طلیعه نور در سرزمین طوس

در یازدهم ذیقعده سال ۱۴۸ هجری، مدینه حال و هوایی دیگر داشت و نه تنها در زمین بلکه از آسمان هم صدای تهنیت گفتن ملائک به گوش می رسید و شکوفا شدن غنچه دیگری از گلهای بوستان ولایت را که فضای عالم را معطر ساخته بود بشارت می داد. نام او «علی.» و کنیه اش «ابوالحسن.» بود.

ایشان پس از شهادت پدر بزرگوارش در زندان بغداد (سال ۱۸۳ هجری) در سن ۳۵ سالگی عهده دار مقام امامت و ولایت شد. مدت امامت آن بزرگوار ۲۰ سال طول کشید که ۱۰ سال آن با خلافت «هارون الرشید»، ۵ سال با خلافت «محمد امین.» و ۵ سال با خلافت «مامون.» معاصر بود.
امام رضا علیه السلام تا آغاز خلافت مامون در زادگاه خود، شهر مقدس مدینه اقامت داشت که پس از به حکومت رسیدن مامون – با حیله و نیرنگ – به خراسان دعوت شد و سرانجام در آخر صفر سال ۲۰۳ هجری در سن ۵۵ سالگی به واسطه زهر مسموم شد و به شهادت رسید. (۲)

فضیلتهای بی شمار
هنگامی‌که از فضیلتهای ائمه علیهم السلام سخن به میان می آید، عقل متحیر می‌گردد، زبان گنگ و قلم بی رنگ می‌شود و همه به عجز و ناتوانی خود از بیان فضائل آن عرشیان بی همتا اعتراف می‌کنند و با ما این فراز از زیارت جامعه را زمزمه می‌کنند که: «بابی انتم وامی ونفسی واهلی ومالی، من اراد الله بدء بکم ومن وحده قبل عنکم ومن قصده توجه بکم. موالی لا احصی ثنائکم…؛ (۳) پدر و مادر و جان و اهل و مالم به فدای شما باد. هر کس خدا را اراده کرد، از شما شروع کرد و هر کس خدا را به یگانگی شناخت از شما پذیرفت و هر کس اراده خدا کرد، به واسطه توجه به شما به چنین کاری موفق شد. [ای] پیشوایان من! صفات کمالیه شما را نمی توانم به شماره در آورم…..»
قله های رفیع فضایل ائمه آن چنان بلند و دست نایافتنی است که علماء و دانشمندان ازدرک آن مقام عاجز و ناتوان، فصیحان و بلیغان عالم در بیان آنها گنگ می‌شوند.
ابو نؤاس شاعر بلندآوازه عرب در جواب این سؤال که چرا در فضائل امام هشتم علیه السلام سخن نمی‌گوید، چنین بیان می‌کند:
قیل لی انت احسن الناس طرا // فی فنون من الکلام البدیه
لک من جید القریض مدیح // یثمر الدر فی یدی مجتنیه
فعلی ما ترکت مدح ابن موسی // والخصال التی تجمعن فیه
قلت لا استطیع مدح امام // کان جبریل خادما لابیه (۴)
«به من گفته شد تو در فنون کلامی‌که بالبداهه گفته می‌شود از همه مردم نیکوتری. تو دارای زیباترین اشعار و مدایح هستی، اشعار تو در و گوهر را در دو دست میوه چین درخت اشعارت می‌گذارد.
پس چگونه مدح فرزند موسی بن جعفر علیهما السلام را رها کردی و فضائلی را که در او جمع شده بیان نکردی؟
گفتم: قدرت ندارم امامی رامدح کنم که جبرئیل خدمت کار پدرش بوده است..»
آری! بیان تمام فضائل آن امام همام آن چنان که شایسته ایشان باشد، برای ما محال و غیرممکن است؛ ولی با بیان قاصر خود به ذکر شمه ای از فضائل و مناقب آن حضرت می پردازیم و به خاطر عجز و ناتوانیمان از محضرش پوزش می خواهیم.
به این هدیه اگر دورم از ادب چه عجب // همین معامله را مور با سلیمان کرد

