که مقصود از ظهور حضرت مهدى، علیهالسلام، پایان همه این آلام در طرفه العین و به یک نگاه و اشاره ایشان است. این البته از توان ایشان به دور نیست; اما شاید تحقق امر صورت دیگرى نیز داشته باشد. اگر گفته مى‌‌شود که بسیارى از ابواب علم تا کنون گشوده نشده و به دست امام موعود باز خواهد شد; گشایش این ابواب چه منظرى را پیش روى آدمى مى‌‌نهد؟ گسترش «ظهور ولایت» در سراسر جهان و استقرار یکپارچه و فراگیر آن چه آثار و برکاتى دارد؟
چه تغییر و تحولى در افکار و اندیشه‌‌ها و کنشها و واکنشهاى فردى و اجتماعى انسان عصر ظهور پیش خواهد آمد؟
آیا در روزگار «ظهور ولایت» نمى‌‌توانیم شاهد درمان اساسى روان آدمى و اعطاى «آزادى»، «امنیت» و «آرامش» واقعى باشیم؟
آیا نمى‌‌توان تصور نمود که مغز شیرین «ایمان» و کنه عفن «گناه» برملا مى‌‌گردد و هم او، مفاهیم متعالى «زیبایى»، «زندگى» و حتى «اسلام» را نه در قالب الفاظى چند، بلکه با غوطه‌‌ورى در عمق و ذات آنها تبیین مى‌‌کند و شهد «حیات طیبه» را در کام تشنه انسانها فرو مى‌‌چکاند و عصر روشنایى را آغاز کرده، سر در گمى او را پایان بخشیده و آغازگر عصر ظهور ساحت قدس و تعالى انسان متکى به ایمان – و نه بى اختیار در امواج توده‌‌ها و مسیطر بر عقلانیت ابزارى و نه محکوم آن – خواهد بود؟
درباره حضرت مهدى، علیهالسلام، کتابهاى فراوانى در میان مسلمانان نگاشته شده که در برگیرنده موضوعات ذیل‌‌اند:
آیات و احادیث مربوط به ابعاد مختلف زندگى حضرت، اثبات وجود آن حضرت، بشارات ادیان، ولادت، غیبت، طول عمر، نواب اربعه، راه یافتگان به حضور ایشان، توقیعات مبارکه، ضرورت شناخت ایشان، فلسفه مهدویت، ملاحم و فتن، علائم ظهور، وظایف منتظران، اصحاب و یاران، عصر ظهور، رجعت، ادعیه و نحوه توسل به آن حضرت، اشعار درباره امام عصر (۶) و… اما تردیدى نیست که بیشترین و دقیق‌‌ترین سهم به مؤلفان شیعى اختصاص دارد که با اتکا به معارف اهل بیت، علیهم‌‌السلام، جزئیات بیشترى را درباره این موعود عظیم و دوران ایشان ارایه مى‌‌نماید.
و اما اینک که در مرحله تحولات وسیع و پیچیده‌‌اى در سراسر جهان در پرتو نهضتى مبتنى بر انتظار شیعى قرار داریم، سنجش وضعیت و موقعیت، ضرورتهاى دیگرى را نیز ایجاب مى‌‌کند. زیرا به تشریح نظرى، جامعه شناسى و فلسفى موضوع نیازمندیم، هم به صیرورت اعتقاد به مهدویت در میان ادیان الهى و تذکر بر تحریف و غفلتى که صورت گرفته است و به تعبیر قرآنى، «یعرفونه کما یعرفون ابنائهم» (7)، و هم تبیین ضرورت شناخت و بیان مشخصات دقیق امام، علیهالسلام، و برنامه‌‌هاى ایشان و بویژه ارایه ترکیبى از انتظار ظهور با سرنوشت‌‌بشر زمان غیبت در فرایند عملکرد اجتماعى امروز. باید توجه داشت در این جایگاه بسیار مهم و حساس، باید از راه ترکیب داده‌‌ها به نحو صحیح و خردورزانه و با پیراستن آن از خرافات و اوهام و قشرى‌‌گرى، همراه رویکردى عمیق به اصل مظلوم «ولایت» و بویژه درک درست از «غیبت ولى خدا» و اثرات آن در زندگى فردى و اجتماعى، مجموعه‌‌اى را فراهم آورد که ضمن عرضه مناسب معارف قرآنى و تعالیم و سنت اهل بیت، علیهم‌‌السلام، ظرافتها و نحوه حفظ ایمان در دوره آخرالزمان و غیبت را نیز مشهود سازد.
کتاب «امام مهدى، علیهالسلام، از ولادت تا ظهور» با هدف معرفى این وجود عالیقدر به خامه استوار دانشمند فقید و محقق بزرگوار، مرحوم سید محمدکاظم قزوینى در ۲۴ فصل به شیوه‌‌اى تحقیقى و پر احساس به عربى نگاشته شده و توسط مترجم محترم آقاى دکتر «حسین فریدونى» به فارسى برگردانده شده است.
کتاب مزبور که از تبویب مناسبى برخوردار است مطالب ارزنده‌‌اى درباره نام و نسبت‌‌حضرت مهدى، علیهالسلام، بشارت به وجود مقدس ایشان، تولد و نهان زیستى کوتاه مدت و نایبان چهارگانه و دیدارکنندگان ایشان در آن ایام، یبت‌‌بلندمدت و دیدار کنندگان حضرتش در این ایام، طول عمر و علائم ظهور آن وجود مقدس، متمهدیان، نحوه ظهور و استیلاى ایشان بر قدرتهاى روزگار ظهور، جامعه عصر ظهور، زمامدارى و پایان عمر مبارکشان را به خوانندگان ارایه مى‌‌نماید.
