موعود پایگاه اینترنتی موعود
حقیقت لعن با ورود به فضای عاشورا دریافت می‌شود. اگر کسی وارد عاشورا نشود جسارت و جرأت این دعا در او پیدا نمی‌شود. اگر وارد عاشورا شدید می‌بینید که این دشمنی که این قدر قیافه حق به جانب و مدافع حقوق بشر و آزادی و …
به گزارش موعود به نقل از پایگاه اطلاع رسانی فرهنگستان علوم اسلامی، مراسم نهمین شب عزاداری اباعبدالله الحسین(علیه السلام) در دهه اول محرم الحرام در مدرسه فیضیه برگزار گردید. در این مراسم حجت الاسلام والمسلمین میرباقری؛ رئیس فرهنگستان علوم اسلامی قم به ایراد سخنرانی پرداختند که در ادامه گزارش اجمالی سخنان ایشان تقدیم خوانندگان محترم می‌گردد.
مقدمه
در زیارت شریف عاشورا معارف بلندی بیان شده که مقامات سلوکی و مسیر ما را در استفاده از عاشورا معین می‌کند. از جمله معارفی که در این زیارت نورانی ذکر شده، دعاهایی است که بی بدیل یا کم نظیر هستند. اگر انسان توجه به عاشورا پیدا کند و سالک با عاشورا شود، این خواسته های رفیع در او شکل می‌گیرد و این دعاها در او محقق می‌شود.
ـ تعیین موضع از طریق سلام و لعن
سلام هایی است که در زیارت عاشورا به وجود مقدس سیدالشهداء (علیه السلام) و اصحاب و اهل بیت ایشان داده می‌شود، یک نوع دعاست. عظمت آنها و عبادت های آنها، موجب صلوات و دعاست. دعای دیگر، لعن بر دشمنان ایشان است. لعن یعنی دعای برای دوری رحمت خدای متعال از دشمنان. یعنی انسان تقاضا می‌کند: خدایا تو که ارحم الراحمینی و رحمتت واسعه است اینها را از آن رحمت خاصه و رحیمیه خودت دور کن. در واقع، جمال عبادت سیدالشهدا (علیه السلام) ما را به سلام دعوت می‌کند و زشتی کار دشمن هم ما را به لعن می‌کشاند؛ یعنی موضعمان نسبت به دو جبهه، مشخص می‌شود.
ـ لعن؛ مانع نفوذ امواج ظلمانی ائمه جور
این لعن عبادت بزرگی است که ما را از سقوط و انحطاط و از خطر امواج فتنه که از دستگاه شیاطین جنی و انسی می آید، حفظ می‌کند. گویا مؤمن خودش یکی از قلاع (قلعه ها) و سنگرهای اسلام است و شیاطین سعی می‌کنند این سنگر را با امواج ظلمانی خود فتح کنند. اگر هم کسی به آنها پیوند بخورد ملعنت ها و شیطنت های آنها انسان را می‌گیرد.
در روایتی، امام صادق (علیه السلام) در توضیح اینکه چرا پیروان امام جائر، دین ندارند و پیروان امام عادل، سرزنش نمی‌شوند، فرمودند: چون سیئات امام جائر، حسنات دوستدارانش را از بین می‌برد و حسنات امام عادل هم سیئات دوستدارانش را نابود می‌کند.[۱] وقتی امام(علیه السلام) حسنه خودش را در کفه ترازوی شما گذاشت همه سیئات و ظلمات محو می‌شوند و آن طرف، وقتی گناه یزید (لعنه الله) را در کفه طرفدارانش بگذارید، دیگر نماز و سایر اعمال به چه کار می آید!
شیاطین و ائمه جور، امواج ظلمات و سیئات خود را می فرستند و می خواهند همه ما را غرق کنند؛ «لأُزَیِّنَنَّ لَهُمْ وَلأُغْوِیَنَّهُمْ» و «ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ» و «لأقْعُدَنّ لَهُمْ صِرَاطَکَ الْمُسْتَقِیمَ. ثُمّ لاَتِیَنّهُمْ مّن بَیْنِ أَیْدِیهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ وَعَنْ أَیْمَانِهِمْ وَعَن شَمَآئِلِهِمْ» و …. در این جنگ باطنی، چه چیزی مانع نفوذ اینها می‌شود؟ لعن. انسان باید دشمنان خدا را لعن کند و خود قرآن کریم هم مکرراً آنها را لعن می‌کند. اگر مداومت بر این لعن ها نباشد امواج فتن بنی امیه، ما را هم با خودش غرق می‌کند. در روایاتی آمده است که اگر کسی دعای لعن را بخواند مانند کسی است که در رکاب رسول خدا (ص) در روز بدر، تیراندازی کرده است. مگر آنها چه کار می‌کردند؟ آنها جلوی فتح قلعه های اسلام را می‌گرفتند؛ و اینجا هم همین طور است. البته گاهی اوقات، لعن انسان، فقط سنگر خودش را محفوظ نگه می دارد اما برخی آنقدر لعن شان قوی است که یک جبهه را عقب می زند و امواج ظلمانی آنها و شعله های جهنم را خاموش می‌کند.
