بوی بد گناه و راه درمان آن

طبق کلام معصومین گناه حقیقتاً بد بوست و بوی بد گناه آبروی انسان را می‌برد، ما با آبرو زنده‌ایم، اگر ـ خدای ناکرده ـ آبروی ما برود، ما نمی‌توانیم زندگی کنیم.
بوی متعفن و بد گناهان، مومنانی را فراری می‌دهد که دارای حس بویایی قوی شهودی هستند.
البته حتی مومنان عادی یک نوع اشمئزاز و بیزاری را در خود نسبت به گناهکار می‌‌یابند. هر چند که علت آن را نمی‌‌فهمند.
کسی که زیاد استغفار کند خداوند از هر اندوهی برایش گشایشی فراهم کند و از هر تنگنایی راه خروجی و از جایی که گمان ندارد روزی‌اش دهد.
امیرمومنان علی‌(ع) از پیامبر گرامی (صلی‌الله علیه و آله و سلم) نقل می‌ فرماید که آن حضرت فرمود:«تعطروا بالاستغفار لا تفضحنکم روائح الذنوب»؛ (۱) با استغفار، خود را معطر و خوشبو کنید تا بوی متعفن گناهان شما را رسوا نسازد.
اگر بخواهیم خودمان را از بوی گناه در امان نگه داریم، باید پس از هر کاری که گمان می‌کنیم در آن خطا و گناهی مرتکب شده‌ایم، استغفار کنیم؛ زیرا استغفار موجب می‌‌شود که انسان در دنیا گرفتار عذاب الهی نشود.
خداوند بصراحت در قرآن کریم می‌‌فرماید: دو عامل بازدارنده استغفار و وجود پیامبر(ص)، در اختیار امت است که بدان می‌‌توانند از عذاب الهی در امان بمانند.(۲)
امام صادق‌(ع)می‌فرماید: پیامبر اکرم‌(ص) از مجلسی برنمی‌‌خاست مگر اینکه بیست و پنج بار استغفار می‌کرد.(۳) این استغفار برای آن است که آثار سوء سخنان و رفتارهای دیگران در شخص باقی نماند و یا اگر کاری بیهوده و لغو باشد تاثیری نداشته باشد.
راه درمان
استغفار موجب می‌شود تا وضعیت انسان بهبود یابد و آثار وضعی گناه و خطا به شکل عذاب دنیوی و بوی ناخوش جلوه‌گر نشود.
براساس آیات و روایات استغفار کارکردهای سه‌گانه‌ای چون دفع عذاب، رفع عذاب و جلب منفعت دارد.
پیامبر اکرم(ص) می‌‌فرماید: کسی که گرفتار سختی، بیچارگی و فشار در زندگی می ‌باشد، سی ‌هزار مرتبه بگوید:‌ استغفرالله ربی و اتوب الیه، پس قبل از اینکه از جایش حرکت کند، گشایش و رحمت خداوند شامل حالش می‌شود.(۴)
امام علی‌(ع) نیز فرمودند: استغفار، روزی را زیاد می‌کند.(۵)
پیامبر اکرم (ص) نیز می ‌فرماید: کسی که زیاد استغفار کند خداوند از هر اندوهی برایش گشایشی فراهم کند و از هر تنگنایی راه خروجی و از جایی که گمان ندارد روزی‌اش دهد.(۶)
از مشرق
پی‌نوشت‌ها:
۱- وسائل الشیعه، ج ۱۶، ص ۷۰؛ نیز بحارالانوار، ج ۶، ص ۲۲؛ أمالی، شیخ طوسی، ج ۱، ص ۳۸۲
۲- انفال، آیه ۳۳
۳- کافی، کلینی، ج ۲، ص ۵۰۴؛ و نیز عده الداعی، ۲۵۰
۴- مستدرک‌الوسائل، نوری، ج ۱۲، ص ۱۴۳
۵- غررالحکم، ج ۲، ص ۲۵۲
۶- تحف‌العقول، ص ۲۵۰