پيوند تاريخی نازیسم، صهيونيسم و يهود ستيزی

نازیسم با صهیونیسم چه ارتباطی دارد؟ آیا این دو نظریه مخالف یکدیگرند یا کامل کننده هم هستند؟ یهودستیزی یا آنتی سمیتیزم در این میان چه نقشی ایفا می کند؟ ارتباط پنهان رهبران برجسته صهیونیستی با سران آلمان نازی چه معنایی دارد؟ با گزارش ویژه زیر همراه شوید تا به اسرار یهودیت سیاسی پی ببرید.

 

صهیونیسم و طرفداران آن که داعیه حمایت از ملت یهود خصوصا بخاطر ستمی‌که در طول جنگ جهانی دوم به آنها شده است را دارند، خود از ابتدا پیوندی ناگسستنی با سرکوب کنندگان ظاهری یهودیان در طول تاریخ و حتی هیتلر داشته اند.

با بررسی تاریخچه شکل گیری صهیونیسم و زندگی افرادی چون تئودور هرتصل پی می‌بریم که صهیونیست ها خود به دنبال آزار و اذیت یهودیان سراسر اروپا بوده‌اند تا آنها مجبور به مهاجرت به اسرائیل شوند. امروزه نیز هرکه با سیاست های اسرائیل مخالفت کند به یهودستیزی متهم می‌شود، اما واقعاً چه کسانی هم پیمانان مخالفان یهود بوده‌اند؟

امروزه هرکه با سیاست های اسرائیل مخالفت کند، به یهودستیزی متهم می‌شود

سالیان درازی است که کسانی که خواهان خاموش و ساکت شدن بحث و گفتگو درباره سیاست های ایالات متحده در مورد خاورمیانه هستند از این روش استفاده می‌کنند که منتقدان اسرائیل را به «یهودستیزی» متهم می‌کنند.

«نورمن پودهورتز» در مقاله مشروحی به نام «اتهام J» روزنامه نگاران برجسته، روزنامه ها و شبکه های تلویزیونی آمریکایی را به علت گزارش اخبار جنگ لبنان و انتقاد آنها از رفتار آمریکا، به «یهودستیزی» متهم کرده است. در میان کسانی که این اتهام به آنها زده شده است نام افرادی چون «آنتونی لوئیس» از نیویوک تایمز، «نیکلاس ون هافمن»، «ژوزف هارش» از کریستین ساینس مونیتور، «رولاند اوانز»، «روبرت نواک»، «ماری مک گروری»، «ریچارد کوهن» و «آلفرد فرندلی» از واشنگتون پست و … دیده می‌شود. این افراد و موسسه خبری آنها بخاطر گزارش بد اخبار و یا فقدان استاندارد های روزنامه نگاری مورد انتقاد قرار نگرفته‌اند و در عوض متهم به یهودستیزی شده اند.

نورمن پودهورتز، یهودی نومحافظه کار

بسیاری از خبرنگاران آمریکایی را به یهودسنیزی متهم می‌کند !

پودهرتز اظهار داشته است که «برای درک حکمت این موضوع باید بپذیریم که پدیده ای که باید به آن رسیدگی شود، تهمت و افترا زدن به اسرائیل است و نه رفتار اسرائیل که باعث این تهمت ها شده است … ما اکنون با انفجار احساسات ضد یهودی موجه هستیم.»

برای فهمیدن حرف های پودهرتز و کسانی که اتهام یهودستیزی به آنها وارد شده است بایستی در نظر بگیریم که اصطلاح «یهودستیزی» دستخوش تغییرات گسترده ای بوده است. تا چندی پیش کسانی مجرمان این اتهام بودند که بطور غیر منطقی از یهودیان و یهودیت متنفر بودند. با این حال امروزه این واژه به گونه ای متفاوت مورد استفاده قرار می‌گیرد که هم آزادی بیان را تهدید می‌کند و هم ممکن است باعث بی اهمیت شدن خود «یهودستیزی» شود.

