موعود پایگاه اینترنتی موعود
منتظر فرج باشید و از رحمت خدا ناامید نشوید، به درستى که بهترین عمل نزد خداوند عزوجل انتظار فرج است …
در روایات اسلامى فضیلت و ثواب بسیارى براى منتظران آن امام منتظر(عج) بیان شده است.
ما در اینجا به چند نمونه اکتفا مى کنیم: ۱- جعفر بن ابى دلف مى گوید: شنیدم حضرت امام رضا(ع) مى فرمود: (همانا امام بعد از من پسرم على است، امر او امر من، گفته اش گفته من و اطاعتش اطاعت از من است و امام بعد از او، پسرش حسن است، امر او امر پدرش، و گفته او گفته پدرش و اطاعت او اطاعت از پدرش مى باشد). سپس ساکت شد. عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! امام بعد از حسن(ع) کیست؟ پس آن حضرت به شدت گریست، سپس فرمود: (البته بعد از حسن پسرش آن که قائم به حق و مورد انتظار است، مى باشد).
گفتم: اى فرزند رسول خدا(ص) چرا (قائم) نامیده شده است؟ فرمود: (چون که او به خیزد، پس از آن که یادش مرده باشد وبیشتر معتقدان به امامتش برگشته باشند). گفتم: چرا (منتظر) نامیده شده است؟ فرمود: (زیرا او را غیبتى است که روزهاى بسیار و مدتى طولانى دارد، پس مخلصان منتظر خروجش باشند و اهل تردید انکارش کنند، و جاهلان یاد او را به استهزا گیرند، و وقت گذاران در آن دروغگو شوند، و عجله کنندگان در آن هلاک گردند، و تسلیم شوندگان در آن نجات یابند). (۱)
۲- کسى از امام صادق(ع) پرسید: چه مى گویید درباره شخصى که داراى ولایت پیشوایان است و انتظار ظهور حضرت حق را مى کشد و در این حال از دنیا مى رود؟
امام(ع) در پاسخ فرمود: (او همانند کسى است که با رهبر این انقلاب در خیمه او (ستاد ارتش او) بوده باشد – سپس اندکى سکوت کرد – و فرمود: مانند کسى است که با پیامبر اکرم(ص) در مبارزاتش همراه بوده است). (۲)
۳- فیض بن مختار از امام صادق(ع) روایت کند که فرمود: (هر کس از شما بمیرد، درحالى که منتظر این امر (ظهور مهدى) باشد، همانند کسى است که با حضرت قائم(ع) در خیمه اش بوده باشد). سپس چند لحظه اى درنگ کرده و آنگاه فرمود: (نه، بلکه مانند کسى است که در خدمت آن حضرت شمشیر بزند). سپس فرمود: (نه به خدا، همچون کسى است که در رکاب رسول خدا(ص) شهید شده باشد). (۳)
۴- امیرالمؤمنین(ع) فرمود: (منتظر فرج باشید و از رحمت خدا ناامید نشوید، به درستى که بهترین عمل نزد خداوند عزوجل انتظار فرج است). (۴)
پی نوشت ها:
(۱) کمال الدین وتمام النعمه، شیخ صدوق، ص ۳۷۸.
(۲) اثبات الهداه، شیخ حر عاملى، ج ۷، ص ۴۰.
(۳) بحار الانوار، علامه مجلسى، ج ۵۲، ص ۱۲۶.
(۴) همان ماخذ، ص ۱۲۳.
