موعود پایگاه اینترنتی موعود
از وقتی که مسجد النبی ساخته شد، پیامبر اکرم صل الله علیه و اله وسلم در موقع ایراد خطبه و سخنرانی (مخصوصا روزهای جمعه ) برای مسلمانان، بر تنه ی درخت خرمایی که در صحن مسجد باقی مانده بود تکیه می دادند؛ منتها وقتی جمعیت زیاد شد، اصحاب پیشنهاد کردند که منبری برای رسول خدا صلی الله علیه واله ساخته شود تا همگان، به آسانی بتوانند پیشوای مهربان خود را ببینند. پیامبر صل الله علیه و اله و سلم نیز اجازه فرمودند؛ منبری از چوب با دو پله و یک عرشه ساخته شد.
اولین جمعه ای که پیش آمد، رسول اکرم صل الله علیه و اله و سلم جمعیت را شکافتند و با پشت سر گذاشتن آن ستون نخل، به طرف منبر رهسپار شدند. همین که بر عرشه ی منبر قرار گرفتند، یکباره صدای ناله ی ستون خشکیده همانند زن فرزند مرده بلند شد. با ناله ی ستون، صدای جمعیت نیز به گریه و ناله برخاست. رسول خدا صل الله علیه و اله و سلم از منر به زیر آمدند؛ ستون را در بغل گرفتند و دست مبارک را بر آن کشیدند و فرمودند: آرام باش. سپس به طرف منبر برگشته خطاب به مردم فرمودند:
«ای مردم این چوب خشک نسبت به رسول خدا اظهار علاقه و اشتیاق می‌کند و از دوری وی محزون می‌گردد، ولی برخی از مردمان باکشان نیست که به من نزدیک شوند یا از من دور گردند اگر من او را در بغل نگرفته و بر آن دست نکشیده بودم، تا روز قیامت از ناله خاموش نمی‌شد.»
آری، درختی خشک لحظه ای از پیامبر صل الله علیه و اله وسلم دور شد و صدا به ناله بلند کرد؛ با اینکه آن حضرت را می دید. ما را چه شده است که امام زمان خویش را نمی‌بینیم و از او دوریم؛ اما به زندگی عادی خویش سرگرم ایم؟ به یاد همه کس و همه چیز هستیم، جز امام زمانمان!
سیّد کریم پینه دوز از یارانی بود که سعادت دیدار ولی غایب خدا، امام زمان علیه السلام را در حجره ی محقر خود داشت. نوشته‌اند که روزی امام ارواحنا فداه از آن مرد سعادتمند پرسیدند:
«سیّد کریم! اگر هفته ای بگذرد و ما را نبینی، چه خواهی کرد؟»
سیّد کریم پاسخ داده بود: آقا جان، می میرم! حضرت ولی عصر ارواحناه فداه نیز فرموده بودند:
«اگر این گونه نبود، به سراغت نمی آمدیم.»
تعارف را کنار بگذاریم؛ اگر به راستی چنین حالتی به برخی شیعیان (نه همه ی آن ها!) دست بدهد و فراق و هجران آن حضرت دست کم گروهی از دوستان را اندوهگین و بی قرار سازد، به سعادت وصال و حضور ایشان نخواهیم رسید؟
برگرفته از: کتاب ” آشنایی با امام عصر” نوشته ی دکتر علی هراتیان
منبع: خانه مهدویت ایران
