مصداق سختگیرى به کارگزاران، گماردن جاسوس و بازرس بود.
در مکتب و فرهنگ امام على علیه السلام گماردن جاسوس و بازرس بر مردم روا نبود؛ بلکه بر کارگزاران، استانداران و مسئولان سیاسى واجب بود.
از اینرو، آن حضرت در نامه خود به مالک اشتر مىنویسند:
«با فرستادن جاسوسان و نیروهاى مخفى راستگو و با وفا، کارهاى کارمندان و کارگزارانت را زیر نظر بگیر. بازرسى مداوم پنهانى، سبب مىشود که آنان به امانت دارى و مدارا کردن به زیردستان تشویق شوند.
اعوان و انصار خویش را سخت زیر نظر بگیر. اگر یکى از آنها، دست به خیانت زد و مأموران سرّى تو، همگى چنین گزارش دادند، به همین مقدار از شهادت اکتفا کن و او را تازیانه بزن و به مقدار خیانتى که کرده، کیفر کن.»
«نهج البلاغه»، نامه ۳۵