یهودستیزی، به معنای هر چیزی که با سیاست ها و منافع اسرائیل مخالفت داشته باشد در نظر گرفته شده است. می توان گفت که چنین برداشتی از این واژه از انتشار کتاب «یهودستیزی جدید»، نوشته ارنولد فورستر و بنیامین آر اپشتاین، رهبران اتحادیه ضد افترا «بنای بریث» شروع شد. بر طبق نظر فورستر و اپشتاین، «یهود ستیزی» جدید به خصومت با یهودیان بخاطر یهودی بودنشان و یا خصومت با یهودیت گفته نمی‌شود، بلکه نگرش انتقادی نسبت به اسرائیل و سیاست های آن به معنای «یهودستیزی » است.

فورستر
از رهبران یهودیان آمریکا

بعدها «ناتان پرلماتر» هنگامی‌که رئیس اتحادیه ضد افترا شده بود بیان داشت که: «اخیراً تغییری در یهودستیزی آمریکایی رخ داده است. تعصب ضد یهودیت که زمانی در این کشور معمولی بود اکنون بسیار بی ظرافت می‌باشد … نظرسنجی ها یک پس از دیگری نشان می دهند که یهودیان یکی از گروه های آمریکایی هستند که بیش از همه مورد توجه بوده‌اند.»

 

موضع بی طرف !

به هر حال پرلماتر از اعلام اینکه بر چنین تعصبی غلبه کرده اند خودداری می‌کند. در عوض او این چنین می‌گوید: «تلاش برای صلح در خاورمیانه با میدان های مینی که برای منافع یهود وجود دارد، به هم ریخته است، منافعی که اکنون با موضع بی طرف کسانی روبرو شده است که معتقدند چه اسرائیل باید چیزی را بدست بیاورد و یا نیاورد، خاورمیانه باید آرام باشد و امنیت شاهراه غرب به منافع و مصالح ضروری خود در خلیج فارس تأمین شود. لیکن امنیت اسرائیل با چه هزینه ای بایستی برقرار شود؟ او با آرامی می‌گوید که امنیت اسرائیل باید به وسیله بالاتر قرار گرفتن آنها در نظرسنجی های مردمی تأمین شود.

ناتان پرلماتر
رئیس اتحادیه ضد افترا (ADl)
واژه «منافع یهود» را با «منافع اسرائیل» عوض کرد

کاری که پرلماتر انجام داده است این است که در حقیقت جای واژه «منافع یهود» را با «منافع اسرائیل» عوض کرده است. او با این تغییر در واژه های بحث موقعیتی را ایجاد کرده است که در آن هرکس انتقادی به اسرائیل داشته باشد به صرف این عمل «ضد یهود» شناخته می‌شود.

 

سلاحی بر ضد مخالفان

این روش که در آن از اصطلاح «یهودستیزی» به عنوان سلاحی علیه مخالفان استفاده می‌شود، روش جدیدی نیست. «دروسی تامپسون»، روزنامه نگار شناخته شده ای که از اولین دشمنان نازیسم بوده است، سیاست های اسرائیل را مورد انتقاد قرار داده است. او علی رغم شجاعت هایی که در مبارزه با هیتلر از خود نشان داده، در معرض اتهام «یهودستیزی» قرار داشت.

تامپسون در نامه ای به «خبر نامه یهودی» (در ششم آوریل سال ۱۹۵۱) می نویسد:

به نظر من بایستی اهمیت مداومی‌به این مسئله داد که با بدنام کردن افرادی مثل من به یهودستیزی، آسیب های فراوانی به جامعه یهود می رسد … دولت اسرائیل باید همچون دیگر کشورها زندگی کردن در فضایی که در آن انتقاد آزاد می‌باشد را بیاموزد… موضوع های بسیاری وجود دارند که نویسندگان این کشور، بخاط فشارها، در مورد آنها صحبتی نمی‌کنند و تسلیم شده اند. اما مردم این حالت را نمی پسندند. هر زمانی که شخصی تحت این فشارها تسلیم شود، احساس ذلت و سرشکستگی می‌کند و از کسانی که باعث این احساس شده اند متنفر می‌شود.

