پس از شکست مذاکرات طولانی آمریکایی ها با طالبان اینک هیاتی از طالبان پس از مسکو راهی ایران شده و مذاکره با مقامات ایرانی را صورت داده است.
اینکه چرا مذاکرات طالبان و آمریکا علی رغم تلاش های آمریکا ابتر ماند بیش از هر چیز به خاطر آن است که اولا با توجه به عهد شکنی های مکرر آمریکا در صحنه بین المللی و از جمله خروج این کشور از توافق هسته ای با ایران طالبان به این جمع بندی رسید که آمریکا طرف مطمئن و قابل اعتمادی در عرصه بین المللی نیست. ثانیا سابقه ۲۰ ساله، تجربه و پایگاه اجتماعی مناسب این گروه در افغانستان طالبان را به این جمع بندی رساند که هدف شخص ترامپ از مذاکره با طالبان و وعده خروج از افغانستان محل اعتماد نیست و آمریکا و ترامپ حداکثر به عنوان ابزاری انتخاباتی به طالبان نگاه میکنند و معلوم نیست آیا پس از رای آوردن ترامپ در مرحله دوم انتخابات همچنان طالبان مطلوب ترامپ و آمریکا باقی بماند یا نه؟ ثالثا طالبان به ارتباط امریکا و داعشی که پس از فرار و اخراج از سوریه و عراق در افغانستان متمرکز شدهاند نیز به دیده تردید می نگرد و به وعده های امریکا در اولویت دادن به طالبان نسبت به داعش هیچ اطمینانی ندارد به همین خاطر ترجیح داد سیلی نقد حصول مشروعیت بین المللی برای خود از طریق دیگر کشورها را بر حلوای نسیه آمریکا ترجیح دهد.
در طرف مقابل ایران با چند نگاه ویژه از هیات طالبان استقبال کرد اول اینکه طالبان حالیه خواه ناخواه بر بیش از نیمی از افغانستان تسلط دارد و لذا تحقق صلح در افغانستان جز از مسیر ایجاد گفتگو میان گروه های افغانی و از جمله طالبان میسر نیست ثانیا وجود مرزهای مشترک و حساس میان ایران و افغانستان و عدم تعرض مدت دار این گروه به منافع ایران در افغانستان از یک سو و همچنین مصونیت مرزهای مشترک فی مابین از دیگر سو ایران را به این جمع بندی رسانده است که طالبان امروز در حقیقت با طالبان ۲۰ سال پیش تفاوتی ماهوی پیدا کرده و لذا می تواند طرف قابل اعتمادی برای مذاکره و تعامل قرار گیرد.
آخرین ارزیابی ها نشان می دهد که طیف های وسیعی از طالبان به شکلی ویژه همچنان با اشغال امریکا از افغانستان مخالفند و بر پاکسازی افغانستان از اشغال امریکا اصرار دارند این یعنی آنکه می توان افقی موثر از همکاری های مشترک و النهایه استقبال از افغانستانی آرام و باثبات را در کنار مرزهای ایران به انتظار نشست.
تجربه جدید مذاکرات و همکاری های ایران و طالبان می تواند این نکته را هم هویدا کند که به دور از خشونت و خونریزی چنانکه در سال های گذشته در سرلوحه کار آمریکا، عربستان، امارات و … در افغانستان قرار داشت می توان مدلی را تجربه کرد که ضمن احترام متقابل و حفظ تمامیت ارضی افغانستان به ملت افغانستان بدیده احترام نگریست و ایشان را وجه المصالحه رسیدن به اهداف و منافع قرار نداد.