اشک های امام صادق علیه السلام

سدیر صیرفی گوید: با برخی از اصحاب بر امام صادق(ع) وارد شدیم، او را نشسته بر خاک دیدیم درحالی که عبایی خشن با آستین کوتاه پوشیده و با قلبی سوخته، همچون مادر فرزند از دست داده می‌گریست، رنگ چهره اش تغییر کرده و اندوه از گونه مبارکش پیدا بود و اشک هایش لباسش را خیس کرده بود و ناله می‌کرد:
مولای من! غیبت تو خواب را چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است!
مولای من! غیبت تو بلا و مصیبت مرا به فاجعه های ابدی پیوند داده و از دست دادن یاران، یکی از پس دیگری، اجتماع و شماره ما را از بین برده، هنوز سوزش اشکی که از چشمم می ریزد و ناله ای که از دلم برمی خیزد با یاد بلاها و سختی های دوران غیبت تو، پایان نیافته که درد و رنج شدیدتر و دردناک تری در برابر دیدگانم شکل می‌گیرد!
سدیر گوید: شگفت زده پرسیدیم: این ماتم و گریه برای چیست؟
امام صادق(ع) آهی عمیق و سوزناک کشید و فرمود: ای وای! صبح امروز در کتاب جعفر نظر کردم و درباره ولادت و غیبت طولانی و طول عمر قائم ما و بلای مومنین، در آن زمان و ایجاد شک و تردید در اثر طول غیبت و ارتداد اکثریت مردم از دین و خروج آنان از تعهد به اسلام تامل و دقتی داشتم، در اثر آن، رقت مرا فرا گرفت و حزن و اندوه بر من چیره شد.(۱)
وقتی حال امام صادق(ع) که حدود یکصد سال قبل از آغاز دوره غیبت می زیسته است، چنین باشد، باید دید حال سرگشتگان دوران غیبت و دورماندگان از چشمه زلال ولایت چگونه باید باشد.
بیهوده نیست که در هر مناسبتی شادی آفرین یا غمبار، سفارش به قرائت دعای ندبه شده ایم که حدیث اشک و سوز دل منتظران مهدی(عج) است.
و بی مورد نیست که این چنین بر دعا برای فرج درزمان غیبت تاکید شده است.
امام زمان(عج) می فرماید: أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِیلِ الْفَرَج، برای نزدیک شدن ظهور و فرج بسیار دعا کنید.(۲)

پی نوشت:

1. کمال الدین، ج۲، باب ۳۳، ص۳۵۳ با رعایت کمی اختصار
2. احتجاج، ج۲، ص۲۸۴