یک ربع قرن بعد (۵ فوریه ۱۹۷۵)، ستون نویس واشینگتون استار «کارل رون»، گزارش می دهد که:

هنگامی‌که من مقاله اخیرم را در مورد تحلیل دقیق و ظریف حمایت از اسرائیل، نوشتم در رابطه با اینکه واکنش به مقاله من چه خواهد بود هیچ فکری نمی‌کردم. سپس نامه های بسیار زیادی که به دست من رسید و همچنین روزنامه های زیادی اتهام یهودستیزی را به من وارد کردند… نامه هایی که به سوی من جاری شده بود بدترین انتظاری بود که من داشتم… این فریادهای بی اساس مطمئن ترین راه برای تبدیل کردن دوست به دشمن است.

این روش که در آن از اصطلاح «یهودستیزی» به عنوان سلاحی علیه مخالفان استفاده می‌شود، روش جدیدی نیست.

آمریکایی های کمی می داند که پیوستگی تاریخی طولانی ای (از اواخر قرن ۱۹ تا کنون) میان صهیونیست و ضدیت واقعی با یهود وجود دارد که این وصلت توسط کسانی که برنامه هایی را در حکومت تزاری روسیه و آلمان نازی طراحی می‌کرده‌اند، بوجود آمده است. دلیل وابستگی بسیاری از رهبران یهودی به نگرانی در مورد یهودستیزی همان طور که تاریخچه زیر نشان داده می‌شود آشکار است.

 

 

تئودور هرتصل

هنگامی‌که تئودو هرتصل، بنیانگذار صهیونیست سیاسی مدرن به عنوان خبرنگار در روزنامه «وین» کار می‌کرد ارتباط نزدیکی با «ضد یهود»های برجسته آن زمان داشت. ارنست پاول در زندگی نامه هرتصل به نام «پیچیدگی تبعید»، می‌گوید که کسانی که هزینه هفته نامه «لا لیبر پارول» را می پرداختند و آن را آماده چاپ می‌کردند، به طور منظم هرتصل را به خانه خود دعوت می‌کردند. (هفته نامه «لا لیبر پارول» برای دفاع از کاتولیک های فرانسه در مقابل ملحدان، جمهوری خواهان، فراماسون ها و یهودیان اختصاص یافته بود.)

 

تئودور هرتصل

ارتباط نزدیکی با «ضد یهود»های برجسته زمان خود داشت.

«لا فرانس ژویو» (اثر ادوارد درامونت)، به عنوان شاهکاری برجسته، او را تحت تاثیر قرار داد و کاملا شبیه «اوگن دورینگز» که ده سال بعد به یک موضوع بدنام یهودی تبدیل شد_ احساسات قوی و متناقضی را برانگیخت… در ۱۲ ژوئن سال ۱۸۸۵، هنگامی‌که هرتصل بر روی «کشور یهودی» کار می‌کرد در دفتر خاطرات روزانه اش نوشته است «من بسیاری از استقلال فکری کنونی ام را مدیون «درامونت» هستم چرا که او یک هنرمند است.» این تمجید غیر معقول و گزاف به نظر می رسد، اما «درامونت» سال بعد مسئله را با یک بررسی درخشان در مورد کتاب هرتصل در «لا پارول لیبر» جبران کرد.

در پایان، پاول اینگونه استدلال می‌کند که پاریس هرتصل را تغییر داد، و «ضد یهودی» های فرانسوی، خشنودی کنایه دار در مورد این مسئله که «یک یهودی ممکن است غیر یهودی باشد را از پایه خراب کرد.» هرتصل هنوز از یهودستیزی کاملا ناراضی نبود. او در نامه ای خصوصی که در روزهای پایانی سال ۱۸۹۲، به «موریتز بندیکت» می نویسد بیان می‌کند: «من فکر نمی‌کنم که جنبش یهودستیزی کاملا مضر باشد. این می تواند از نمایش متظاهر ثروت آشکار جلوگیری کند، رفتار بی پروای حامیان مالی یهودی را تحت کنترل در آورد و در آموزش یهودیان به روش های مختلفی شرکت داشته باشد… به نظر می رسد که در این رابطه با هم توافق داشته باشیم.»

کتاب «دولت یهود» هرتصل توسط یهودیان برجسته آن زمان مورد انتقاد قرار گرفت چرا که آنها خود را همراه با مردمی از فرانسه، آلمان، انگلیس و یا اتریش می دیدند که به واسطه مذهب و بدون هیچ دلبستگی ای در یک کشور زندگی می‌کنند. از سوی دیگر «ضد یهودی»ها مشتاقانه کار هرتصل را تحسین کردند.