ـ دریافت حقیقت لعن، پس از ورود به فضای عاشورا
حقیقت لعن با ورود به فضای عاشورا دریافت می‌شود. اگر کسی وارد عاشورا نشود جسارت و جرأت این دعا در او پیدا نمی‌شود. اگر وارد عاشورا شدید می‌بینید که این دشمنی که این قدر قیافه حق به جانب و مدافع حقوق بشر و آزادی و … می‌گیرد اگر پایش بیافتد به کودک لب تشنه شش ماهه، بین دو نهر آب، روی دست پدرش، تیر می زند؛ آن وقت است که انسان می تواند شمشیرش را از غلاف بیرون بکشد. و گرنه فطرت انسان اجازه نمی دهد که انسان به راحتی، یک مرغ یا حتی یک پشه را بکشد. چطور می‌شود که در صحنه ای مالک اشتر شمشیرش را در می آورد و از این طرف لشکر دشمن داخل می رود و از آن طرف بیرون می آید! چطور می‌شود مثل امیرالمؤمنین (علیه السلام) با آن رأفت و دلسوزی که محبتش به امت از پدر به فرزند بیشتر است، در جنگ صفین، از این طرف شمشیرش را می‌گذارد و از آن طرف لشکر خارج می‌شود؟ وقتی انسان ببیند که آنها چه می‌کنند و باطن جهالت و شرارت و شیطنت آنها چیست، آن وقت است که این حجاب، کنار می رود و می فهمد که اینها چه موجوداتی هستند و باید از این طرف شمشیر بگذاری و از آن طرف در بیایی. انسان تا این باطن را نبیند چطور می تواند شمشیر بکشد و خون بریزد؟ مگر آسان است؟
خون ریختن یا باید بر اساس شهوات و غضب مادی انسان باشد که دستگاه شیطانی همین کار را می‌کند و مثلاً جنگ اول و دوم جهانی را راه می اندازد و بمبی می اندازد و صد هزار انسان را نابود می‌کند. ما این غضب و شهوت را که ما نمی خواهیم؛ در جنگ اسلامی، غضب الهی است که خود را نشان می دهد. باید دید غضب الهی چه وقت و چگونه تحریک می‌شود؟ انسان وقتی به متن حادثه عاشورا برود و زشتی فعل دشمنان خدا ببیند، چنین غضبی پیدا می‌کند. خود امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا که دلش تا یک لحظه قبل برای دشمنان می سوخت و می فرمود: «من خیر شما را می خواهم، اجازه بدهید حجت را بر شما تمام کنم و حرفم را بزنم، چرا هلهله می‌کنید و …»، یک لحظه بعد وقتی می‌گویند: «بُغضاً لِاَبیک»، ذوالفقار را از این طرف لشگر دشمن می‌گذارد و از آن طرف بیرون می آید! راوی می‌گوید: تا حالا ندیدم یک آدم مجروح غصه دار گرسنه و تشنه و … این گونه مبارزه کند. (والله ما رایت مکسورا قد قتل اهل بیته و ولد و اصحابه اربع تجاش منه). اینجا جای دلسوزی نیست. آنجا که خدا عذاب می‌کند اگر دلت سوخت، خودت هم مستحق عذاب می‌شوی! و این دلسوزی، علامت ضعف ایمان است. آنجا که خدا عذاب می فرستد و یا ولیّ خدا (که معدن الرحمه است) به اذن الله عذاب می‌کند، جای دلسوزی نیست؛ این اشفاق و محبت، اشفاق انحرافی و محبت انحرافی است و اشفاق و محبت خدایی نیست. خدایی که ارحم الراحمین است اشد المعاقبین هم هست؛ «أنَّکَ أرْحَمُ الرّاحِمینَ فی مَوْضِعِ الْعَفْوِ وَ الرَّحْمَهِ، وَ أشَدُّ الْمُعاقِبینَ فی مَوْضِعِ النَّکالِ وَ النَّقِمَهِ». هر دو، خوب است. هم جهنم خوب است هم بهشت. امیرالمؤمنین (علیه السلام) . فقط قاسم الجنه نیست، «قَاسِمُ الْجَنَّهِ وَالنَّارِ» است؛ هم «نِعْمَهِ اللَّهِ عَلَی الْأَبْرَارِ» است و هم «نَقِمَتِهِ عَلَی الْفُجَّار».