عالم آل محمد صلی الله علیه و آله
دانشمندان بزرگی چون بوعلی و ملاصدرا که آوازه آنها به جهان گسترده شده، پس از عمری مجاهدت و سختی و تحصیل دانش به چنین مقامی نائل می آیند و در نهایت به این مقام می رسند که می‌گویند: «دانستم که هیچ نمی دانم.»؛ اما ائمه علیهم السلام علم خویش را از مبدء فیاض می‌گیرند و بدون اینکه نیازمند معلمی‌باشند، با غمزه ای از جانب پروردگار، مدرس و معلم تمام آموزگاران می‌شوند.
در این میان علم و دانش امام هشتم علیه السلام آن چنان نمایان و درخشان است که او را «عالم آل محمد» می خوانند. محمد بن اسحاق از پدرش نقل می‌کند که امام هفتم علیه السلام به فرزندان خود چنین سفارش می فرمودند: «هذا اخوکم علی بن موسی عالم آل محمد فاسالوه عن ادیانکم واحفظوا ما یقول لکم؛ این، برادرتان علی فرزند موسی، «عالم آل محمد» است، در مورد مسائل دینی خود از او سؤال کنید و آنچه به شما می‌گوید، حفظ کنید..»

«فانی سمعت ابی جعفر بن محمد علیهما السلام غیر مره یقول لی: ان عالم آل محمد لفی صلبک، ولیتنی ادرکته فانه سمی امیر المؤمنین علی؛ (۵) پس همانا از پدرم جعفر بن محمد بارها شنیدم که به من می فرمود: همانا عالم آل محمد در صلب توست. و ای کاش او را درک می‌کردم که همانا او هم نام امیرمؤمنان علی علیه السلام می‌باشد..»
علم و دانش امام رضا علیه السلام آن چنان برجسته بود که دانشمندان متعصبی از اهل سنت همچون ابن حجر عسقلانی و سمعانی، زبان به تحسین گشوده و می‌گویند: «وکان الرضا من اهل العلم والفضل مع شرف النسب؛ (۶) حضرت رضا علیه السلام اهل دانش و فضیلت بود و از نسب شریفی برخوردار بود..»

آگاه به اسرار
یکی از مصادیق بارز علم ائمه علیهم السلام آگاهی آنان از حوادث و رخدادهایی است که در مکانهای دیگر و یا در زمانهای بعد اتفاق خواهد افتاد، که اگرچه باور آنها برای توده مردم کمی مشکل است؛ ولی نسبت به ائمه علیهم السلام همچون قطره ای از اقیانوس بی کران به شمار می رود. در ادامه به نمونه ای از آنها اشاره می‌کنیم:
از وشاء کوفی نقل شده که تعدادی از مسائل مشکل را در طوماری نوشتم تا به نزد علی بن موسی علیهما السلام ببرم و جواب آنها را از ایشان سؤال کنم. صبح زود به در خانه امام علیه السلام رفتم، ولی به خاطر ازدحام جمعیت، نتوانستم به خدمت آن حضرت شرفیاب شوم.
در این هنگام یکی از خادمین امام سراغ مرا می‌گرفت و می‌گفت: حسن بن علی وشاء پسر دختر الیاس بغدادی چه کسی است؟ نزدیک رفتم و گفتم: من هستم. او مکتوبی به من داد و گفت: این جواب مسائلی است که همراه توست. از این اتفاق متحیر شدم و به امامت آن حضرت یقین پیدا کردم و مذهب «وقف.» (۷)را رها کردم. (۸)

عالم به دیگر زبانها
امام رضا علیه السلام نسبت به زبانهای گوناگون آگاهی داشت و با افراد دیگر کشورها با زبان مادری آنها سخن می‌گفت؛ بدون اینکه آن زبان را از کسی آموخته باشد.
هروی (۹) می‌گوید: «کان الرضا علیه السلام یکلم الناس بلغاتهم وکان والله افصح الناس واعلمهم بکل لسان ولغه؛ امام رضا علیه السلام با مردم با زبانهای خودشان سخن می‌گفت و به خدا قسم او فصیح ترین مردم و آگاه ترین آنان به هر زبان و لغتی بود..»
سپس گوید: روزی به ایشان عرض کردم: «انی لاعجب من معرفتک بهذه اللغات علی اختلافها؛ من در شگفتم که چگونه به تمام این لغات با اختلافات آنها آشنایی دارید..» امام علیه السلام فرمودند: «یا ابا الصلت! انا حجه الله علی خلقه وما کان الله لیتخذ حجه علی قوم وهو لا یعرف لغاتهم؛ ای ابا صلت! من حجت خدا بر خلق او هستم و خداوند کسی را که به زبان مردم آشنایی نداشته باشد، بر آنها حجت قرار نمی دهد..» (۱۰)

