توبه نمى كنيم چون خود را بد نمى دانيم!

حوادثى که اتفاق مىافتد، نتیجه ى کارهاى ماست که بر سر ما مى آید: «وَ مَآ أَصَـبَکُم مِّن مُّصِیبَهٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ»(۱) هر مصیبتى به شما مى رسد، به واسطه ى اعمال شما است. آیا نباید به فکر باشیم و از گناهان گذشته که باعث این همه بلاها و مصیبتها شده است، توبه کنیم؟ ولى ما توبه نمى کنیم، چون کارهاى خود را بد نمى دانیم، و به خود و کارهاى خود خوش بین هستیم!

آیا در این حوادث و گرفتارىها که از هزار سال پیش به ما خبر داده‌اند، نباید شرح صدر پیدا کنیم و همان طور که دستور داده‌اند باشیم؟! که فرموده‌اند: «تَمسَّکُوا بِالاْءَمْرِ الاْءَوَّلِ.» (۲)
به دستور اول تمسّک بجویید [و عمل کنید.] یعنى این که به یقینیات اعتقاد داشته باشیم و به واضحات و ضروریات دینى عمل کنیم، و در موارد شک و تردید احتیاط نماییم. و نیز در مثل این زمانه که اهل ایمان به بلاهاى فراوان مبتلا هستند، چنان که دستور داده‌اند، دعاى فرج را زیاد بخوانیم.

۱.سوره ى شورى، آیه ى ۳۰.

۲.بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۳۳؛ الغیبه نعمانى، ص ۱۵۹.