حضور حضرت حجّت(ع) چه سودی برای جهان هستی دارد؟

حضور حضرت حجّت(ع) چه سودی برای جهان هستی دارد؟ ایشان که غایبند و حکومتی هم که تشکیل نداده‌اند؛ درست است که در آینده، حکومت تشکیل می‌دهند، امّا در حال حاضر فایده ایشان در جهان هستی چیست؟ پرسش ایشان را بر اساس بیانات آیت الله جوادی آملی پاسخ می‌دهیم.

 

یکی از خوانندگان گرامی مجله این پرسش را مطرح کرده‌اند که، حضور حضرت حجّت(ع) چه سودی برای جهان هستی دارد؟ ایشان که غایبند و حکومتی هم که تشکیل نداده‌اند؛ درست است که در آینده، حکومت تشکیل می‌دهند، امّا در حال حاضر فایده ایشان در جهان هستی چیست؟ پرسش ایشان را بر اساس بیانات آیت الله جوادی آملی پاسخ می‌دهیم.

برای پاسخ به این پرسش ذکر چند مطلب ضرورت دارد:
۱. انسان، طبق فرموده قرآن کریم به سوی خدای سبحان در حرکت است و پایان سفرش ملاقات با خداست: «یا أیّها الإنسان إنّک کادحٌ إلی ربّک کدحاً فملاقیه؛ ۱ ای انسان حقّاً که تو به سوی پروردگار خود به سختی در تلاشی و او را ملاقات خواهی کرد.»

بشر برای رسیدن به این هدف، به دو محور اصلی مُلکی (ظاهری) و ملکوتی (باطنی) نیاز دارد. انسان در محور مُلکی و ظاهری به رهبری نیازمند است که همان موضوع امامت، یعنی اداره جامعه و کشورداری و رهبری نظام است. محور دوم که بسیار مهم‏تر از اوّلی است و تکیه‌گاه آن به شمار می‏رود، رهبری باطنی و ملکوتی است. این سیر، سیری عمودی و طولی است که صیرورت‏  نیز خوانده می‏شود؛ یعنی انسان در درون خود سفری با مراتب و منازل متعدّد دارد و برای پیمودن این منازل، نیازمند رهبری انکارناپذیر است. سیر یعنی حرکتی (ظاهری) که در همه اجرام زمینی و آسمانی وجود دارد؛ امّا صیرورت؛ یعنی تحوّل و شدن و از نوعی به نوعی دیگر و از منزلتی به منزلت دیگر؛ یعنی تکامل یافتن.

یک خودرو که شتابان در بزرگراه پیش می‏رود و میوه‏ای که مرحله‏های گوناگون را پشت ‏سر می‏گذارد، هر دو حرکت دارند، امّا اوّلی به نحو سیر است و دومی‌به نحو صیرورت؛ یعنی میوه از خاک حرکت کرده، به مرحله شکوفه رسیده و پس از آن به میوه خام و پخته تبدیل شده است. این شدن را که حرکتی درونی است، صیرورت می‏نامند. انسان‏ها نیز بدون استثنا، در تحوّل درونی و صیرورتی به سر می‏برند که نهایت آن لقای حق، تبارک و تعالی است.

۲. وقتی معلوم شد انسان در صیرورت است و به سوی خدا حرکت می‏کند، ناگزیر باید حرکت دهنده‏ای داشته باشد؛ زیرا در هر حرکتی وجود متحرّک، محرّک، مسیر، ابتدا و انتها (هدف) ضرورت دارد و مهم‏تر از همه، وجود رهبری است که متحرّک را به هدف نهایی هدایت کند.

۳. افزون بر امور عادّی و مادّی انسان (زندگی روزمره) تمام اعمال عبادی و باطنی انسان نیز به رهبر نیاز دارد؛ یعنی همان‏گونه که تأمین معاش و امور ظاهری و زندگی اجتماعی انسان، نیازمند رهبر است، تمام عبادت‏ها و اعمال باطنی وی نیز که با صیرورت و تحوّل درونی همراه است، به محرّک و رهبری نیاز دارد تا آنها را هدایت و به سرمنزل مقصود (قرب الی الله) برساند.

۴. امامان معصوم(ع) علاوه بر رهبری ظاهری و اداره ملکی جامعه، رهبری ملکوتی جامعه بشری را نیز بر عهده داشتند. همان‏ گونه که گذشت، سیر باطنی انسان (صیرورت او) از نظر اهمّیت ‏با سیر ظاهری، مُلکی و دنیایی قابل مقایسه نیست.