علم به زبان حیوانات
یکی از یاران امام رضا علیه السلام نقل می‌کند: «کنت مع ابی الحسن الرضا علیه السلام فی حائط له اذ جاء عصفور فوقع بین یدیه واخذ یصیح ویکثر الصیاح ویضطرب؛ روزی با امام رضا علیه السلام در باغ ایشان بودیم که گنجشکی آمد و مقابل امام افتاد و فریاد می زد و مضطرب بود..» و در این هنگام امام علیه السلام به من فرمود: «یا فلان اتدری ما تقول هذا العصفور؛ فلانی! آیا می دانی که این گنجشک چه می‌گوید؟» عرض کردم: «الله ورسوله وابن رسوله اعلم؛ خدا و رسول او و فرزند رسولش عالم ترند..»
ایشان فرمودند: «انها تقول: ان حیه ترید اکل فراخی فی البیت؛ او می‌گوید: ماری درون خانه است که می خواهد تخمهای مرا بخورد..»
امام علیه السلام امر فرمودند تا بروم و آن مار را بکشم، من هم امر امام را امتثال کردم و به خانه رفتم و مار را کشتم. (۱۱)

الگوی عبودیت و بندگی
امام علی بن موسی الرضا علیهما السلام که در فضائل سرآمد آفرینش بود، در عبودیت و بندگی خدا از همگان پیشی گرفته بود، چه اینکه راز و رمز رسیدن به مقامات بلند الهی و کسب فضائل، در این امر نهفته است. حال با ذکر نمونه هایی از عبادات آن امام علیه السلام، می‌کوشیم تا سیره عملی ایشان را چراغ راه خویش قرار دهیم.

همنشین قرآن
ابراهیم بن عباس می‌گوید: «وکان المامون یمتحنه بالسؤال عن کل شیئ فیجیب فیه وکان کلامه کله و جوابه و تمثله انتزاعات من القرآن؛ مامون امام علیه السلام را با سؤال از هر چیزی مورد امتحان قرار می داد و امام علیه السلام پاسخ می‌گفتند و سخن امام و جوابهای ایشان و مثالهایی که بیان می فرمودند، همه برگرفته از قرآن بود..»
او در ادامه می‌گوید: «وکان یختمه فی کل ثلاث ویقول: لو اردت ان اختمه فی اقرب من ثلاثه لختمت و لکنی ما مررت بآیه قط الا فکرت فیها و فی ای شی ء انزلت و فی ای وقت، فلذلک صرت اختم فی ثلاثه ایام؛ ایشان در هر سه روز یک بار قرآن را ختم می‌کردند و می فرمودند: اگر بخواهم می توانم در کمتر از سه روز هم قرآن را ختم کنم؛ ولی هرگز آیه ای را نمی خوانم، مگر اینکه در آن آیه تفکر می‌کنم و اینکه [آن آیه] در مورد چه چیزی و در چه زمانی نازل شده است. و همین امر سبب شده است که در سه روز قرآن را ختم کنم..» (۱۲)

سجده های طولانی
یکی از کنیزان امام رضا علیه السلام می‌گوید: با تعدادی از کنیزان کوفه خریداری شده و به قصر مامون منتقل شدیم، در آنجا گویی در بهشت بودیم و از خوراکیها و آشامیدنیهای خوب بهره مند بودیم. پس از آن، مامون مرا به امام رضا علیه السلام بخشید، هنگامی‌که به خانه امام علیه السلام رفتم، همه آن نعمتهای مادی را که در خانه مامون داشتم از دست دادم. از آن پس، هر شب برای نماز شب بیدار می‌شدیم… تا اینکه امام مرا به عبدالله بن عباس بخشید.
وقتی به خانه او وارد شدم، گویی به بهشت جدید داخل شده ام.
راوی می‌گوید: از او درباره امام هشتم سؤال کردیم، او گفت: «کان اذا صلی الغداه – وکان یصلیها فی اول وقتها – ثم یسجد فلا یرفع راسه الی ان ترفع الشمس؛ (۱۳) امام علیه السلام وقتی نماز صبح را می خواندند – ایشان همیشه نماز صبح را اول وقت می خواندند – به سجده می رفتند و تا طلوع خورشید سر از سجده برنمی داشتند..»