کتاب «دولت یهود» به قلم هرتصل

توسط یهودیان برجسته آن زمان مورد انتقاد قرار گرفت

پاول اشاره می‌کند که استدلال های هرتصل «تقریباً از استدلال های ضد یهودیان غیر قابل تشخیص بود.» یکی از اولین مقالات [در مورد کتاب هرتصل] در مجله ضد یهودی « Westungarischer Grenzbote» که در «براتیسلاوا» ‌‍[پایتخت اسلاوکی] توسط «ایوان ون سیمونی» عضو مجلس شورای مجارستان، منتشر می‌شد، چاپ شد. او هرتصل و کتابش را ستایش کرد، و آنقدر با اشتیاق تحت تأثیر قرار گرفته بود که یک ملاقات شخصی با هرتصل ترتیب داد. هرتصل در دفتر خاطرات روزانه اش می نویسد:

ضد یهودی براتیسلاوا، «ایوان ون سیمونی» پیرو خارق العاده من، به ملاقاتم آمد. یک شخص ۷۰-۸۰ ساله که همفکری غریبی با یهودیان داشت. صحبت کردن او میان کاملا معقول بودن و اینکه مطلقا بدون منطق باشد نوسان داشت، او به افسانه «بلود لیبل» اعتقاد داشت و در عین حال معقول ترین ایده های جدید را ارائه می‌کرد. و مرا دوست می داشت.

بعد از برنامه وحشیانه «کیشینو» در آوریل سال ۱۹۰۱، هنگامی‌که صدها یهودی کشته و یا زخمی‌شدند، هرتصل به روسیه رفت تا با «وی.کی.پِلِو‌ِِ»، وزیر داخله روسیه که باعث این برنامه بود، معامله کند. هرتصل به «حیم زیتلوسکی»، رهبر فرهنگی یهودیان گفت: «من یک وعده کاملا الزام آور از «پلو» گرفتم که او امتیاز فلسطین را به مدت ۱۵ سال برای ما صادر کند. البته یک شرط وجود دارد و آن این است که انقلابیون یهودی به مبارزه خود علیه دولت روسیه پایان دهند.»

زیتلوسکی، از هرتصل بخاطر اینکه به قاتل یهودیان معامله کرده است خشمگین شد و او را متقاعد کرد که ایده خود را رها کند. رهبر صهیونیستی روسیه هنوز هم با دولت موافق بود که مسئولیت اصلی برنامه کیشینو بر عهده گروهی به نام «باند یهودی» که یک گروه سوسیالیستِ خواهان اصلاحات دموکراتیک در رژیم استبدادی بودند، می‌باشد. صهیونیست ها از یهودیان خواستند که تا زمانی که روسیه را به مقصد فلسطین ترک می‌کنند از امور سیاسی روسیه کناره گیری کنند.

«اس.وی.زوباتو» رئیس سازمان پلیس مخفی مسکو، با صهیونیست ها هم رأی بود، چون این راهی برای ساکت کردن مخالفان یهودیِ سرکوب های رژیم استبدادی بود. «روبرت اشتراوس فورلیکت» در کتاب خود به نام «سرنوشت یهودیان» می نویسد:

صهیونیسم از رئیس پلیس «زوباتو» در خواست کرد که همه گونه اعمال ضد یهودی را انجام دهد، تا برای یهودیان در همه جا مشکل ایجاد شود. هم زوباتو و هم صهیونیست ها خواهان از هم پاشیدن «باند یهودی» بودند، زوباتو بخاطر حفاظت از کشورش و صهیونیست ها برای حفظ منافع خود. موفقیت صهیونیسم وابسته به شاخص بیچارگی یهودیان بود و هر اندازه که این بیچارگی بیشتر می‌شد تمایل به مهاجرت نیز افزایش می‌یافت. آخرین چیزی که صهیونیست ها می خواستند بهبود یافتن شرایط در روسیه بود. صهیونیست ها زوباتو را برای جاسوسی و براندازی «باند یهودی» به خدمت گرفتند…

پروفسور اسراییل شاهاک:
همواره روابط نزدیکی میان صهیونیست ها و ضد یهودیان وجود داشته است.

