موعود پایگاه اینترنتی موعود
فکر کنید لحظه ای آسمان نبود! اگر شاعر مسلک باشید، احتمالاً به یاد این می افتید که دیگر خبری از ابر و چشم اندازهای رنگی فوق العاده و آبی بی انتها نخواهد بود. اگر هم کمی اهل تحقیق و مطالعه ی علمی‌باشید، می فهمید که بدون آسمان، زمین می سوخت و خاکستر می‌شد. علاوه بر آن، هیچ موجودی قادر به نفس کشیدن در آن نبود؛ چرا که بدون آسمان و لایه ی محافظش، فضای زمین پر از گازهای سمی و پرتو خشن و داغ خورشید می‌شد.
آسمان، در هر دو مفهومش (چه مفهوم ادبی و چه علمی)، آنقدر مفید و ثمر بخش است که در ادبیات و فرهنگ های مختلف، نماد «سخاوت» معرفی شده است.
به عبارت دیگر، هیچ چیز آسمان، به‌اندازه ی بخشندگی و دست و دل بازی اش، در میان زمینیان معروف نشده است. از زنده نگه داشتن موجودات گرفته تا نوازش چشمهای اهل ذوق، از بارش باران و تابش عادلانه ی آفتاب، همه اش را مدیون آسمان هستیم.
شاید همین سخاوت و بخشندگی است که آقای ما را شبیه آسمان می‌کند. امام رضا (علیه السلام) فرمودند: «امام همچون… آسمان سایه افکن و… است.» (۱)
امام رضا (ع)، در این عبارت، سایه افکنی و امنیت آفرینی امام را همانند آسمان می داند.
عجیب نیست که هر چه باران داریم، از آقای ماست…
نکته ی آخر: فرقی نمی‌کند کجای زمین باشیم، سایه ی آسمان، همیشه بر سر ماست…
پی نوشت:
۱. بخش امامت ( ترجمه جلد ۲۳ تا ۲۷بحار الأنوار)؛ ج۳؛ ص۱۱۵؛
