موعود پایگاه اینترنتی موعود
پدرشان هر سه را برای روز عاشورا تربیت کرده بود. او می دانست که چه سرنوشتی در انتظار برادرش حسین(علیه السلام) است، برای همین پسران خود را جنگ آورانی دلاور و کارکشته تعلیم داده بود. گویی که با این سن کم سال هاست در میدان کارزار شمشیر زده‌اند.
امام حسن(ع) سه فرزند داشتند که هر سه در دهم محرم در کربلا در دفاع از عموی مظلومشان امام حسین(علیه السلام) به شهادت رسیدند.
قاسم بن حسن بن علی بن ابی طالب(ع)
هنگامی‌که خواست عازم میدان جنگ شود، لباس رزمی‌که مادرش آن را تهیه کرده بود، بر تن کرد و برای جنگ در برابر دشمنان اجازه خواست. نزد عموی بزرگوار خود رفت و از ایشان عاجزانه خواست تا اجازه دهند به وصیت پدر خویش عمل کند و جانش را در راه امامش بدهد. قاسم نوجوان، زیر سم اسبان به شهادت رسید.
هنگامی‌که امام حسین(ع) به بالای سرش رسید، قاسم از درد پاشنه پای خود را محکم بر زمین می‌کوبید. ایشان چنین فرمودند:
“از رحمت الهی دور باد مردمی‌که تو را کشتند. روز قیامت رسول خدا(صلی الله علیه و آله وسلم) شخصا دادخواهی خواهند کرد…”(۱)
نام: قاسم
نام پدر: حسن بن علی(علیه السلام)
نام مادر: رمله
سن: در بعضی روایات سیزده سال را برای ایشان عنوان کرده‌اند و هنگام جنگ به قدری ایشان نوجوان بودند که شمشیرشان به زمین کشیده می‌شد.(۲)
محل شهادت: کربلا
احمد بن حسن بن علی بن ابی طالب(ع)
کنیه اش ابوبکر بود. او با قاسم از یک مادر بودند. هنگامی‌که برای جنگ از عمویش اجازه خواست، شانزده سال بیشتر نداشت. با ابن جملات وارد میدان شد:
“از مرگ نمی ترسم، هنگامی‌که مرگ وحشت آورد، و در مقابله با حریف نمی لرزم… روزگاری بر شما از فرزندان پیامبر(صلی اله علیه و آله وسلم) ضربتی برسد که از هراس آن ضربت، موی سر شیرخوار سفید می‌شود. گروه کفار را دسته جمعی با شمشیر هندی بران و قطع کننده، نابود می‌کند.”(۳)
سرانجام او به دست عبدالله بن عقبه غنوی(علیه اللعنه) به شهادت رسید.
نام: احمد
نام پدر: حسن بن علی(علیه السلام)
نام مادر: رمله
سن: ۱۶ ساله
محل شهادت: کربلا
عبدالله بن حسن بن علی بن ابی طالب(ع)
وقتی مالک ابن انس الکندی(لعنت الله علیه) شمشیر بر سر امام حسین(علیه السلام) فرود آورد، حضرت کلاه را از سر مبارکشان برداشتند و سر را با پارچه ای بستند. شمر(لعنت الله علیه) و سپاهیانش دور تا دور امام(ع) را گرفته بودند و امام مظلوم(ع) را محاصره کرده بودند. در همین زمان عبدالله بن حسن(ع) که هنوز به سن بلوغ نرسیده بود، از میان زنان حرم بیرون آمد و دوان دوان خود را به عمویش رساند. عمه اش حضرت زینب(سلام الله علیها) به سمت عبدالله رفت تا او را نگهدار دارد ولی نتوانست. امام حسین(علیه السلام) رو به حضرت زینب(س) کردند و گفتند:
“خواهرم زینب، عبدالله را با خود ببر.”
عبدالله مقاومت کرد و گفت:
“به خدا سوگند از عمویم جدا نمی‌شوم.”(۴)
…. و عبدالله بر روی سینه امامش به شهادت رسید.
نام: عبدالله
نام پدر: حسن بن علی(علیه اسلام)
نام مادر: شلیل بن عبدالله البجلی
سن:۱۰ ساله
محل شهادت: کربلا
****
پی نوشت
۱.بر مدارعشق، شرح حال یاران امام حسین(ع). مرکز تحقیقات و پژوهش مؤسسه فرهنگی موعود عصر(عج). نشر موعود عصر(عج). چاپ دوم، زمستان ۸۳. ص ۱۹.
۲. همان.
http://www.sibtayn.com/fa/index.php?option=com_content&view=article&id=21623&Itemid=2443
http://www.beytoote.com/religious/sundries/hazrat1-qasim.html
۳. همان، ص ۱۸.
۴. همان، ص ۲۰
منابع:
بر مدارعشق، شرح حال یاران امام حسین(ع). مرکز تحقیقات و پژوهش مؤسسه فرهنگی موعود عصر(عج). نشر موعود عصر(عج). چاپ دوم، زمستان ۸۳. صص ۱۸-۲۱
