موعود پایگاه اینترنتی موعود
به گزارش مشرق مجله بی بی سی در گزارشی مطالبی را در خصوص برنامه ای که سالهاست توسط وزارت خارجه آمریکا تحت عنوان “بازدیدکنندگان بین المللی” اجرا می‌شود؛ منتشر کرد که در آن به چگونگی استعدادیابی و تغییر دیدگاه رهبران آینده در راستای منافع آمریکا هنگام بازدید از آمریکا یا بورسیه در این طرح، می پردازد.
وزارت خارجه آمریکا براساس ضوابط طراحی شده در این برنامه، افراد پیشرو و متفکر و مستعد در عرصه های مختلف را از طریق رابط های خود در سایر کشورها یافته و از آنها برای شرکت در این برنامه به آمریکا دعوت می‌کند. سپس بر اساس شناخت اولیه ای که از افراد و دغدغه های ذهنی شان دارد آنها را با سیاستمداران و بزرگان مربوطه در آمریکا روبرو می‌کنند و در این مسیر دغدغه های ذهنی آنها سمت و سوی آمریکایی گرفته و مدتی بعد این افراد مناصب مدیریتی و کلانی را در تخصص های مختلف کسب می کنند و موازی با سیاست ها و خواست آمریکا گام برخواهند داشت. سارکوزی، گوردون براون، تونی بلر و بسیاری دیگر سیاستمداران جهان، محصول این پروژه هستند.
به گفته یکی از شرکت کنندگان در این طرح: این برنامه، مصداق بارز “قدرت نرم” آمریکاست که در آن به شکل دادن عقاید اولیه و به عبارتی آمریکایی کردن خواسته ها، آرزوها، ایده ها و امکانات افراد می پردازد.
البته برخی از افراد، در بورسیه این طرح شرکت نمی‌کنند، بلکه در بازدید از آمریکا خود به خود آمریکایی شدن آنها رقم خواهد خورد.
مجله بی بی سی نوشت: برنامه ایالات متحده برای مشخص کردن افراد مهم در آینده، ۷۰ سال است که به معرفی عاملان قدرت در آینده می پردازد.
پیش بینی اینکه روزی چه کسی بر ما حکومت خواهد کرد، کار آسانی نیست، اما طرحی که توسط وزارت خارجه ایالات متحده ارائه شده، به طور قابل ملاحظه ای دقیق عمل کرده و توانایی خوبی را برای تشخیص تربیت و معرفی این رهبران آینده داراست. این طرح چند دهه ای تاکنون کمتر جلب توجه کرده، اما ثابت کرده است که در تربیت و ارایه رهبر آینده جهان، موفق بوده است.
پیشینه و نحوه اجرای برنامه “رهبر ناظر بین المللی”
مجله بی بی سی در خصوص پیشینه این طرح می نویسد: این طرح برمی‌گردد به سال ۱۹۵۰که “برنامه رهبر خارجی” تاسیس شد. بعدها نام آن به “برنامه ناظر بین المللی” تغییر کرد و سپس در سال ۲۰۰۴ یک بار دیگر نام آن به برنامه “بازدیدکنندگان بین المللی” تغییر یافت.
شرکت کنندگان در این برنامه بسیار معتبر و پرهزینه، برای گذراندن ۳ هفته در شهر واشنگتن و سه شهر دیگر انتخاب شدند و همکارانشان، متخصصان و دیگر افراد مهم را ملاقات کردند که همگی تجربیات ارتباطی بسیار ارزشمندی برای هر مرد و زن جوان و جاه طلبی به همراه داشت.
بر اساس اظهارات سفیر ایالات متحده در لندن، در کابینه کنونی، ۱۱ نفر از بین افرادی که در این پروژه شرکت کرده بودند، حضور دارند.
سیاستمدارانی که توسط این برنامه تربیت شده‌اند
به گزارش مجله بی بی سی: تونی بلر، گوردون براون، مارگارت تاچرد و ادوارد هیث، همگی در روزهای آغازین حرفه خود، در این برنامه شرکت کرده بودند.
رئیس دولت انگلیس تنها فردی نبود که استعدادش کشف شده است. نیکلاس سارکوزی، حامد کرزای، ژولیا گیلارد، رئیس جمهور استرالیا و مورگان چانگیرای، نخست وزیر زیمباوه، از رهبرانی هستند که دراین پروژه شرکت کرده‌اند.
تنها در انگلیس بیش از ۲۵۰۰ شهروند، به عنوان بخشی از این برنامه به ایالات متحده سفر کرده‌اند. این طرح تنها از طریق دعوت از شرکت کنندگان آنها را پذیرش می کند.
