حضرت آیت الله سید محمد حسینی شاهرودی در پرسش و پاسخی درباره شفا خواستن به واسطه دعا پاسخ دادهاند. به گزارش شفقنا متن پرسش و پاسخ از پایگاه ایشان به این شرح است:
سوال:
تفسیر آیات ۲۶ و ۲۷ سوره قیامت چیست ؟ (کلاّ إذا بلغت التراقى و قیل من راق) « آن گاه که جان به گلو رسد و گفته شود که شفادهنده کیست ؟ »
آیا درست است که در بعضى از روایات، براى شفاى مریض یا پیش گیرى از بلا یا دفع ضرر و زیان، خواندن بعضى ادعیه و یا همراه داشتن آنها ( حرز ) مستحب شمرده شده است ؟
از سوى دیگر در بعضى روایات بر مراجعه به پزشک هنگام بیمارى و درمان از راههاى طبیعى و خوردن دارو، تأکید شده است . چگونه مى توان این دو گروه روایات را جمع کرد ؟
جواب : کلمه « راق » به معناى کسى است که بیمار را از بیمارى نجات مى دهد، چه از راه دارو و چه از راه دعا، بنابراین هر دو را شامل مى شود . همان گونه که در حدیثی از امام باقر (علیه السلام) نقل شده است ( تفسیر برهان، ج ۴، ص ۴۰۸) .
بنابراین، مراجعه به پزشک براى مداوا، با خواندن ادعیه براى شفا، منافاتى با هم ندارد . زیرا آن گونه که در حدیث آمده است، تشخیص و درمان بیمارى از طبیب و شفا و مؤثر افتادن دارو از خداوند متعال است . پس در درمان دو مرحله وجود دارد : مرحله علاج وپناه بردن به اسباب طبیعى و مرحله شفاء که از سوى خدا است، به این ترتیب که خداوند به عوامل و پدیده هاى طبیعى، اثر درمانى مى دهد . و ادعیه و مانند آن، در مرحله دوم اثر مى کند به این نحو که شخص دعا مى کند خداوند شفاء را در این دارو قرار دهد . همچنین ممکن است خداوند، ادعیه و مانند آن را گاهى و نه بطور همیشگى مستقلا، عامل شفا قرار دهد و همانطور که اثر را در دوا قرار داده است در دعا قرار دهد .
اما بطور کلى، اراده خداوند بر اجراى امور از راههاى عادى و به وسیله عوامل و اسباب آن است (ابى الله ان یجرى الامور الا باسبابها : خداوند پرهیز مى فرماید که امور به غیر عوامل و اسباب آن اجرا شوند . ( مترجم )) .
روزى حضرت موسى (علیه السلام) بیمار شد . گفت : « او که بیمارم کرد، همو شفایم مى دهد » و نزد طبیب نرفت . به او وحى شد : « اى موسى! آیا مى خواهى با توکل خود، حکمت مرا باطل کنى ؟ پس کیست که در اشیاء، حقیقت ( و اثر ) داروها را نهان کرده است ؟ »(… فمن ذالذى اودع الاشیاء حقایق العقاقیر . عقاقیر به معناى گیاهان دارویى و یا بطور کلى هر نوع دارو است)
شفقنا