موعود پایگاه اینترنتی موعود
بعد از رحلت پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ عدهای انصار در سقیفه بنی ساعده جمع شدند تا سعد بن عباده را بر خود امیر کنند. وقتی که این خبر به گوش ابوبکر رسید او به شدت ناراحت شد و با عمر به سرعت به سوی سقیفه حرکت کردند.
بعد از رحلت پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ عدهای انصار در سقیفه بنی ساعده جمع شدند تا سعد بن عباده را بر خود امیر کنند. وقتی که این خبر به گوش ابوبکر رسید او به شدت ناراحت شد و با عمر به سرعت به سوی سقیفه حرکت کردند.[۱] این در حالی بود که جنازه پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ، در اطاق روی زمین بود و علی ـ علیه السّلام ـ مشغول تغسیل پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ بود.[۲] در همان روز رحلت پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ، با ابوبکر بیعت نمودند و سپس بر جنازه پیامبر که توسط اهل بیت غسل و کفن شده بود نماز گزارده و به خاک سپردند.[۳]به ابوبکر خبر رسید، گروهی از بیعت تخلف کرده و در خانه، علی بن ابیطالب ـ علیه السّلام ـ جمع شده‌اند، وی، عمر بن خطاب را فرستاد که آنها را بیاورد. عمر به در خانه علی ـ علیه السّلام ـ، آمده و آنها را صدا زد، پس خارج نشدند در این هنگام عمر دستور داد هیزم بیاورند و خطاب به اهل خانه گفت: قسم به آن کس که جان عمر در دست اوست! باید خارج شوید وگرنه خانه را با اهلش به آتش میکشم.[۴]در این هنگام عدهای به خانه علی ـ علیه السّلام ـ حمله ور شده و به آنجا هجوم آوردند و درب خانهاش را به آتش کشیدند و او ـ علی ـ علیه السّلام ـ ـ را به زور از خانه خارج کردند، آنها سیده زنان ـ فاطمه ـ علیها السّلام ـ ـ را پشت درب فشار سختی دادند به حدی که محسن ـ فرزندش ـ را سقط کرد[۵] و سیلی به صورت آن مظلومه زدند.[۶]آری هجوم آنها به خانه زهرا اینگونه بود که منجر به شهادت حضرت زهرا گردید.
————————————-
[۱] . ابن قتیبه، الامامه و السیاسه، بیروت، مؤسسه الوفاء، الطبعه الثالثه، ۱۴۰۱ هـ، ج ۱، ص ۵.
[۲] . ابن هشام، سیره النبی، ترجمه: رسولی محلاتی، کتابفروشی اسلامیه، بی تا، ج ۲، ص ۴۳۰؛ و بلاذری، انساب الاشراف، تحقیق محمد حمید الله، دار المعارف، مصر، ۱۹۵۹ م، ج ۱، ص ۵۸۲.
[۳] . مسعودی، مروج الذهب، ترجمه ابوالقاسم پاینده، انتشارات علمی و فرهنگی، ج ۱، ص ۶۵۷؛ و ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، بیروت، دار الفکر، ۱۳۹۸ هـ، ج ۲، ص ۲۲۰.
[۴] . ابن قتیبه، پیشین، ص ۱۲؛ و بلاذری، پیشین، ج ۱، ص ۵۸۶؛ طبری، تاریخ الامم، تحقیق: ابوالفضل ابراهیم، مصر، دار المعارف، ج ۲، ص ۴۴۳. و اندلسی، عقد الفرید، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۰۴ هـ، ج ۵، ص ۱۳ و ۱۴. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، بیروت، دار الجبل، ۱۴۰۷ هـ، ج ۲، ص ۴۵.
[۵] . مسعودی، اثبات الوصیه، قم، منشورات رضی، بی تا، ص ۱۴۲ و ۱۴۳؛ علامه مجلسی، بحار الانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، الطبعه الثانیه، ۱۴۰۲، ج ۲۸، ص ۳۰۸.
[۶] . علامه مجلسی، پیشین، ج ۵۳، ص ۱۹.
مرکز مطالعات و پاسخ گویی به شبهات
