روزی روزگاری

«ای عزیز!
ابر سنگینی سراسر آسمان را پوشانده، روزهای زیادی است که دلِ این آسمان فراخ گرفته، چون دل من. امّا، دریغ از نَمی اشک که بر زمین بچکد.
دهان زمین بازمانده، جمله پرنده‌ها لب تشنه به انتظار باریدن نشسته‌اند امّا، هیهات!
خبری نیست که نیست!
این همه بخیلی آسمان بر زمین را کسی به خاطر نمی‌آورد!
زمین باروری خود را از داده، بوته‌ها و علف‌ها‌زارها زرد و رنگ و رو رفته شده‌اند آب اندکی هم که از سال‌های دور در دل زمین مانده بود، آنقدر پایین نشسته بود که به این سادگی دست دیّارالبشری بدان نمی‌رسد…»

متن فوق‌گوشه‌ای بود از کتاب «روزی روزگاری»، این اثر که سیاه مشق‌های شبانه نویسنده است دارای متنی جذاب، روان و خواندنی است به عبارتی می‌توان آن را دلنامه‌ای صمیمی نامید.
بنا به گفته خود نویسنده، اسماعیل شفیعی سروستانی، می‌توان این دلنوشته‌ها را کویریات نامید وی در، "به جای مقدمّه" می‌گوید، «کویریات حاصل بی‌خودی‌اند. ولی پیراسته از هر لون و تعلق، جویای همدلی صمیمانه، بی تعلق و بی ما به ازاء؛ تا آنچه را نهفته می‌دارد بنماید. کویریات نشر نیست. نظم هم نیست و با استدلال عقل بوالفضول بیگانه است. حاصل تنهایی و خلوت انسانی کویری است در شبی از شبهای پاییز.»
«روزی روزگاری» اثری است در خور توجه، که به سال ۱۳۸۵ توسط نشر هلال به زینت طبع آراسته شد.
این کتاب ۱۲۰ صفحه‌ای شامل فصول مختلفی است. عناوین برخی از آنها را نام می‌بریم:
کویریات
وقتی باران نبارید
روزی روزگاری آن پیر آن رسول
تظاهر و تحکم
پیر جنگی
محبت بی مابه‌ازاء
…