موعود پایگاه اینترنتی موعود
افسوس که سران شیعه در کربلا از یاری امام کوتاهی کردند در حقیقت انان مرعوب شدند و دست از یاری امام کشیدند در حالی که می‌توانستند به یاری امام بشتابند . ظاهرا شیعیان دچار نوعی بی ارادگی ایمان شده بودند . همانطور که موقع قیام مسلم در کوفه او را تنها گذاشتند در تاریخ سخنانان آنان به اعتراف در کوتاهی در یاری امام ثبت است برای نمومه مسیب بن نجبه از نخستین سخنران در جمع توابین می‌گفت :
… ما نه با دست خود حسین را یاری کردیم و نه با زبان خود از او دفاع کردیم و نه عشایر و قبال خود را برای دفاع از او بسیج کردیم . انگاه که بر رسول خدا وارد شویم در حالی که فرزندش و حبیبش و ذریه و نسلش در کنار ما به شهادت رسیده‌اند . چه عذری در درگاه خداوند داریم؟ نه به خدا قسم هیچ عذری از ما پذیرفته نیست. مگر انکه قاتلان او را بکشیم یا در طلب خون او کشته شویم
البته سابقه یاری نکردن توابین در یاری امام سابقه طولانی دارد برای مثال که سلیمان از بزرگان شیعه در کوفه در جنگ جمل نیز در یاری امام علی علیه السلام کوتاهی کرد و به همین دلیل مورد سرزنش امام قرار گرفت و همچنین اعتراض خود به صلح امام حسن علیه السلام و در خواست از امام حسین برای جنگ با معاویه نشان از ضعف و ولایتمداری اوست . البته یاری رساندن او به مسلم نیز در هاله‌ای از ابهام است این روش در اکثریت توابین صادق است .
البته جمعی از همراهان هم ببا وجود سابقه طولانی در دفاع از ولایت دچار بی بصیرتی شدند و اینان هم از یاری امام کوتاهی کردند
