موعود پایگاه اینترنتی موعود
روزى پیامبر (صلى اللَّه علیه و آله) به امام حسن و امام حسین (علیهما سلام) که از دور می آمدند، نگاه کردند و فرمودند:
«به خدا قسم، اینان دو آقاى جوانان اهل بهشتند و پدرشان از ایشان بهتر است. بهترین مردم نزد من و محبوبترین آنان در قلب من و محترمترین ایشان نزد من، پدر و سپس مادرشان هستند. احدى نزد خداوند افضل از من و برادرم و وزیر و جانشینم در امّتم و صاحب اختیار هر مؤمنى بعد از من على بن ابى طالب (علیه السلام) نیست.
بدانید که برادرم و دوستم و وزیرم و انتخاب شدهام و خلیفه بعد از خودم و صاحب اختیار هر مؤمنى بعد از من على بن ابى طالب (ع) است. وقتى او از دنیا رفت پسرم حسن (ع) بعد از اوست. وقتى او از دنیا رفت پسرم حسین (ع) بعد از اوست. سپس امامان نهگانه از نسل حسین (ع) خواهند بود.
آنان هدایتکنندگان هدایت شده‌اند. آنان با حقّ و حقّ با آنان است. تا روز قیامت ایشان از حق جدا نمىشوند و حق از ایشان جدا نمىشود. آنان مایه قوام زمین هستند که به خاطر آنان آرام گرفته است. آنان ریسمان محکم خداوند و دستاویز مستحکم خدایند که پاره شدن ندارد. آنان حجّتهاى الهى در زمین و شاهدان او بر مردم و خزانه داران علمش و معادن حکمت اویند.
آنان به منزله کشتى نوحاند که هر کس بر آن سوار شد، نجات یافت و هر کس آن را رها کرد، غرق شد. آنان به منزله «باب حطّه»(۱) در بنى اسرائیلند که هر کس از آن داخل شد مؤمن و هر کس از آن خارج شد کافر بود. خداوند در قرآن اطاعت ایشان را واجب کرده و در آن دستور ولایت آنان را داده است. هر کس آنان را اطاعت کند خدا را اطاعت کرده و هر کس از آنان سرپیچى کند، از خدا سرپیچى کرده است. »
پی نوشت:
۱.باب حطه دروازه ای بود که اگر بنی اسرائیل از آن وارد می‌شدند، هدایت می‌یافتند.
منبع: أسرار آل محمد علیهم السلام، ترجمه کتاب سلیم، ص۴۰۰.
