موعود پایگاه اینترنتی موعود
بعد از سال ها درد و بدبختی، اقلیت مسلمانان برمه در حالی زندگی می‌کنند که تمام رنج های دنیا را در دل های خود جای داده‌اند، بدون این که در این مدت هیچ گونه تغییر مثبتی در وضع آنها به وجود آید. دلیل چنین رنجی، نقض حقوق اقلیت های دینی در تمام جهان است که متاسفانه به دلیل اقلیت بودن کسی به بحران آنها رسیدگی نمی‌کند.
به گزارش موعود به نقل از پایگاه خبری شیعه، بیرون راندن اقلیت مسلمان روهنگیا شکل های مختلفی به خود گرفت، طی هفته ی گذشته گروه بزرگی از راهبان بودایی برای بیرون کردن مسلمانان از برمه تجمع هایی برگزار کردند که همگی خواهان پاک سازی کشور از وجود مسلمانان است. آنها بر این عقیده‌اند که مسلمانان نمی توانند در داشتن حق شهروندی و زندگی در برمه با آنها مشترک باشند، آنها برمه را کشوری مخصوص بوداییان می دانند.
بر اساس گزارش پایگاه خبری اسکای نیوز، چیزی که در این میان تعجب همگان را برانگیخت سکوت یکی از فعالان حقوق بشر است که دارای جایزه ی نوبل صلح نیز بود. «سان سو چی» از مدافعان حقوق بشر و آزادی و از رهبران یکی از احزاب ملی دموکراتیک برمه است که سکوت وی در این باره ناامیدی بزرگی برای پایان دادن به رنج روهنگیا محسوب می‌شد.
مسلمانان برمه از گذشته تاکنون در معرض تبعیض های زیادی قرار داشتند، از قدیم الایام دولت به آنها اجازه ی انتشار کتب دینی، روزنامه ها و مجلات اسلامی را نمی داد و باید برای آن مجوز ویژه کسب کنند که گرفتن چنین مجوزی بسیار سخت بود.
همچنین آنها حق نداشتند در محل فعالیت خود لباس اسلامی‌بر تن کرده و یا ریش خود را نتراشند. دولت با چنین کارهایی در تلاش بود که هویت اسلامی آنها را نابود کند.
گذشته از آن دولت بودایی، تمام املاک در دست اداره ی اوقاف و قبرستان های اسلامی را مصادر کرده و آنها را به سرویس های بهداشتی عمومی و مکانی برای کشتار خوک و دیگر چهارپایان تبدیل کرده بود.
دولت برمه به مسلمانان اجازه نمی داد برای پخش اذان از بلندگو استفاده کنند که البته از سال ۱۴۰۳ تاکنون پخش اذان به طور کلی در مساجد ممنوع شد. علاوه بر آن در اداره ی مساجد و مدارس دینی دخالت کرده و قوانین خود را بر آنها تحمیل می‌کند، گاهی اوقات نیز تصمیم می‌گیرد مساجد را تخریب کرده و آنها را به کاباره و می خانه، اردوگاه ارتشی و یا پارک عمومی تبدیل کند.
در همین راستا نماینده ی رییس اتحادیه ی دانشجویان مسلمان در اراکان « ابراهیم محمد عتیق الرحمن» گفت: به موجب قوانین ممنوعیت ساخت و تعمیر مساجد دولت در سال ۲۰۰۱ دولت بیش از ۷۲ مسجد را تخریب کرد. در این قوانین مساجدی که کمتر از ۱۰ سال از ساخت آنها گذشته بود، نیز به خودی خود تخریب می‌شدند.
وی در ادامه تاکید کرد: دولت برای بازداشتن مسلمان از انجام آموزه های دینی خود، اقدام به ممنوعیت حج جز برای گروه‌اندکی کرد، همچنین مسلمانان حق نداشتند در اعیاد مختلف قربانی دهند. گذشته از آن دولت سعی داشت مسلمانان را به زور در جامعه ی بوداییان ادغام نماید، به همین دلیل فرهنگ بودایی و ازدواج با زنان بودایی و ممنوعیت استفاده از حجاب را بر آنها تحمیل می‌کرد.
بر اساس گزارش پایگاه المسلم، در مورد وضع زنان مسلمان در برمه نیز می توان گفت: با بهانه های متعددی مواد ضد بارداری به زنان مسلمانان تزریق می‌شد، همچنین آنها حق ندارند تا قبل از ۲۵ سالگی ازدواج کنند و سن ازدواج برای مردان ۳۰ سال به بالا است.
علاوه بر آن زنان مطلقه یا بیوه تنها بعد از گذشت حداقل یک سال از جدایی از همسر قبلی می توانستند دوباره ازدواج کنند و در صورت مخالفت با این قوانین مجازات های سختی تعیین شده بود. هدف از تمام این طرح ها کاهش دادن تعداد مسلمانان و یا منقرض کردن آنها است.
در صورتی که زن مسلمانی باردار شود باید نزد نیروهای امنیتی مرزی نکاسا برود، آنها وی را مجبور می‌کنند ماهانه سونوگرافی های رنگی بگیرد و نتایج آن را به مسوولین ارایه دهد، این امر باعث می‌شود که مسوولین بر مساله ی زاد و ولد میان مسلمانان مسلط شوند. سونوهای رنگی دارای هزینه های زیادی است و زن باید هر ماه آنها را تکرار نماید. گذشته از آن باعث ایجاد دردهای زیادی برای زن باردار خواهد شد و برای سلامت کودک نیز ضرر دارد.
مسلمانان روهنگیا از گذشته تاکنون رنج های زیادی را تحمل کردند و مورد شکنجه های زیادی واقع شده‌اند. شکنجه هایی که شاید کمتر به ذهن افراد عادی خطور می‌کند، این در حالی است که سازمان های حقوق بشر تمام وقت و توان خود را بر مسایل کم اهمیت صرف کرده و از مسایلی از این دست غافل مانده‌اند.
