موعود پایگاه اینترنتی موعود
در اواخر سال نهم هجرت، پیک وحی ( جبرئیل ) آیاتی از آغاز سوره توبه (برائت) را آورد و پیامبر را مأمور کرد که شخصی را روانه‌ی مکه کند تا در مراسم حجّ، این آیات را بخواند.
در این آیات، امان از مشرکان برداشته شده بود، کلیه پیمان‌ها (جز پیمان‌هایی که صاحبان آنها به پیمان خود وفادار بوده و عملاً نقض نکرده بودند) نادیده گرفته می‌شد و به سران شرک و پیروان آنها ابلاغ شده بود که ظرف چهار ماه موضع خود را در برابر آیین توحیدی اسلام مشخص کنند.
پیامبر ابوبکر را به حضور طلبید و به او مأموریت داد که همراه با چهل تن از مسلمانان به مکه برود ولی از حرکت ابوبکر به سوی مکه چیزی نگذشته بود که پیک وحی از طرف خداوند به حضور پیامبر رسید و این‌گونه پیام داد که بیزاری از مشرکان را باید یا خود پیامبر و یا کسی که «از اوست»، به مردم ابلاغ کند.
پیامبر این بار علی علیه السلام را با مرکب مخصوص خود راهی مکه کرد و او را مأموریت داد که علاوه بر قرائت آیات برائت از مشرکان، این چهار پیام را به مردم بدهد:
۱- بت پرستان حق ندارند وارد خانه خدا شوند.
۲- طواف با بدن برهنه ممنوع است.
۳- بعد از این هیچ بت پرستی در مراسم حج شرکت نخواهد کرد.
۴- پیمان کسانی که با پیامبر پیمان بسته و به آن وفادار بوده‌اند محترم است و تا انقضای دوره‌ی پیمان، جان و مال آنان در امان خواهد بود ولی به مشرکانی که با مسلمانان پیمانی ندارند و یا عملاً پیمان‌شکنی کرده‌اند از این تاریخ (دهم ذی الحجه ) چهار ماه مهلت داده می‌شود که موضع خود را روشن کنند: یا خداپرست شوند، یا خود را آماده جنگ کنند.
امیرالمومنین علی علیه السلام در جحفه با ابوبکر دیدار کرد و پس از ابلاغ پیام پیامبر، آیات را از او گرفت. او در روز دهم ذی الحجه بالای جمره عقبی ایستاد و سیزده آیه از آغاز سوره برائت را با صدای بلند خواند و مواد قطعنامه را ابلاغ کرد.
نتیجه‌ی این ابلاغ رسمی این شد که هنوز چهار ماه سپری نشده بود که مشرکان دسته‌دسته رو به توحید و یگانه‌پرستی آوردند و در اواسط سال دهم هجرت بت پرستی در تمام شبه جزیره عربستان ریشه‌کن شد.
منابع:
سیره ابن هشام، ج۲، ص۵۴۶
فروغ کافی، ج۱، ص۳۲۶
شفقنا
