موعود پایگاه اینترنتی موعود
جابر از امام باقر(ع) نقل کرده است که فرمودند:
«امام حسین(ع) پیش از شهادت، به اصحاب خود فرمود: «رسول خدا(ص) به من فرمود: «فرزند! تو به زودی به [کربلای] عراق برده می‌شوی و آن سرزمینی است که در آن، پیامبران و اوصیای پیامبران با هم دیدار کنند و [عمورا] نام دارد. تو در آنجا به شهادت می‌رسی و نیز با تو جماعتی از یارانت که [از شوق دیدار حقّ] درد شمشیر و نیزه را حس نکنند، به شهادت می‌رسند
و این آیه را تلاوت فرمود:
«و فرمودیم! ای آتش! بر ابراهیم خنک و سلام باش»۲
آن جنگ بر تو و آنان نیز خنک و سلام خواهد بود.
«شما را مژده باد! به خدا سوگند! چنانچه آنان ما را بکشند، ما به [نزد] پیامبر(ص) خود درآییم.»
«سپس تا آن زمان که خدا خواهد، انتظار می‌کشم. آنگاه از زمین جدا شده، همچون خروج امیرمؤمنان(ع) و قیام قائم ما و حیات رسول خدا(ص) برآیم.
سپس از نزد خدا، گروهی آسمانی بر من فرود آیند که قبلاً هرگز به زمین نیامده‌اند و جبرئیل و میکائیل و اسرافیل و سپاه فرشتگان بر من آیند.
محمّد(ص) و علی(ع) و من و برادرم و همه آنان که خدا بر ایشان منّت دارد، در کجاوه‌های پروردگار بر اسبان دو رنگ که از نورند و به کسی سواری نداده‌اند، فرود آییم.
سپس محمّد(ص) پرچم خود را به اهتزاز درآورد و آن را با شمشیر خود به قائم ما بسپرد. سپس ما پس از آن تا خدا خواهد، می‌مانیم.
سپس خدا از مسجد کوفه، سه چشمه از روغن و شیر و آب بجوشاند.
سپس امیرمؤمنان(ع) شمشیر رسول خدا(ص) را به من داده، مرا به شرق و غرب عالم برانگیزد؛ به هیچ دشمن خدا نمی‌گذرم؛ مگر که خونش را می‌ریزم و هیچ بتی را نمی‌نهم؛ مگر که می‌سوزانم تا به دیار «هند» درآیم و آن را بگشایم.
دانیال و یونس [یوشع] نزد امیرمؤمنان(ع) آیند و گویند: خدا و پیامبرش راست فرمودند و خدا با ایشان هفتاد نفر را به سوی «بصره» برانگیزد و آنان دشمنان خود را از پا افکنند و یک بار نیز به «روم» انگیزد و آن را برایشان بگشاید.
سپس هر جانوری را که خدا گوشت آن را حرام فرموده، می‌کشم تا بر زمین، جز پاکیزه‌ها نمانند و بر یهود و نصارا و دیگر ملّت‌ها می‌پردازم و آنان را میان اسلام و شمشیر، آزاد می‌گذارم هر که اسلام آورد، بر او منّت دارم و هر که اسلام نپذیرد، خدا خونش را بریزد و کسی از شیعیان ما نمی‌ماند؛ مگر که خدا فرشته‌ای را نزد او می‌فرستد تا خاک را از چهره‌اش ببرد و همسران و منازلش را در بهشت بشناساند.
بر زمین، کور و زمین‌گیر و گرفتاری نمی‌ماند؛ مگر آنکه خدا به برکت ما اهل بیت، ناراحتی او را برطرف کند و برکت‌ها از آسمان بر زمین آید تا درختان، میوه‌های خدا خواسته خود را سرشار آرند و میوه‌های زمستان را در تابستان و میوه‌های تابستان در زمستان مصرف کنند و آن است فرموده خدای متعال:
«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَیْهِم بَرَکَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَکِن کَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا کَانُواْ یَکْسِبُونَ؛ ۳
و اگر مردم شهرها ایمان آورده و به تقوا گراییده بودند، قطعاً برکاتی از آسمان و زمین برایشان میگشودیم؛ ولی تکذیب کردند، پس به [کیفر] دستاوردشان [گریبان] آنان را گرفتیم.»
سپس خدا به شیعیان ما کرامتی بخشد که هیچ بر زمین و در زمین، برایشان پنهان نماند تا آنجا که یک نفر از ایشان اراده کند تا اخبار خاندان خود داند. پس آنان را به آگاهی آنچه کنند، خبر دهد.»
پی‌نوشت‌ها:
۱. «فرهنگ جامع سخنان امام حسین(ع)»، صص ۴۸۴ ـ ۴۸۶.
۲. سوره انبیاء، آیه ۶۹.
۳. سوره اعراف، آیه ۹۶.