انس با نماز
اباصلت می‌گوید: به «سرخس.» و خانه ای که امام رضا علیه السلام در آن محبوس شده بود رفتم و از دربان اجازه خواستم تا نزد امام بروم. گفت: نمی توانی نزد او بروی. گفتم: چرا نمی توانم؟ او گفت: «لانه ربما صلی فی یومه ولیله الف رکعه وانما ینتقل من صلاته ساعه فی صدر النهار وقبل الزوال وعند اضطرار الشمس، فهو فی هذه الاوقات قاعد فی مصلاه ویناجی ربه؛ به خاطر اینکه امام در روز و شب هزار رکعت نماز می خواند و فقط یک ساعت در ابتدای روز و یک ساعت قبل از ظهر و ساعتی نیز به هنگام غروب خورشید نماز می خواند. او در این اوقات در سجده گاهش نشسته است و با پروردگار خویش مناجات می‌کند..»
اباصلت می‌گوید: از او خواستم که در این اوقات برایم اجازه ورود بگیرد و او نیز چنین کرد و بر امام علیه السلام وارد شدم، در حالی که در تفکر بود..» (۱۴)

بی رغبتی نسبت به دنیا
امام علی بن موسی الرضا علیهما السلام که با توجه به عزیمت به خراسان و عهده داری مقام ولایت عهدی می توانست از تمام امکانات مادی و رفاه دنیوی برخوردار باشد، ذره ای حب دنیا و دلبستگی به آن را در حریم نفس خود وارد نمی ساخت؛ چنان که از محمدبن عباد نقل شده که: «کان جلوس الرضا علیه السلام علی حصیر فی الصیف وعلی مسح فی الشتاء؛ (۱۵) امام رضا علیه السلام در تابستان بر روی حصیر و در زمستان بر روی زیراندازی زبر و خشن می نشست..»
همچنین نقل شده که روزی سفیان ثوری امام رضا علیه السلام را با لباسی فاخر مشاهده نمود و گفت: «یا ابن رسول الله لو لبست ثوبا ادنی من هذا؛ ای فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله! ای کاش لباسی پایین تر از این می پوشیدید..»
امام علیه السلام فرمودند: «هات یدک فاخذ بیده وادخل کمه فاذا تحت ذلک مسح فقال: یا سفیان! الخز للخلق والمسح للحق؛ (۱۶) دستت را بیاور، وسپس دست او را گرفت و در آستین خود فرو برد در حالی که در زیر آن لباس فاخر، لباس زبر و خشن بود، سپس فرمود: ای سفیان! لباس فاخر برای خلق است ولی لباس زبر و خشن برای حق..»

تواضع و فروتنی
امام رضا علیه السلام با تمام آن فضائل و مقاماتی که داشتند، در نهایت تواضع و فروتنی با مردم معاشرت می‌کردند و از آنجا که ایشان قسمتی از عمر شریف خویش را در مقام ولایت عهدی به سر می‌بردند، این سیره عملی الگوی بسیار مطلوبی برای شیعیان، به ویژه عوامل حکومتی است. امیدواریم بتوانیم با تاسی به آن امام علیه السلام خود را از هرگونه فخر فروشی و تکبر رهانیده و مصداق واقعی «اذله علی المؤمنین واعزه علی الکافرین.» (۱۷)گردیم. در ذیل داستانی را که حاکی از نهایت تواضع آن حضرت ست بیان می‌کنیم.
روزی امام علیه السلام داخل حمام در گوشه ای نشسته بودند. مردی وارد شد و با بی احترامی‌به ایشان گفت: بر سر من آب بریز، ایشان نیز در نهایت فروتنی بر سر او آب می ریخت. ناگهان شخصی که امام را می‌شناخت وارد شد و بر سر آن مرد فریاد زد و گفت: «هلکت واهلکت، اتستخدم ابن بنت رسول الله صلی الله علیه و آله و امام المسلمین؛ هلاک شدی و هلاک کردی، (کنایه از اینکه این کار تو باعث هلاک ما نیز خواهد شد) . آیا فرزند دختر رسول خدا و امام مسلمانان را به خدمت می‌گیری؟»
آن مرد که تازه امام علیه السلام را شناخته بود، خود را روی پاهای آن حضرت انداخت و پاهای ایشان را بوسه می زد و عرض می‌کرد: «هلا عصیتنی اذ امرتک؛ چرا هنگامی‌که به شما امر کردم، سرپیچی نکردید؟» امام علیه السلام فرمودند: «انها مثوبه ومااردت ان اعصیک فیما اثاب علیه؛ این عمل ثواب دارد، و نخواستم در عملی که به خاطر آن ثواب داده می‌شوم، از تو سرپیچی کنم..» (۱۸)