«اسرائیل شاهاک» در کتاب خود به نام «تاریخ یهود، آیین یهود» اشاره می‌کند که:

همواره روابط نزدیکی میان صهیونیست ها و ضد یهودیان وجود داشته است. صهیونیست ها درست شبیه برخی از محافظه کاران اروپایی، فکر کردند که می توانند ویژگی شیطانی «یهودستیزی» را در نظر نگیرند و از آن به نفع اهداف خود بهره ببرند… هرتصل با «کاونت ون پلو» وزیر ضد یهودی تزار نیکلاس دوم متحد شد؛ «ژابوتینسکی» با رهبر استبدادی اکراینی، «پتلیورا» که نیروهایش حدود ۱۰۰.۰۰۰ یهودی را در سالهای ۱۹۲۱_۱۹۱۸ قتل عام کرد پیمان بست… شاید تکان دهنده ترین مثال از این نوع خوشحالی رهبران یهودی آلمان و استقبال آنان از قدرت گرفتن هیتلر باشد، چرا که آنها از اعتقاد او به برتری نژادی، و خصومت او با یکسان شدن یهودیان میان «آریایی ها» بهره می بردند. آنها به هیتلر بخاطر پیروزی اش بر دشمن مشترکشان، نیروهای لیبرالیسم، تبریک گفتند.

 

 

ما یهودیان

دکتر «جاشوا پرینز»، یک خاخام یهودی آلمانی است که بعدها به ایالات متحده مهاجرت کرد و در آنجا نائب رئیس کنگره جهانی یهود و یکی از رهبران سازمان یهودی جهانی شد. او در سال ۱۹۳۴ کتابی به نام « Wir Juden» (ما یهودیان) منتشرکرد تا در آن از انقلاب آلمانی معروف هیتلر و شکست لیبرالیسم تجلیل کند. او در کتاب خود می نویسد:

معنای انقلاب آلمان برای ملت آلمان سرانجام برای کسانی که آن را ایجاد کردند و منظر آن را شکل دادند روشن خواهد شد. معنی آن برای ما در اینجا بایستی بیان شود: بخت و اقبال های لیبرالیسم از دست رفته است. تنها شکل زندگی سیاسی که به یکسان سازی یهودیان کمک کرده است نزول کرده است.

پیروزی نازیسم، یکسان سازی و ازدواج بین مذاهب را به عنوان یک گزینه پیش روی یهودیان از بین برده است. دکتر پرینز می‌گوید: «ما در این رابطه ناراحت نیستیم.» او در مورد اینکه یهودیان مجبور بودند که خود را به عنوان یهودی مشخص کنند، اظهار می‌کند که این «اجرای کامل خواسته های ماست.»

خاخام «جاشوا پرینز»، نائب رییس کنگره جهانی یهود در مورد اینکه یهودیان مجبور بودند

که خود را به عنوان یهودی مشخص کنند، اظهار می‌کند که این «اجرای کامل خواسته های ماست.»

پرینز علاوه بر این بیان می‌کند که:

ما می خواهیم که یکسان سازی بوسیله قانون جدیدی جایگزین شود: اعلان تعلق به ملت یهود و نژاد یهود. کشوری که بر پایه اصل خلوص ملت و نژاد برپا شود تنها توسط یک یهودی که تعلق خود به نوع خاص خودش را اعلام کند مورد احترام و افتخار است. کسی که اینگونه شناسایی شده باشد هرگز قادر نخواهد بود که به کشور خود به طور نادرست وفاداری کند. کشور نیازمند یهودیان دیگر نیست بجز یهودیانی که این چنین، تعلق خود به قوم خود را اعلام کرده باشند…

دکتر شاهاک همفکری و موافقت اولیه پرینز با نازی ها را با آنهایی که نگرش صهیونیستی را پذیرفته‌اند و معانی ممکن آن را بطور کامل نفهمیده‌اند، مقایسه می‌کند: «البته دکتر پرینز همچون بسیاری دیگر از طرفداران و هم پیمانان نازیسم، نمی دانست که این جنبش از کجا رهبری می شود…»

 

 

طرح اتحاد صهیونیستی -نازی

در اواخر سال ۱۹۴۱، یکی از رهبران گروه صهیونیستی «لهی»، به نام «اسحاق شامیر» که بعد ها نخست وزیر اسرائیل شد، از اسم سازمان اصلی خود «ایرگون» (NMO) استفاده کرد و به نازی ها نزدیک شد.

