پیامبر صلى الله علیه و آله : اِنَّ اللّهَ یَقولُ : … وَ لَو اَنَّ قُلوبَ عِبادِى اجْتَمَعَت عَلى قَلْبِ اَسْعَدِ عَبْدٍ لى مازادَ ذالِکَ فى سُلطانى جَناحَ بَعوضَهٍ وَ لَوْ اَ نّى اَعْطَیْتُ کُلَّ عَبْدٍ ما سَاَ لَنى ما کانَ ذالِکَ اِلاّ مِثْلَ اِبْرَهٍ جاءَها عَبْدٌ مِنْ عِبادى فَغَمَسَها فِى البَحرِ وَ ذالِکَ اَنَّ عَطائى کَلامٌ وَ عِدَتىکَلامٌ وَ اِنَّما اَقولُ لِشَّىْءٍ : کُنْ فَیَکونُ؛
خداوند مىفرماید : « … اگر دلهاى بندگانم، همه یکجا در دلِ خوشبختترینبندهام جمع شوند این، به مقدارِ بالِ پشهاى بر سلطنت من نمىافزاید و اگر به هر بندهاىآنچه بخواهد، عطا کنم، این نباشد، مگر همانندِ سوزنى که بندهاى از بندگانم بردارد ودر دریایى فرو بَرَد؛ زیرا عطاى من به گفتارى است و وعدهام نیز به گفتارى . به چیزمىگویم : هست شو، پس هست مىشود.
بحار الأنوار، ج ۷۷، ص ۱۳۶، ح ۴۸