بخششهای کریمانه
یعقوب بن اسحاق نوبختی می‌گوید: روزی مردی به نزد علی بن موسی علیهما السلام آمد و گفت: «اعطنی علی قدر مروتک؛ به من به‌اندازه مردانگی ات مالی عطا کن..» امام علیه السلام فرمودند: «لایسعنی ذلک؛ به این اندازه نمی توانم..» آن مرد گفت: «علی قدر مروتی؛ پس به‌اندازه مروت خودم عطا کن..» امام علیه السلام فرمود: «به این مقدار می پذیرم، پس به غلام خود فرمود: به او دویست دینار عطا کن..» (۱۹)

همچنین یسع بن حمزه می‌گوید: مردی به خدمت علی بن موسی الرضا علیهما السلام آمد و گفت: سلام بر تو ای فرزند رسول خدا! من از محبین شما و پدرانتان هستم و از سفر حج باز می‌گردم، پول و زاد و توشه ام کمتر از آن است که مرا به مقصد برساند، اگر صلاح می دانید به من کمک کنید تا به شهر و دیارم برگردم. خداوند به من نعمت و امکاناتی داده که اگر برگردم، آنچه را که به من عطا کرده اید، از جانب شما صدقه خواهم داد و نیاز نیست که به من صدقه بدهید.
در این هنگام، امام علیه السلام وارد خانه شد و مدتی بعد برگشت و دست خود را به طوری که دیده نشود از درب خانه بیرون آورد و به آن شخص فرمود: این دویست دینار را بگیر و از آن استفاده کن و نیازی نیست که آن را از جانب من صدقه بدهی. برو، من تو را نمی‌بینم و تو هم مرا نمی‌بینی.
بعد از آن ماجرا، وقتی آن حضرت از خانه خارج شد، از ایشان سؤال شد که چرا به این صورت به او کمک کردید؟ (چهره خود را از او مخفی کردید) . آن حضرت فرمودند: «مخافه ان اری ذل السؤال فی وجهه لقضاء حاجته. اما سمعت حدیث رسول الله صلی الله علیه و آله: المستتر بالحسنه تعدل سبعین حجه والمذیع بالسیئه مخذول والمستتر بها مغفور؛ (۲۰) از ترس اینکه مبادا خواری درخواست کمک برای رفع حوائجش را در چهره او مشاهده کنم. آیا این حدیث را از رسول خدا صلی الله علیه و آله نشنیده ای که: کسی که کار نیکی را در خفاء انجام دهد، ثواب هفتاد حج برای اوست، و کسی که معصیت و گناهی را آشکارا انجام دهد، خوار و ذلیل می‌شود، و کسی که معصیت و گناه [خود] را از دیگران مخفی کند، بخشیده می‌شود..»

شاهدان اعمال
مناسب است نوشتار خود را با روایتی به پایان رسانیم که بیانگر شاهد بودن ائمه علیهم السلام نسبت به اعمال و رفتار ما است و اینکه اعمال ما هر صبح و شام بر آنان عرضه می‌شود.
موسی بن سیار می‌گوید: با امام رضا علیه السلام در مکانی مشرف بر باغهای طوس بودیم، صدایی را شنیدیم و به دنبال صدا رفتیم. جنازه ای را دیدیم که تشیع می‌شد. به همراه آنها حرکت کردیم، سپس امام علیه السلام رو به من کردند و فرمودند: «یا موسی بن سیار من تشیع جنازه ولی من اولیاءنا خرج من ذنوبه کیوم ولدته امه لا ذنب علیه؛ ای موسی بن سیار! کسی که جنازه دوستی از دوستان مارا تشیع کند، او از گناهانش رهایی می‌یابد و مانند روزی که از مادر متولد شده هیچ گناهی برایش نخواهد بود..»
هنگامی‌که جنازه به کناره قبر رسید، رو به مردم کرد و آنان را به کناری دعوت کرد، دست بر سینه آن جنازه گذاشت و سپس فرمود: «ای فلانی، پسر فلانی! بهشت بر تو بشارت باد، که بعد از این ساعت بر تو ترسی نیست..»
به امام عرض کردم: «جعلت فداک هل تعرف الرجل؟ انها بقعه لم تطاها قبل یومک هذا؛ فدایت شوم، آیا این مرد را می‌شناسی؟ به خدا قسم این سرزمینی است که قبل از امروز بر آن قدم ننهاده اید..»
امام علیه السلام فرمودند: «یا موسی اما علمت انا معاشر الائمه تعرض علینا اعمال شیعتنا صباحا ومساء، فما کان من التقصیر فی اعمالهم سالنا الله تعالی الصفح لصاحبه وما کان من العلو سالنا الله الشکر لصاحبه؛ ای موسی! آیا نمی دانی که اعمال شیعیان ما هر صبح و شام بر ما ائمه عرضه می‌شود. اگر در اعمال آنها تقصیر و کوتاهی باشد، از خدای متعال برای صاحبش طلب بخشش می‌کنیم و اگر در اعمال آنها علو و ارتقاء باشد، از خداوند برای صاحبانش طلب شکر (و پاداش) می نمائیم..» (۲۱)
امید است اعمالی انجام دهیم که وقتی بر امام عصر علیه السلام عرضه می‌گردد، سبب خوشحالی آن حضرت شود و نامه اعمالمان به رضایت ایشان ممهور گردد.