ـ عظمت پیدا کردن مصیبت سیدالشهدا (علیه السلام)؛ مدخل ورود به خونخواهی
در زیارت عاشورا حدود دوازده دعا وجود دارد که مقامات سلوکی در فضای عاشوراست. اگر کسی در وادی عاشورا افتاد قفل دلش برداشته می‌شود و دهانش به این دعاها باز می‌شود. بعد از آن سلام و لعن ها، اولین دعا این است که: «لَقَدْ عَظُمَ مُصابی بِکَ فَاَسئلُ اللهَ الَّذی اَکرَمَ مَقامَکَ وَ اَکْرَمَنی اَنْ یَرزُقَنی طَلَبَ ثارِکَ مَعَ اِمامٍ مَنصُورٍ مِنْ اَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ صَلی اللهُ عَلَیهِ وَ الِه». اگر مصیبت سیدالشهداء (علیه السلام) در قلب کسی بار انداخت و فوران پیدا کرد و عظمت این مصیبت در دلش تجلی یافت و فهمید که چه اتفاقی افتاده است، آماده می‌شود برای «اَنْ یَرزُقَنی طَلَبَ ثارِکَ مَعَ اِمامٍ مَنصُورٍ». لذا انسان خدا را به حق سیدالشهداء (علیه السلام) قسم می دهد که خدایا همینطور که به من لطف کردی و من را به امام حسین (علیه السلام) محترم شمردی، این روزی را هم به من بده که جزو خونخواه های سیدالشهدا(علیه السلام) در رکاب امام زمان (علیه السلام) باشم. اگر عظمت مصیبت سیدالشهداء (ع) در دل کسی واقع شد، مدخل ورود به خونخواهی سید الشهداء (علیه السلام) در رکاب امام زمان (علیه السلام) است.
این اولین دعاست و عبادت عظیمی است؛ چون غضب کردن برای خدا و امام (علیه السلام)، خیلی خوب است و از رشته های محکم ایمان است؛ «اَوْثَقُ عُرَی الایمانِ الْحُبُّ فی اللهِ وَ البُغْضُ فِی اللهِ وَ تَوالی اَوْلیاءِ اللهِ وَ التَّبَرّی مِنْ اَعْداءِ اللهِ». دستگاه شیاطین گناه عظیمی را مرتکب شده‌اند که ماجرای آن تمام نشده است. هر کسی راضی به این گناه باشد، داخل در آن است و هر کسی ساکت باشد معاقب است و لذا حتما باید مقابل آن، موضع داشت. جزو اعظم عبادات این است که انسان به جایی برسد که دلش بخواهد خونخواه ولی خدا باشد و دلش شور بزند که بیاید و در صف درگیری با دشمنان بکشد و کشته شود. «اَسْئَلُکَ اَنْ تَجْعَلَ وَفاتى قَتْلاً فى سَبیلِکَ تَحْتَ رایَهِ نَبِیِّکَ مَعَ اَوْلِیاَّئِکَ وَ اَسْئَلُکَ اَنْ تَقْتُلَ بى اَعْداَّئَکَ وَ اَعْداَّءَ رَسُولِکَ وَ اَسْئَلُکَ». (دعای حج ماه رمضان).
ـ وجاهت عندالله با اتکاء وجاهت امام حسین (علیه السلام) .
دعای دوم در زیارت عاشورا این است: «اللهمّ اجْعَلْنی عِنْدَکَ وَجِیهاً بِالحُسَیْنِ عَلَیهِ السَّلام فِی الدُّنْیا وَالآخِرَه». کسی که وارد وادی عاشورا می‌شود ظرفیت پیدا می‌کند که وجاهت عندالله پیدا کند. وجاهت عندالله از آنِ معصوم (علیهم السلام) است. ما کاری نکردیم که وجیه باشیم. وجاهت بقیه به تبع وجاهت معصومین (علیهم السلام) است. اگر جلوه ای از آن وجاهت بیاید، آن وقت انسان وجیه عندالله می‌شود. وجاهت در نزد مردم، یک طور به دست می آید یا وجاهت در نزد ملائکه و یا وجاهت در نزد مؤمنین، طور دیگری به دست می آید، اما وجاهت عندالله، یک چیز دیگری است که اگر یک تجلی از امام حسین (علیه السلام) بر انسان نیفتد وجیه عندالله نمی‌شود. اگر کسی وارد عاشورا شد و با عاشورا راه رفت و سالک شد، کارش به جایی می رسد که این طلب در او پیدا می‌شود و می فهمد که وجاهت عند الله هم چیزی است و راه این وجاهت هم فقط امام حسین (علیه السلام) است.
[۱] ـ «قال عبدالله بن أبی یعفور : سألت أبا عبدالله الصادق علیه السلام : ماالعله أن لا دین لهؤلاء وما عتب لهؤلاء؟ قال : لان سیئات الامام الجائر تغمز حسنات أولیائه وحسنات الامام العادل تغمز سیئات أولیائه»
