موعود پایگاه اینترنتی موعود
سایت های همسر یابی، باشیوه های خاص خود و با استفاده از حربه های خاص و تحریک کننده این روزها تبدیل به یکی از بهترین روش های کسب در آمد برای صاحبان خود شده‌اند . پدیده ازدواج اینترنتی پدیده نوظهوری است که بعد از کپی برداری های داخلی از شبکه های اجتماعی به تدریج شکل گرفت و امروز همزمان با رشد قارچ گونه این سایتها در فضای مجازی آمار استفاده از آن نیز روز به روز رو به افزایش است. کاربران در چت روم ها و سایت های همسر یابی بدون اطلاع از شیوه صحیح استفاده از آنها، سعی دارند با برقراری ارتباط با دیگران همسر ایده آل خود را انتخاب کنند.
مهریه؛ یک ساعت اینترنت رایگان بعلاوه اشتراک Vpn یک ساله!
به عقیده کارشناسان این ازدواج ها به دلیل مبتنی نبودن بر پایه های فرهنگی و ارزشی جامعه و آشنا نبودن افراد با یکدیگر و ارزش های خانوادگی طرف مقابل، به سرعت فرو می پاشد. از این گذشته شخصیت مجازی که افراد از خود در اینترنت تصویر می‌کنند خصوصا در چت روم‌ها و سایتهای دوست‌یابی قابل اعتماد نیست تا بتوان با اتکا به آن یک ارتباط روشن و شفاف و انسانی را شکل داد. او نخستین و مهم‌ترین سطح ارتباط را برخورد چهره به چهره می‌داند. چیزی که می‌تواند هنگام راستگویی یا دروغگویی زبان بدن شما را آشکار کند. وقتی خجالت می‌کشید، از دروغ گفتن دستپاچه می‌شوید، غافلگیر می‌شوید یا در اثر یک مشکل از نظر جسمی دگرگون می‌شوید همه زیرنظر طرف مقابل است، اما در محیط اینترنتی ممکن است کسی نحیف و شکننده باشد و بگوید که قهرمان بدنسازی است. در حقیقت امکان فریب افراد در فضاهای مجازی و اتاق‌های گفت‌وگو بیش از زمانی است که افراد رو در روی هم قرار گرفته و در مورد اطلاعات شخصی خود سخن می‌گویند.
مجوز نداریم اما فیلتر هم نمی‌شویم
ماجرا آن جایی جالب تر می‌شود که بدانیم این سایت ها عموما دارای مجوز هم نیستند. ”پرویز کرمی” معاون سابق فرهنگی سازمان ملی جوانان چندی پیش اعلام کرد: «سایت های همسر یابی دارای مجوز از مراکز قانونی نیستند و سازمان ملی جوانان این سایت ها را به رسمیت نمی‌شناسد و غیر قانونی هستند. وقتی که این سایت ها دارای مجوز نباشند پس نظارتی بر کار این ها هم وجود ندارد، بنابراین به جایی پاسخ گو نیستند و افراد، جامعه و خودشان را دچار آسیب می‌کنند.» IP های اکثر این سایت ها در خارج از کشور هستند و از بیرون مرزها کنترل می‌شوند که در این صورت با پرداخت هر حق عضویت پول این مملکت از کشور خارج می‌شود.حال سوال اساسی اینجاست که اگر این سایتها مجوز ندارند چرا فیلتر نمی‌شوند و کماکان آزادانه به فعالیت خود ادامه می دهند؟
قضیه آنجایی مشکوک تر می‌شود که بدانیم شماره‌های حساب بانکی در سایتهای همسریابیبرای پرداخت مبالغ عضویت دائم و یا ملاقات موجود است و همین امر، این تصور که شناسایی و ردیابی صاحبان سایتها غیرممکن است را باطل می‌کند و این پرسش را در ذهن ایجاد می‌کند که علت عدم برخورد یا ساماندهی و نظارت بر فعالان این عرصه توسط نهادهای مسئول چیست؟ این در حالی است که مسئولان وزارتخانه های ورزش و جوانان و فرهنگ و ارشاد اسلامی از عدم صدور مجوز سایت های ازدواج و همسریابی خبر می دهند ولی در این میان برخی سایت های همسریابی همچنان در فضای مجازی یکه تازی می‌کنند. ظاهرا نهادهای متولی دوست دارند که این سایتها باشند ولی جرات و جسارت بر عهده گرفتن مسئولیت آن را ندارند.
درآمد زایی یعنی این!
شیوه کار این گونه سایتها به طوریست که شما را مجاب می‌کنند برای به رسیدن به اهداف خود و استفاده مناسب از امکانات سایت می‌بایست کاربر ویژه آن شوید و این امر ملزم به پرداخت هزینه هایی است که از طرف مدیر آن اعلام می‌شود که به گفته حسن زاده معاون دادستان تهران و سرپرست دادسرای رسیدگی به جرائم رایانه ای بیشتر این سایتها به عنوان کلاهبردار به دادگاه معرفی می‌شوند. این کلاهبرداری تا جایی پیش می رود که علی رغم اعلام های اولیه هر کدام از این سایت ها مبنی بر رایگان بودن ثبت نام در آن، وقتی پس از ثبت نام اولیه و دادن تمام مشخصات شخصی و ثبت آن در سیستم که کاملا توسط گردانندگان آن قابل بازیابی است، برای ارائه یکسری دیگر از خدمات خود تعرفه ها و قیمت هایی مشخص کرده‌اند که طی آن افراد با پرداختن حق عضویت می توانند به عنوان کاربر ویژه از سایر خدمات این سایت ها استفاده کنند.
حق عضویت یکی از سایت های همسریابی به شرح ذیل است:
عضویت یک ماه ۸۰۰۰ تومان
عضویت سه ماهه ۱۲۰۰۰ تومان
عضویت ۶ ماهه ۱۵۰۰۰
عضویت ۱۲ ماهه ۱۸۰۰۰
این ها به غیر از هزینه هایی است که این سایتها برای بنرهای تبلیغاتی اخذ می‌کنند که با توجه به آمار بازدید بالای این سایتها این مبلغ نیز درآمد قابل توجه و سود سرشاری را نصیب گردانندگان می‌کند. به هر حال واقعیت تلخ این روزها رشد قارچ گونه این قبیل سایت ها در فضای وب است که همچنان بدون هیچ گونه نظارتی فعال هستند. سایت هایی مانند ”حافظون”، “دو همسان” و ”طوبی”تنها نمونه ای از این سایت ها هستند که با یک جستجوی ساده در اینترنت می توان به خیلی از آنها دسترسی پیدا کرد.
این سایتها چه با عنوان همسریابی و چه با عنوان دوست یابی اگر تنها راه به منجلاب کشیدن جوانان ما نباشند قطعا یکی از مهم ترین راه های آن است و حال باید دید که آیا فاکتور های نظارتی برای سایتهای همسریابی در نظر گرفته خواهد شد یا همچنان بدون هیچ گونه پیگیری و رسیدگی به عملکردشان به فعالیت های خود ادامه می دهند.