پی نوشت :

۱) برید: قاصد، نگار: محبوب و معشوق، کرشمه: ناز و غمزه، خورآسا: همچو خورشید، صفه: ایوان، حطیم: دیواره کعبه، و برخی گفته‌اند مابین رکن و زمزم و مقام، عنقا: سیمرغ، مقصوره: محل ایستادن امام در مسجد.
۲) الارشاد، شیخ مفید، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ص ۳۰۴؛ بحارالانوار، مجلسی، مؤسسه الوفاء، ج ۴۹، ص ۲۹۸.
۳) مفاتیح الجنان، زیارت جامعه.
۴) مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب، مطبعه الحیدریه، ج ۳، ص ۴۵۴؛ وفیات الاعیان، ابن خلکان (از علماء اهل سنت)، منشورات شریف رضی، ج ۳، ص ۲۷۰ – ۲۷۱؛ الوافی بالوفیات، الصفدی (از علماء اهل سنت)، ج ۲۲، ص ۲۴۹.
۵) بحارالانوار، مجلسی، همان، ج ۴۹، ص ۱۰۰؛ کشف الغمه، اربلی، مکتبه بنی هاشم، ج ۳، ص ۱۰۷.
۶) تهذیب التهذیب، ابن حجر عسقلانی (از علماء اهل سنت) دارالکتب العلمیه، ج ۷، ص ۳۲۸؛ الانساب، سمعانی (از علماء اهل سنت)، دارالکتب العلمیه، ج ۳، ص ۷۴.
۷) وقف مذهب کسانی است که در امامت موسی کاظم علیه السلام توقف کرده و امامت امام رضا علیه السلام را قبول نکردند. ر. ک: بحوث فی الملل و النحل، جعفر سبحانی، مؤسسه امام صادق علیه السلام، ج ۸، ص ۳۷۹.
۸) مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب، همان، ج ۳، ص ۴۵۳.
۹) ایشان عبدالسلام بن صالح معروف به ابوالصلت می‌باشد که از یاران امام رضا علیه السلام بوده و احادیثی از ایشان نقل کرده و کتابی در شهادت امام رضا علیه السلام به رشته تحریر درآورده است. ایشان مورد تایید علماء شیعه و قریب به اتفاق علماء اهل سنت می‌باشد. (ر. ک: معجم الرجال، خوئی رحمه الله، ج ۱۰، ص ۱۶ – ۱۷) .
۱۰) مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب، همان، ج ۳، ص ۴۴۶؛ بحارالانوار، مجلسی، همان، ج ۴۹، ص ۸۷.
۱۱) بحارالانوار، مجلسی، همان، ج ۴۹، ص ۸۸.
۱۲) همان، ص ۹۰.
۱۳) همان، ص ۸۹ – ۹۰.
۱۴) عیون اخبار الرضا، شیخ صدوق، همان، ج ۲، ص ۱۸۳ – ۱۸۴؛ بحارالانوار، مجلسی، همان، ج ۴۹، ص ۹۱.
۱۵) مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب، ج ۳، ص ۴۰۷.
۱۶) همان.
۱۷) مائده/۵۴. «نسبت به مؤمنین متواضعند و در مقابل کافرین نیرومندند..»
۱۸) الوافی بالوفیات، الصفدی، ج ۲۲، ص ۲۵۱.
۱۹) مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب، همان، ج ۳، ص ۴۷۰.
۲۰) همان.
۲۱) بحارالانوار، مجلسی، همان، ج ۴۹، ص ۹۹.
منبع : ماهنامه اطلاع رسانی، پژوهشی، آموزشی مبلغان شماره۴۹ .