 

مقامات وابسته به نیروی دریایی سفارت آلمان در ترکیه، پیشنهاد «لهی» را به مقامات ارشد خود در آلمان انتقال می دادند. در این بخش این مطلب بیان شده است:

اغلب در سخنرانی ها و اظهارات مقامات دولتی برجسته آلمان نازی، بیان می‌شد که اصلاحات کلی در اروپا همانند یک پیش نیاز برای حل ریشه ای مسئله یهودیان از طریق اخراج آنها می‌باشد. اخراج توده های یهودیان از اروپا یک پیش نیاز حل مسئله یهودیان است. این کار فقط با اسکان این توده ها در خانه ملت یهود، فلسطین، و برقرار کردن یک کشور یهودی در مرزهای تاریخی آنها، بطور کامل انجام خواهد شد.

طرح «لهی» اینگونه ادامه می‌یابد: «… فعالیت های صهیونیستی NMO، در داخل آلمان و طرح مهاجرت یهودیان آن، مورد رضایت حکومت رایشی آلمان و مقامات بلند پایه آن می‌باشد.»

در طرح «لهی» که اسحاق شامیر پیگیر اجرای آن بود، آمده است:

«… فعالیت های صهیونیستی NMO، در داخل آلمان و طرح مهاجرت یهودیان آن،

مورد رضایت حکومت رایشی آلمان و مقامات بلند پایه آن می‌باشد.»

در ادامه طرح آمده است که:

استقرار یک کشور تاریخی یهودی بر پایه های قومی و دیکتاتوری، و متعهد کردن آن بوسیله امضای پیمان نامه با حکومت رایشی آلمان، بایستی در جهت منافع آلمان و مقتدر کردن موقعیت آلمان در خاور نزدیک باشد…. NMO در فلسطین باید در جنگ بطور فعالی بسود آلمان دخالت کند. همکاری جنبش آزادی اسرائیل نیز باید هم راستا با سخنرانی اخیر صدر اعظم آلمان، هیتلر باشد که بیان کرده است هرگونه ترکیب و اتحادی باید در جهت تنها کردن انگلستان و شکست آن صورت گیرد.

البته گفته شده است که نازی ها این پیشنهاد را نپذیرفتند چرا که آنها قدرت نظامی «لهی» را ناچیز می دانستند.

در همین زمینه خاخام «دیوید. جی. گلدبرگ»، در کتاب خود به نام «به سوی سرزمین موعود: تاریخچه ای از افکار صهیونیستی»، زندگی و تفکر تجدیدنظرطلب صهیونیست «ولادیمیر ژابوتینسکی» را که تأثیر فراوانی بر «مناخیم بگین» داشته است، بررسی کرد.

 

ولادیمیر ژابوتینسکی؛
یکی از تندروترین یهودیان صهیونیست

او می نویسد: «اصول مسلم فلسفه سیاسی ژابوتینسکی تملق در مورد مفهوم اصلی وطن: وفاداری به یک رهبر پرهیبت، و تبعیت از طبقه ای که با اهداف ملی ناسازگاری دارد، می‌باشند. هنگامی‌که بیش از بیست سال بعد ژابوتینسکی متهم به پیروی از هیتلر و موسیلینی شد، این موضوع او را آزرده بود. آزردگی او قابل قبول بود. او انتظار این را داشت … آنها بخاطر اینکه ژابوتینسکی این حرف «گریبالدی»، را که گفته بود «هیچ چیزی در جهان با ارزش تر از قوم و سرزمین پدری نیست.» انعکاس داده است، او را به عنوان هم پیمان یک ضد یهودی ملی گرای اوکراینی قلمداد کردند.

