موعود پایگاه اینترنتی موعود
پادشاهی و دولت دنیا به فرزند سیّد خلایق دو جهان(کشن) بزرگوار تمام شود. وی کسی باشد که بر کوه های مشرق و مغرب دنیا حکم براند و فرمان کند و بر ابرها سوار شود و فرشتگان کارکنان او باشند و جن و انس در خدمت او شوند و از سودان که زیر خط استواست تا ارض تسعین که زیر قطب شمالی است و ماوراء بحار را صاحب شود و دین خدا یک دین شود و دین خدا زنده گردد و نام او ایستاده باشد و خداشناس باشد.
متن زیر پاسخ حجت الاسلام سلیمیان، عضو هیئت علمی پژوهشکده مهدویت و آینده پژوهی به پرسشی در رابطه با اعتقاد پیروان آیین های هندو به موعود است که توجه شما را به مطالعه ی آن جلب می‌کنیم.
در آیین های هندوان و کتاب های آنان نیز، همانند دیگر ادیان و آیین ها، سخن از نجات دهنده و موعود آمده است، از جمله در کتاب “مهابهاراتا” و کتاب “پورانه‌ها” در این باره مطالبی آمده است.
همه ادیان معتقدند که در پایان هر دوره‌ای از تاریخ، بشر از لحاظ معنوی و اخلاقی رو به انحطاط می‌رود، و چون طبعاً و فطرتاً، درحال هبوط و دوری از مبدأ است و مانند احجار به سوی پایین حرکت می‌کند، نمی تواند به خودی خود به این سیر نزولی و انحطاط معنوی و اخلاقی خاتمه دهد. پس ناچار روزی یک شخصیت معنوی بلند پایه، که از منبع وحی و الهام سرچشمه می‌گیرد ظهور خواهد کرد و جهان را از تاریکی جهل و غفلت و ظلم و ستم نجات خواهد داد. در این مورد در آموزه‌های هر دینی به صورت رمز، به حقایقی اشاره شده است، که با معتقدات آیین‌های دیگر توافق و هماهنگی کامل دارد. مثلاً در کیش هندو، در کتب پوراناpurana))، شرح مفصلی، در باره دوره آخر عصر کالیkali) )، یعنی: واپسین دوره قبل از ظهور دهمین آواتاری ویشنو درج گردیده است.
محمّد بهشتی در کتاب “ادیان و مهدویّت، صفحه ی ۱۸ و ۱۹ در این باره نوشته است: “در کتاب شاکمونی که از اعاظم کفره ی هند است و به عقیده پیروانش پیامبر صاحب کتاب آسمانیست، اشاره به وحدت دیانت در زمان آن پرچم دار روحانی جهان کرده و می‌گوید:
پادشاهی و دولت دنیا به فرزند سیّد خلایق دو جهان(کشن) بزرگوار تمام شود. وی کسی باشد که بر کوه های مشرق و مغرب دنیا حکم براند و فرمان کند و بر ابرها سوار شود و فرشتگان کارکنان او باشند و جن و انس در خدمت او شوند و از سودان که زیر خط استواست تا ارض تسعین که زیر قطب شمالی است و ماوراء بحار را صاحب شود و دین خدا یک دین شود و دین خدا زنده گردد و نام او ایستاده باشد و خداشناس باشد.”
و نیز سیّد اسد‌الله شهیدی در کتاب “ظهور حضرت مهدی (عج) از دیدگاه اسلام و مذاهب و ملل جهان” صفحه ی ۲۷۳ بخشی از باور هندوها را درباره ی منجی این‌گونه بازگو کرده است:
“در کتاب “اوپانیشاد” که یکی از کتاب‌های معتبر و از منابع هندوها به شمار می‌رود، بشارت به ظهور نجات بخش چنین آمده است: “این مظهر ویشنو (مظهر دهم) در انقضای کلی یا عصر آهن، سوار بر اسب سفیدی، درحالی که شمشیر برهنه ی درخشانی به صورت ستاره ی دنباله دار در دست دارد ظاهر می‌شود، شریران را تماماً هلاک می‌سازد، و آفرینش را از نو تجدید، و پاکی را رجعت خواهد داد … این مظهر دهم در انقضای عالم ظهور خواهد کرد.”
آیت الله دکتر محمدصادقی تهرانی(ره) در کتاب گرانسنگ “بشارات عهدین” صفحه ی ۲۴۶ می نویسد: در کتاب “باسک” که از کتاب‌های مقدس هندوهاست، بشارت به منجی این گونه آمده است: “دوره دنیا تمام شود به پادشاه عادلی در آخرالزمان که پیشوای ملائکه و پریان و آدمیان باشد، و حق و راستی با او باشد، و آنچه در دریا و زمین ها پنهان باشد همه را به دست آورد، و از آسمان ها و زمین و آنچه باشد، خبر دهد، و از او بزرگ تر کسی به دنیا نیاید.”
همچنین محمّد بهشتی در کتاب” ادیان و مهدویّت” صفحه ی ۲۰ چنین آورده است: در کتاب “پاتیکل” که از اعاظم هندوان و به زعم آنان صاحب کتاب آسمانی است راجع به دولت با سعادت مهدی(ع) این گونه نقل کرده است: «چون مدّت روز تمام شود، دنیای کهنه نو شود و زنده گردد، و صاحب ملک تازه پیدا شود از فرزندان دو پیشوای بزرگ جهان که یکی “ناموس آخرالزمان” و دیگری “صدیق اکبر” یعنی وصی بزرگ تر وی که پشن نام دارد و نام آن صاحب ملک تازه راهنما است”.
