موعود پایگاه اینترنتی موعود
“دعا” در فرهنگ لغت به مفهوم خواندن، صدا زدن و عبادت و نیایش است.
نخست به مبادى تصوریه دعا پرداخته، سپـس، موانع، شرایط و مشکلات آن را بازگو مى کنیم. “دعا” در فرهنگ لغت به مفهوم خواندن، صدا زدن و عبادت و نیایش است؛ خواندن، گاهى تواءم با خواستن است و زمانى به شکل راز و نیاز و تضرع و ابتهال مى باشد.
اقبال لاهورى مى نویسد: “نیایش خواه به شکل فردى و خواه به صورت اجتماعى، تجلى اشتیاق درونى انسان براى دریافت جوابى در سکوت است”۲. کم نیستند کسانى که اعتقاد به مبداء متعال ندارند، لیکن براى تسکین دردها و آلام درونى، حوایج قلبى خویش را در قالب دعا مطرح مى سازند؛ در این صورت، اگرچه چنین خواندنى، دعاى اصطلاحى نیست (زیرا مدعوى در میان نیست)، ولى بیانگر ضرورت دعا براى بشر، است. بنابراین، اگر بخواهیم تعریف جامع ترى از دعا ارائه بدهیم، باید بگوئیم دعا تجلى عشق به خدا براى نیل به تکامل و رفع نیازمندیهاست؛ “الدعاء الرغبه الى الله“؛ ۳ نیایش، گرایش و کشش به سوى خدا است.
درخصوص دعا تعریف هاى زیادى شده است که نمونه هایى از آن ها را مىآوریم:
ـ دعا مطالبه آن چیزهایى است که انسان به لیاقت و کار و اندیشه باید به دست آورد.
ـ دعا منبع و کانون عظیم تغذیه روح انسانى است؛ همان گونه که جسم مرکز تغذیه نیازهاى مادى بشر مى باشد.
ـ دعا احیاى خواسته ه، آرمان ها و ایدهآل هاى راستین انسان است.
ـ بالاخره حقیقت دعا عشق به خالق زیبایى ه، عظمت ه، جهش به سوى کمال مطلق و علم مطلق و پرواز بسوى بى نهایت و معبود لایتناهى است. به عقیده دکتر “کارل” دعا و نیایش عبارت است از تضرع و ناله و طلب یارى و استعانت و گاهى یک حالت کشف و شهود روشن و آرامش درونى و مستمر دورتر از اقلیم همه محسوسات.
باشگاه خبرنگاران
