موعود پایگاه اینترنتی موعود
تحریف، مبارزه است با استفاده از نیروی خود موضوع. تحریف کاری می‌کند که علی (ع) به صورت یک پهلوان مهیب بدقیافه سبیل از بناگوش درفته تجسم پیدا کند. به صورتی درآید که هرگز نتوان باور کرد که این همان مرد محراب، خطابه، قضا، و زهد و تقوا است. اما مقصر کیست؟
مردم ما به روضه های داغ و پرحاشیه عادت کرده‌اند و این گاهی مداح و روضه خوان را به اشتباه می اندازد. مردم ما فعلاً مثل چایخورهایی شده‌اند که چای کم رنگ آن ها را نمی‌گیرد و این عاملی شده تا بعضی اهل منبر برای این که مردم گریه کنند، روضه هایی را که از جهت مدرک ضعیف اند، بخوانند.
می‌گویند یکی از علمای آذربایجان همیشه از روضه های بی اصل و منبعی که می خواندند رنج می‌برد و اعتراض داشت. معمولا می‌گفت؛ این زهر مارها چیست که شما می خوانید؟ ولی کسی به سخنانش گوش نمی‌کرد.
تا آن که یک دهه، در مسجد خودش روضه گرفت و بانی هم خودش بود. با روضه خوان هم شرط کرد که روضه درست بخواند. روضه خوان گفت: آقا، من حرفی ندارم ولی مردم گریه نمی‌کنند. مجلس برپا شد. آقا خودش در محراب و روضه خوان هم کنار محراب. هر چه خواست با روضه راست مردم گریه کنند، نشد.
آقا خودش هم دست به پیشانی گذاشته بود و دید عجب! مجلسی خیلی یخ شد با خودش گفت: الان عوام می‌گویند علت این که ورضه آقا نمی‌گیرد این است که نیت آقا صاف نیست. یواشکی سرش را برد طرف منبر و گفت: «قدری از آن زهرماری ها قاطی اش کن!»
امام حسین (ع)، فدای گناهان ما نشد
یکی از تحریف های اساسی این است که می‌گویند امام حسین (ع) فدای گناهان امت شد. کشته شد تا گناهان امت بخشیده شود. این یک فکر مسیحی است که بین ما هم رایج شده. این فکر، امام حسین (ع) را سنگر گنهکاران می‌کند. به یکی می‌گویند تو چرا نماز نمی خوانی؟ روزه نمی‌گیری؟ می‌گوید: من؟ شب جمعه، سینه زدن صد ضربه ای من را ندیدی؟
شاعر اصفهانی در دیوان مکرم، صفحه ۱۳۳ شعری دارد به این مضمون که مردی را در قیامت می آوردند و به همه گناهانش ملائکه شهادت می دهند ولی به خاطر یک اشکی که ریخته، رهایش می‌کنند. این شعر خوب نشان می دهد چه افسانه هایی بین مردم رواج داشته:
خوراک او همه مال یتیم است
گناه او عظیم است
خطا در شهر و هم در قریه کرده
ولش کن گریه کرده
اگر بر ذمه او حق ناس است
برای خود جهان را فدیه کرده
ولش کن گریه کرده
خدمت خصوصی به حضرت زهرا (س)
تحریف دیگری که در مجالس صورت گرفت، این بود که به حادثه، جنبه خصوصی و فردی دادیم. او را به آسمان بردیم و غیرقابل پیروی کردیم. گفتیم برای تسلی خاطر زهرا (سلام الله علیها)، چون ایشان در بهشت همیشه بی تابی می‌کنند و هزار و چهارصد سال است که آرام ندارند. ایشان با گریه های ما آرامش پیدا می‌کنند. عزاداری را کردیم یک خدمت خصوصی به حضرت زهرا (س).
تحریف دیگر این است که به چشم یک آدم نفله شده که حداکثر مقامش این است که بی تقصیر به دست ظالم کشته شد به او نگاه کردیم. در حالی که همه تربیت ها برای این بود که بگوید روح بشر می تواند در برابر حوادث شکست ناپذیر شود. تنش با شمشیر ها قطعه قطعه شود، ثروتش به باد رود، فرزندانش کشته و خاندانش اسیر شوند ولی روحش ثابت و محکم بماند.
تحریف، هدف و نام امام را دوباره شهید کرد.
امام حسین (ع) سه نوع شهادت داشت: شهادت تن، شهات نام و شهادت هدف. تحریف، هدف و نام امام را دوباره شهید کرد.
تحریف، مبارزه است با استفاده از نیروی خود موضوع. تحریف کاری می‌کند که علی (ع) به صورت یک پهلوان مهیب بدقیافه سبیل از بناگوش درفته تجسم پیدا کند. به صورتی درآید که هرگز نتوان باور کرد که این همان مرد محراب، خطابه، قضا، و زهد و تقوا است. اما مقصر کیست؟
هم علما مقصرند هم عوام. اولین وظیفه علما این است که با نقاط ضعف مردم مبارزه کنند نه این که از نقاط ضعف استفاده کنند. در جریان مجالس عزاداری و وعظ و خطابه، امروز دو نقطه ضعف در مردم هست، یکی این که علاقه شدید دارند که در مجالس، ازدحام شود و جمعیت زیاد شود، یکی هم این که از لحاظ گریه، مجلسی بگیرد و شور بپا شود و کربلا شود. این جاست که یک خطیب، سر دوراهی قرار می‌گیرد: ازدحام را زیاد کند و مجلس را کربلا کند یا حقایق را بگوید که احیانا نه ازدحام می‌شود و نه شور واویلا.
علما باید با تحریفات، با اسطوره سازی ها مبارزه کنند. علما باید فضایح و رسوایی دروغگویان را ظاهر کنند. باید متن واقعی احادیث معتبر، سیمای واقعی شخصیت های بزرگ و حوادث تاریخی در اختیار مردم بگذارند.
طبقه توده و عامه هم باید بدانند همان طور که دروغ بستن به این حوادث حرام است، دروغ شنیدن و دروغ مصرف کردن هم حرام است.
