موعود پایگاه اینترنتی موعود
از اواخر قرن دوم هجری قمری، برخی از مردم «ری» از اصحاب امامان(ع) بودند که از قول آنان روایت نقل می‌کردند. نفوذ تشیّع در آن ایّام چنان بود که حاکم شیعه‌ای چون علیّ بن یقطین در دستگاه عبّاسیان راه یافت و والی آن دیار شد. این عصر را به عنوان اوّلین دوره از شکل‌گیری «مکتب اهل بیت(ع)» در «ایران» می‌شناسند.
در دوره دوم، با حاکمیّت یافتن ابوالحسن مادرانی، تشیّع در ری گسترش یافت.
مادرانی در قرن سوم هجری قمری در ری حاکمیّت یافت. ری و «طبرستان» دو مرکز مهمّ استقرار علویان در ایران بودند و مقبره حضرت حمز＼ بن موسی بن جعفر(ع) نشان از این دوره دارد. با شهادت امام رضا(ع)، سادات در کوهستان‌های «دیلمستان» و «طبرستان» پراکنده شدند؛ امّا با حاکمیّت هشتاد ساله آل بویه گرایشات شیعی در ری افزایش یافت.
وجود خاندان‌های اصیل شیعی چون آل بویه در ری، یکی دیگر از علل گسترش تشیّع در این شهر است.
علیّ بن حسین بن موسی بن بابویه، پدر شیخ صدوق و بزرگ این خاندان است.
در بیان آمار و میزان پراکندگی امام‌زادگان ذکر شد که استان‌های «مازندران» و «گیلان»، درصد بزرگی از مقابر امام‌زادگان را در خود جای داده‌اند. پراکنده شدن و فرار سادات به کوهستان‌ها، پس از شهادت امام رضا(ع)، یکی از دلایل اصلی این امر است.
نصیرالدّین ابی الرّشید عبدالجلیل رازی در کتاب «النقض» نام تعدادی از مدارس شیعه را در «ری» ذکر کرده است. شهر ری را به سبب قدمت «شیخ البلاد» و از نظر اعتبار به
«امّ البلاد» می‌نامند.
متأسّفانه حملات وحشیانه مغولان، باعث تخریب و پسرفت ری گردید تا آنجا که هیچ‌گاه قادر به برگشت و کسب جایگاه و رتبه والای قبلی نشد.