کتاب با استفاده از تجربیات کتب قبلى، از منابع ارزنده و دست اولى برخوردار است و به همت ناشر محترم و ذوق و سلیقه وافر ایشان به نحو آراسته و پاکیزه‌‌اى حروف نگارى و صفحه آرایى شده و با فهرستهاى‌‌متعدد تکمیل گردیده‌‌است.
از جمله خصوصیات کتاب و روش مؤلف چنین است که تقریبا اکثر احادیث و اخبار مربوط به حضرت مهدى، علیهالسلام، را آورده و سپس آنها را تحلیل و بعضا تاویل و تفسیر مى‌‌کند. اما کمتر حدیثى را از حیث رجال سند مورد بررسى قرار مى‌‌دهد. هر چند که اتکا بر اخبار، روش اصلى مؤلف محترم است اما نکته در خور توجه آن که در همین چارچوب نیز سعى بر ارایه منطقى روایت و یا تاویل عقلانى آن مى‌‌نماید. در بخش «زندگى جامعه در عصر ظهور» مباحثى مطرح شده است (۸) که بعضا از پشتوانه روایى و استدلالى محکم و روشنى برخوردار نیست و بیشتر نظر مؤلف محترم در قالب اما باید توجه داشت علاوه بر آنکه اعتبار و سندیت‌‌برخى از این روایات قابل تامل است، به تعبیر برخى بزرگان، بسیارى از
‹رس‌‌ث/››ح .ت‌‌سا ه‌‌دش ن‌‌ایب،م‌‌لاسلاه‌‌یلع،ن‌‌امز م‌‌اما روهظ م‌‌یلاع ه‌‌نیمز رد ت‌‌ایاور ى‌‌خرب رب اکتا اب ى‌‌دنچ ب‌‌لاطم روهظ ى‌‌اهه‌‌ناشن ل‌‌صف رد ح<>ح )۸( شرایط و یا علایم ظهور قطعى نیست و بدایى و تغییر یافتنى است. زیرا چه بسا، مردم با توجه به این شرایط خود را در زمان امکان ظهور احساس نکنند در حالیکه توجه مستمر به امام، علیهالسلام، و درخواست ظهور ایشان به هیچ وجه نباید محدود به شرایط و اوضاع خاص باشد. این امرى است که تنها به اراده خداى یکتا بستگى دارد و لذا باید تحقق آن را
از مشیت الهى بى آنکه مانعى در کار باشد، درخواست نمود. از مهمترین مباحث درباره امام عصر، علیهالسلام، بعد از شناخت آن حضرت، آشنایى با تعهدات و وظایفى است که در قبال ایشان داریم. این تعهد و عمل به آن در عنوان «انتظار» خلاصه مى‌‌شود و درک و تحلیل عمیق آن، بویژه شناخت دوران غیبت – که خود ابتلایى بزرگ براى بشر بوده است – براى هر مؤمنى ضرورت دارد. اما به نظر مى‌‌رسد که موضوع اساسى و مهم «انتظار». بیان وظایف مسلمانان در عصر غیبت از جمله مباحث ناگفته این کتاب است. بر این نکته باید فقدان بحث مهم «ضرورت شناخت مهدى، علیهالسلام» در اوایل کتاب و موضوع «توقیعات مبارکه امام» را نیز بیفزاییم.
به هر حال، در مجموع کتاب از روح و طراوت ویژه‌‌اى برخوردار است که قطعا برخاسته از شیفتگى مؤلف و مترجم محترم به ساحت مقدس امام عصر، علیهالسلام، است. بدین سبب مطالعه کتاب مزبور براى طالبان معرفت امام غایب، قطعا مفید و سودمند است همانند اثر دیگر مرحوم سید محمدکاظم قزوینى درباره زندگى حضرت فاطمه زهرا، سلام‌‌الله‌‌علیها، و شهادت آن بزرگوار به ترجمه همین مترجم محترم قرین معنویت و عرض ارادت به ساحت قدس صمت‌‌خواهد بود.
ماهنامه موعود شماره ۱۰-۱۱
پى‌‌نوشتها:
۱. ر. ک: مطهرى، مرتضى، جامعه و تاریخ.
۲. ر. ک: دائره‌‌المعارف بزرگ اسلامى، ج2، ص134-136.
۳. ر. ک: دائره‌‌المعارف جهان نوین اسلام (سخذ) ج1، ص440 تا ۴۴۲.
۴. ر. ک: سوره اعراف(۷)، آیه157.
۵. مجله ارغنون، ش5 و۶، مقاله عیسى مسیح و اسطوره شناسى، ص109 تا۱۳۹.
۶. براى آشنایى بیشتر ر.ک: مهدى‌‌پور، على‌‌اکبر، کتابنامه حضرت مهدى، علیهالسلام، این کتابنامه مشتمل بر معرفى بیش از ۲۰۰۰ عنوان کتاب مستقل به زبانهاى مختلف است که در دو جلد و ۸۰۱ صفحه منتشر شده است.
۷. سوره بقره(۲)، آیه146.
۸. فصل ۲۱، ص613 تا ۹۶۵۵. براى آشنایى بیشتر در این زمینه ر. ک: الصدر، محمد، تاریخ، بعدالظهور.
×. مقاله حاضر برگرفته از کتاب ماه، دى‌‌ماه1376 است.