او در سال ۱۹۱۱، در مقاله ای به نام «جشن شونکو» علی رغم «آشوب های وحشیانه علیه لهستانی ها، یهودیان و دیگر همسایگان»، یک شاعر دشمن ستیز اکراینی را بخاطر روح ملی گرای او و «برای اثبات اینکه این روح اکراینی استعداد خلاقیت فرهنگی مستقل، لازم برای رسیدن به بالاترین و عالی ترین مرتبه ها را دارد.» ستایش کرد.

«لور دیکستین» در بررسی کتاب «خاطرات آشپزخانه: میراثی که از زنان «ترزین» باقی مانده است» در مرکز بررسی کتاب نیویورک تایمز، اشاره می کند که: «آنی استرن یکی از خوش شانس ترین افراد بوده است. در سال ۱۹۳۹، پس از ماه ها مبارزه با دیوان سالاری نازی، و درگیر شدن ارتش آلمان پشت سر او، توانست که از چک اسلواکی فرار کند و به فلسطین مهاجرت کند. در زمان حرکت «آنی» سیاست نازی ها تشویق به مهاجرت بود. آدولف آیشمن متخصص امور یهودیان هیتلر از او می پرسد: آیا شما یک صهیونیست هستید؟ او در پاسخ می‌گوید: بله. آیشمن می‌گوید: بسیار خوب، من هم یک صهیونیست هستم. من می خواهم که تمام یهودیان به فلسطین مهاجرت کنند.

 

آدولف آیشمن، مسول امور یهودیان در گشتاپو
آیشمن گفت: بسیار خوب، من هم یک صهیونیست هستم. من می خواهم که تمام یهودیان به فلسطین مهاجرت کنند.
البته دوستی و همکاری آیشمن با یهودیان چندان دوام نیافت.

یهودیان پس از اتمام جنگ جهانی دوم و خودکشی هیتلر، آیشمن را (که به ظاهر) به آرژانتین گریخته و پنهان شده بود، با عملیاتی غیرقانونی توسط موساد از خاک آرژانتین ربوده و به اسراییل بردند. آیشمن در یک دادگاه اسراییلی محاکمه و به اعدام محکوم شد. جرم او همکاری در کشتار ادعایی ۶ میلیون یهودی (هولوکاست) بود! دوست خوب یهودیان، پس از اعدام، سوزانده شد و خاکسترش را به دریا ریختند! محاکمه آیشمن در اسراییل چنان مسخره و وقیحانه بود که حتی اعتراض فیلسوف یهودی هانا آرنت را برانگیخت.

 

 

ارتباط نزدیک صهیونیسم و نازیسم

موضوعی که مفسران بسیاری به آن اشاره کرده‌اند این است که صهونیسم ارتباط نزدیکی با نازیسم دارد. هر دوی این ایدئولوژی و طرز تفکرها، به یهودیان به طور نژادی و ملی گرایانه می نگرند. در حقیقت «آلفرد روزنبرگ» نظریه پرداز نازی، برای اثبات نظریه خود مبنی بر اینکه یهودیان نمی توانند آلمانی باشند، مکرراً از نویسندگان صهیونیست نقل قول می‌کند.

«آلفرد روزنبرگ» نظریه پرداز نازی

برای اثبات نظریه خود مبنی بر اینکه یهودیان نمی توانند آلمانی باشند، مکرراً از نویسندگان صهیونیست نقل قول می‌کند.

خاخام «ژاکوب آگوس» در تحقیق خود به نام «معنای تاریخ یهود» آورده است:

صهیونیست های سیاسی در قاعده سازی های مفرط خود با طغیان کنندگان ضد یهودی در موارد روبرو موافقت داشته‌اند: ۱_ آزادی و رهاسازی یهودیان در اروپا یک اشتباه بوده است. ۲_ یهودیان در کشورهای اروپایی می توانند به عنوان یک قدرت نفاق افکن عمل کنند. ۳_ یهودیان سراسر جهان علی رغم تابعیت های سیاسی گوناگون خود، از یک قوم و گروه هستند. ۴_ تمام یهودیان، بر خلاف دیگر مردم اروپا، منحصر به فرد و غیر قابل ادغام هستند. ۵_ یهودستیزی، بیان طبیعی احساس قومیت کشور های اروپایی است و از این رو ریشه کن شدنی نیست.

