موعود پایگاه اینترنتی موعود
شنیده اید می‌گویند «از نخورده بگیر بده به خورده»؟! این به این معناست که کسی که مزه ی چیزی زیر زبانش رفت، از دست دادن آن را سخت تر تحمل می‌کند تا کسی که لذت آن را هرگز نچشیده است. به همین خاطر است برخی بزرگان، لذت برخی چیزهای حلال را هم بر خود حرام می‌کنند. که مبادا بر چیزی غیر از طاعت خداوند، حرص داشته باشند.
در ادامه ی این مطلب، چند حکایت کوتاه، از امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، می آوریم؛ مردی که نخستین کسی بود که لذات را بر خود حرام کرد.
الف) حرام نیست؛ ولی نمی خورم!
ظرفى پالوده در برابر امام علی (ع) نهادند. انگشت خود را چندان در آن فرو برد تا به ته آن رسید، سپس آن را بیرون آورد، و از آن پالوده نخورد و تنها انگشتش را به دهان برد و آن را چشید و گفت: «خوب است و حرام نیست، ولى دوست ندارم خود را به چیزى عادت دهم که به آن عادت ندارم» (۱)
ب) پیامبر (ص) خشک تر از این می خورد!
سوید بن غفله می‌گوید: «هنگام عصر، بر على بن ابى طالب (ع) وارد شدم. دیدم نشسته است و در برابرش کاسه اى شیر ترشیده که بوى تند ترشیدگى آن استشمام مى شد، و در دست او پاره نانى است که از پوستهاى جو روى آن معلوم بود که نان جوین است؛ آن نان را به دست مى شکست و اگر زورش نمى رسید با زانو مى شکست و در شیر مى انداخت. پس گفت: «نزدیک بیا و در خوراک ما شریک شو!» گفتم: «من روزه دارم.» گفت: «از پیامبر (صلی الله علیه و آله) شنیدم که گفت: «هر کس به سبب روزه از خوردن طعامى که هوس آن را کرده است محروم شود، بر خدا است که او را از خوراک بهشت نصیب کند و از نوشیدنى آن بنوشاند».
سوید می‌گوید: من به کنیز او که نزدیکش ایستاده بود گفتم: چرا آرد نان را الک نمىکنید که من این اندازه سبوس در آن مى بینم؟ گفت: به ما فرمان داده است که آرد را الک نکنیم.
آنگاه على گفت: «به او چه گفتى؟» و چون از آنچه گفته بودم آگاه شد، گفت: «پیامبر را مىدیدم که خشکتر از این مىخورد، و درشتتر از این مىپوشید، پس اگر چنین نکنم بیم آن دارم که (در قیامت) به او نرسم». (۲)
ج) می ترسم بپسندم!
امام صادق (ع) از پدرش نقل می‌کند: «براى امیر المؤمنین على بن ابى طالب (ع) حلوایى آماده شده از خرما و سر شیر و نشاسته؛ آوردند، او از خوردن آن خوددارى کرد. و چون به او گفتند که آیا آن را حرام مى دانى؟ گفت: «نه، ولى بیم آن دارم که از آن خوشم آید و در طلب آن برآیم.» (۳)
پی نوشت:
۱. الحیاه / ترجمه احمد آرام؛ ج۲؛ ص۳۶۲؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور ۳/۵
۲. همان، ص ۳۶۰
۳. همان، ص ۳۵۹
پ.میعاد
مستور
