موعود پایگاه اینترنتی موعود
تقیّه به معنای کتمان حقیقت و ترک مبارزه با کفار به خاطر ضرر احتمالی دینی یا دنیوی شخص مؤمنان یا دیگر مؤمنان است.
تقیّه یکی از بارزترین ویژگی‌های شیعیان در عصر امام صادق(ع) است که به ما دستور داده‌اند تا ظهور مولا و صاحبمان(عج) آن را کنار نگذاریم.
تقیه، بهترین ابزار برای همین روزهاست. روزهایی که بعضی اوقات تشخیص اینکه اثر سخنمان چیست، بسیار سخت است؛ حتّی مقابل کسانی که آنان را دوست می‌انگاریم. چرا که «پُر فتنه بودن» ویژگی دوران غیبت است. همچنین «در هم آمیختن حقّ و باطل» و «آمیختگی دوست و دشمن».
امام صادق (علیه السلام) فرمودند:
«وقتی که مردم به پیمانهایشان وفا نکنند و در امانتهایشان خیانت کنند و همانند این باشند… » آنگاه انگشتانشان را در هم فرو فرو بردند (کنایه از اینکه مردم به جان هم می افتند) و آنگاه فرمودند:
«…در خانه ات بنشین و زبانت را از سخن بازدار و آنچه می‌دانی به کار گیر و آنچه نمیشناسی واگذار و به کار مربوط به خودت مشغول شو و خود را از پرداختن به کار عمومی دور ساز.»(۱)
نکته مهم این است که: سکوت و تقیه هرگز به معنای انفعال نیست. مؤمن باید زیرک باشد و بداند که هر سخن را چه زمان به زبان بیاورد و همچنین تقیه کردن منافاتی با عمل به خیر و تشویق مردم به خیرترین بشر، حضرت صاحب الزّمان(عج) ندارد.
منبع:
۱. ابن فهد حلى، «التحصین فی صفات العارفین»، انتشارات مدرسه الإمام المهدی، ص۱۰.