«روزنبرگ» نظریه پرداز نازی، که به جرم جنایات جنگی در دادگاه نورنبرگ محکوم به اعدام شد، در بررسی هایی که صورت گرفت اعلام داشت که او نوشته های مورخان یهودی را می خوانده است. (IMT جلد ۱۱، صفحه ۴۵۲_۴۵۱) او ادامه می دهد:

من فهمیدم که بعد از یک دوره رهاسازی زیاد در ضمن جنبش های ملی در قرن ۱۹، یک بخش مهم ملت یهود راه خود را به سمت طبیعت و سنت خود باز می‌گرداند، و بیشتر و بیشتر خود را به عمد از دیگر ملت ها جدا می‌کند. موضوعی که توسط بسیاری از کنگره های بین المللی بحث شده بود، و خصوصاً «مارتین بابر»، یکی از رهبران روحانی «یهودیت اروپا» آن را اعلام کرده بود این بود که یهودیان بایستی به خاک آسیا بازگردند، چرا که تنها آنجاست که می توان ریشه هایی از نژاد یهود و صفات ممتاز قوم یهود را یافت.

«روزنبرگ» نظریه پرداز نازی، که به جرم جنایات جنگی در دادگاه نورمبرگ محکوم به اعدام شد،
اعلام داشت که او نوشته های مورخان یهودی را می خوانده و از آنها تاثیر گرفته است !

اتحاد دیرینه

در سال ۱۹۴۱، «فینوالد» نازی، اظهارات زیر را که «سیمون دوبنو» مورخ و مؤلف یهودی بیان کرده است، به چاپ رسانید:

یکسان سازی یک خیانت عوامانه به بیرق و آرمان ملت یهود است … کسی نمی تواند عضو یک گروه قومی مثل خانواده تبار یا ملت شود. ممکن است که کسی حقوق و مزایای شهروندی یک کشور خارجی را بدست آورد اما نمی تواند ملیت آنجا را نیز به خود اختصاص دهد. مسلماً یک یهودی آزاد در فرانسه که خود را یک فرانسوی، با دین یهودی می نامد خود را بخشی از ملت فرانسه می داند که معتقد به دین یهود است اما هرگز اینگونه نیست … یک یهودی … حتی اگر در فرانسه به دنیا آمده باشد و هنوز هم در آنجا زندگی کند، علی رغم همه اینها او هنوز عضوی از قوم یهود باقی می ماند.

صهیونست ها مکرراً این مطلب را بیان کرده‌اند که از دیدگاه آنان، یهودیان افرادی هستند که از وطن خود، «کشور یهود» اخراج شده‌اند. «ژاکوب کلاتزکین» نویسنده برجسته صهیونیست اظهار می‌کند که: «حقیقتاً ما بیگانه هستیم، ما مردمی‌بیگانه در میان شما هستیم، و تأکید می‌کنیم که می خواهیم به این امر پایان دهیم.» این جنبه فکری صهیونیستی از زمان تعیین شدن آن تا به امروز در میان یهودیان یک اقلیت بوده است.

هنگامی‌که واژه «یهودستیزی» برای ساکت کردن کسانی که منتقد دولت اسرائیل و سیاست های آن هستند بکار برده می‌شود باید توجه شود که تاریخ اتحاد صهیونیست با «ضد یهودی» های واقعی بسیار طولانی و دقیق بوده است، چراکه هم صهیونیسم و هم یهودستیزی، نگرشی از یهودیان را ارائه می کنند که بخش عظیمی از یهودیان در ایالات متحده و هر جای دیگر جهان همواره آن را رد کرده‌اند.

 

نازیسم و صهیونیسم یار دیرینه یکدیگرند

حقیقتی که رسانه های غربی (یهودی) همواره سعی در پنهان کردن آن دارند

این بخش از تاریخ که کمتر مورد بحث و بررسی قرار گرفته است سزاوار مطالعه می‌باشد زیرا حقایق زیادی را درباره منازاعات جاری جهان هم درخصوص سیاست های مربوط به خاور میانه و هم در مورد طبیعت واقعی یهودیان و یهودیت، بیان می‌کند.