موعود پایگاه اینترنتی موعود
مردی از انصار نزد پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم رفت و گفت:«ای رسول خدا! من طاقت دوری شما را ندارم. گاهی همین که به خانه می‌رسم، به یاد شما می افتم، و خانه و خانواده را رها می‌کنم و به سوی شما می آیم تا چشمم دوباره به جمال شما روشن شود. اکنون در این فکرم که در روز قیامت وقتی شما در بهشت به بالاترین مقام ها می رسید، من چگونه به شما دست یابم.»
پس از این سخنان، آیه ۶۹ سوره نسا بر پیامبر فرود آمد:«و من یطع الله و الرسول فأولئک مع الذین انعم الله علیهم من النبین و الصدیقین و الشهداء و الصالحین و حسن اولئک رفیقا»
(آنان که از خدا و رسول او پیروی می‌کنند (در روز قیامت) با کسانی هستند که خداوند به آنها نعمت بخشیده است: پیامبران (انبیاء) و راستان (صدیقان) و شهدا و نیکوکاران (صالحان)، که رفیقان و همنشینانی نیکو هستند.)
رسول خدا آن مرد را فرا خواند و این آیه را برایش خواند و به او بشارت (همراهی با خود در بهشت) داد.
منابع:
بحارالانوار، ج۱۷، ص۱۴ — مجالس (شیخ طوسی)