۵. گرچه بیگانگان، رهبری ظاهری را از ائمه اطهار(ع) گرفتند و آنان را خانه نشین کردند، امّا رهبری ملکوتی انسان‏ها و جوامع بشری حقیقتی است که از وجود مقدّس آنان جدا نمی‏شود.
۶. نماز، روزه، زکات، حج و دیگر عبادات، هر کدام نوعی صعود و تقرّب به سوی خدای سبحان دارند. «إلیه یصعد الکلم الطیّب و العمل الصالح یرفعه؛ ۲ هر کس سربلندی می‏خواهد؛ سربلندی یک سره از آن خداست‏ سخنان پاکیزه به سوی او بالا می‏رود و کار شایسته به آن رفعت می‏بخشد و کسانی که با حیله و مکر کارهای بد می‏کنند، عذابی سخت‏ خواهند داشت و نیرنگشان خود تباه می‏گردد.» این صعود، حرکتی به نحو صیرورت است و مسلّماً به محرّک و رهبر نیاز دارد؛ یعنی باید انسان کاملی باشد که عمل صالحش اعمال بندگان را بالا ببرد و رهبری کند تا به درگاه قبول حضرت حق برسد.

این انسان کامل همان امام معصوم است که نمازش نماز هر فرد متّقی را امامت می‏کند و حج و زکات و تمام اعمالش، اعمال بندگان صالح را تا وصول به بارگاه حضرت حق، رهنمون می‏شود. بر این اساس، هر که اوّل وقت نماز به پا دارد، به امام زمان خویش اقتدا کرده است. چون امام زمان(ع) هماره اوّل وقت نماز می‏گزارد و هر کس در هر اقلیمی‌که باشد، اگر اوّل وقت نماز بخواند، در این عمل با فضیلت‏ به امام خود اقتدا کرده است، یعنی نماز او به کاروان نمازهایی پیوسته که با امامت نماز ولیّ خدا، به سوی خدا در حال صعود است.

۷. از آنچه بیان شد، در می‏یابیم که وجود مقدّس حضرت مهدی(ع) رهبری ملکوتی تمام انسان‏ها و هر آنچه را که دارای صیرورت و تحوّل است، به عهده دارد. او به اذن خدا، مدبّر امور است و خلقت و هدایت و تدبیر و درمان و حیات و مرگ به واسطه او تحقّق می‏یابد. به همین سبب امامان معصوم(ع) را واسطه‌های فیض حق و مجاری روزی خلایق می‏دانیم.۳

وجود آنها همچون دو دستی است که با یکی ارزاق و مقدّرات خلایق از درگاه ربوبی دریافت و در عالم هستی توزیع می‏شود و با دیگری اعمال صالح بندگان تاعرش الهی رهبری و هدایت می‏گردد. اگر ولیّ الله الاعظم(ع) عملی را امضا کند، قطعاً مورد قبول خداوند متعال است وگرنه هیچ یک از اعمال انسان پذیرفته نمی‏شود. بدین سبب، در زیارت جامعه کبیره می‏خوانیم: «بکم فتح الله و بکم یختم، و بکم ینزّل الغیث، و بکم یمسک السماء أن تقع علی الأرض إلّا بإذنه، و بکم ینفّس الهمّ، و یکشف الضرّ؛ ۴ خدا به وسیله شما آغاز کرد و به شما ختم می‏کند و به خاطر شما باران را فرو می‏فرستد و به وسیله شما آسمان را از اینکه جز به اجازه او بر زمین افتد، نگه داشته است و به خاطر شما اندوه را بیرون برد و سختی را برطرف کند.»

«إن ذُکر الخیر کنتم أوّله، و أصله و فرعه، و معدنه و مأویه ومنتهاه؛ ۵ هر گاه خیر و خوبی‏ها یاد شود، شما اوّل و اصل و فرع‏ها و معدن و جایگاه و سر حدّ نهایی‏اش هستید.»

و شاید راز بعضی از روایت‌ها و دعاهای امامان معصوم(ع) در همین امر نهفته است: «اگر زمین بدون امام باشد، نظمش از هم بپاشد و در هم فرو ریزد.»6؛
«کجاست آن وسیله‏ای که فیوضات آسمان را به اهل زمین می‏رساند.»؛ ۷

«به ماندن او است که دنیا باقی مانده است و به خیر و برکت او تمام مخلوقات روزی داده می‏شوند.»8
و شاید سرّ خواندن دعای فرج در شب قدر نیز همین امر باشد.

ماهنامه موعود شماره ۱۱۲

پی‏نوشت‏ها:
۱. سوره انشقاق (۸۴)، آیه ۶.
۲. سوره فاطر (۳۵)، آیه ۱۰.
۳. جوادی آملی، تفسیر موضوعی قرآن کریم، ج ۱۴، صص ۹۷-۱۲۰، با تلخیص.
۴. مفاتیح الجنان، زیارت جامعه کبیره.
۵. مفاتیح الجنان، زیارت جامعه کبیره.
۶. کلینی، اصول کافی، ج۱، ص ۱۷۹.
۷. مفاتیح‏الجنان، دعای ندبه.
۸. مفاتیح‏الجنان، دعای عدیله.