موعود پایگاه اینترنتی موعود
مَثل ما وقتی که دعای فرج می خوانیم، مَثل کسی است که با نگاه مشتاقانه، به عالمی ربّانی که در گذر است نگاهی بیندازد و او از سر لطف و محبّت، عبا از دوش بردارد و بر دوش آن مشتاق بیندازد! اگر کسی تجربه ی هدیه گرفتن از انسان بزرگی را داشته باشد، حتماً می فهمد که در چنین موقعیتی، انسان نه تنها از اشک شوق لبریز می‌شود، بلکه می ماند که چگونه استحقاق دریافت چنین هدیه ی کریمانه ای را یافته است.
البته من مطمئنم که با کمی – و حتی کمتر از کمی- دقّت در زندگی خودتان می توانید لحظه هایی را پیدا کنید که بدون داشتن شایستگی، پاداشهای شگفت آوری داشته اید. این را هم مطمئنّم که این هدیه از طرف خداوند بوده است. مثال مشترک همه ی شمایی که این مطلب را می خوانید، سلامت چشم است! این چشم را خداوند در همان لحظه ای که متولد شدید، بدون آنکه هیچ گلی به سر آفرینش زده باشید، از روی محبّت و بزرگواری به شما بخشیده است.
حالا وقتی که دعای فرج می خوانیم، خداوند پاداشی به ما می دهد که قابل قیاس با هیچ معامله و معادله ی این جهانی نیست. اصلاً شاید اگر خوب هم فکر کنیم از خودمان بپرسیم چرا؟! ولی از آنجایی که هیچ کس مانند خداوند بی همتا نیست، نباید این کار خداوند چندان هم ما را متعجب کند! خداوند، گناه کسی را که دعای فرج می خواند، به ثواب تبدیل می‌کند.
«تبدیل سیئات به حسنات» چیزی است که جز در درگاه خداوند، در هیچ کجای جهان نمی توان یافت. دلیل این حرفمان هم حدیثی است از رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) که فرمودند: «هیچ قومی‌به ذکر خدای – عزّوجلّ – ننشینند، مگر این که فرشته ای از آسمان آنان را آواز دهد که: برخیزید! به تحقیق که سیّئات شما مبدّل به حسنات شد و همگی تان آمرزیده شدید.» (۱)
همچنین معلوم است که یاد کردن از مولای غریبمان، حضرت بقیه الله (عجل الله تعالی فرجه)، ذکر است. دلیلش هم روایتی است از معلّم مکتب شیعه، امام صادق (علیه السلام) که می فرمایند: «ذکر (یاد) ما از [اقسام] ذکر خدا است، و یاد دشمنان ما از [مصادیق] یاد شیطان است.» (۲)
حالا اگر کسی بر شیاطین لعنت فرستاد و آرزوی برپا شدن حکومت حق را در سر گذراند، اگر کسی برای آمدن منتقم حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و حضرت سید الشهدا (ع)، قدمی‌برای اصلاح خودش برداشت، اگر کسی از مؤمنان گرفتار، در دوران غیبت گره گشایی کرد، هیچ کس تعجّب نمی‌کند که کرم خداوند بر دوش او عبایی از محبت بیندازد. خداست دیگر!
پی نوشت:
۱. عدّه الداعی: ۲۳۸؛ به نقل از موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، نشر مسجد مقدس جمکران، ج۱، ص ۴۸۲
۲. وسائل الشیعه: ۱۱۸۰:۴؛ و کافی: ۴۹۶:۲؛ به نقل از همان، ص ۴۸۳
پ.میعاد