برنامه ای برای تغییر عقیده
این منبع در مورد جزییات این برنامه و نحوه تغییر عقیده افراد می افزاید که؛ احمد مدثر، ۲۸ ساله، مدیر “آژانش روابط عمومی‌یونیتاس” است که دو بار به وسیله این طرح از ایالات متحده بازدید نموده در خصوص نحوه حضورش در این طرح می‌گوید: من توسط رابط فرهنگی ایالات متحده در لندن برای این برنامه معرفی شدم. رابط فرهنگی آمریکا، مستنداتی را که من تهیه کرده بودم مشاهده کرده بود و نسبت به اقدامات من در زمینه ارتباطات علاقه مند شده و سپس از من برای شرکت در این برنامه دعوت به عمل آورد.
وی که پیش از این منتقد سیاست های آمریکا بوده و پس از دیدن آمریکا تغییر دیدگاه داده است می‌گوید: هدف این برنامه تغییر دادن نظر مخالفان نیست.
یکی از کسانی که به تازگی در این برنامه شرکت کرده‌اند، ویکتوریا استوود تولید کننده اخبار شبکه۴ است. یکی از رابطان وی در وزارت خارجه او را برای این برنامه معرفی کرد. او در سال ۲۰۰۹ با کاندولیزا رایس، وزیر امور خارجه اسبق ملاقات کرد.
ویکتوریا گفت: ” کاری که آنها انجام می دهند این است که شما را به طور مستقیم در برابر افراد حاضر در عرصه قدرت قرار می دهند، مثلا اگر من به دنبال مسئله تحریم ایران باشم، افراد مسئول در این تحریم ها را خواهم شناخت.”
پروفسور گلیز اسکات-اسمیث، کارشناس روابط بین الملل در آکادمی روزولت هلند، به طور گسترده مطالعاتی را روی این برنامه انجام داده است. وی اذعان می‌کند که دعوت شدن در چنین برنامه ای، درجه ی بالایی از شان و منزلت را به همراه خواهد داشت و می تواند شرکت کنندگان را در حرفه های خود به شبکه های ممتاز رهنمون کند.
اما پروفسور گلیز اسکات-اسمیث، با اشاره به جان پیتر بالکننده، نخست وزیر پیشین هلند، اظهار می-کند که منطق مشخصی در پی این دعوت ها وجود دارد. وی که شخص گمنامی‌بود و در شورای شهر و محقق حزب دموکرات مسیحی مشغول به کار بود، در سال ۱۹۸۵ در طرح سفارت آمریکا استعدادیابی شد.
وی می‌گوید:”آنها در واقع رخدادهای مجلس عوام انگلیس را با دقت دنبال می‌کنند.”
به طور مشابه هنگامی‌که نیکولا سارکوزی شهردار وقت شهر نوی-سور-سن در حومه پاریس، به عنوان بخشی از این برنامه با اد کوچ، شهردار نیویورک ملاقات کرد.
پروفسور اسکات-اسمیت با اشاره به نفع دوجانبه این برنامه می افزاید: یک رهبر احتمالی، به‌اندازه وزارت خارجه از این ملاقات بهره خواهد برد.
وی همچنین اظهار کرد برنامه به این دلیل که شرط و شروط اضافه ای نداشت، موفقیت آمیز بوده است و بر بسیاری از مدعوین بدبین در این طرح پیروز شد و به آنها این حس را القا کرد که از اتهامات دستکاری اطلاعات مصونیت دارند.
اما وی معتقد بود که این برنامه، مصداق بارز “قدرت نرم” آمریکاست که در آن به شکل دادن عقاید اولیه و به عبارتی آمریکایی کردن خواسته ها، آرزوها، ایده ها و امکانات افراد می پردازد.
رهبران فردا براساس چه خصوصیاتی انتخاب می‌شوند؟
پروفسور جاناتان گاسلینگ، مدیر مرکز مطالعات رهبری در دانشگاه اکستر در خصوص مشخصه افراد برای دعوت از آنان می‌گوید: “ممکن است شخصیت افراد مهم باشد، ممکن است آرزوی آنها یا میزان مقاومت آنها باشد.”
“آنها به دنبال آن هستند که تا جای ممکن اطلاعات محلی کسب کنند. این به معنی مذاکره با رهبران حزب های سیاسی برقراری ارتباط با مدیران موزه ها و اقداماتی از این قبیل می‌باشد.”
پروفسور جاناتان گاسلینگ می‌گوید: این یک عملیات یکطرفه نیست بلکه از جانب افراد شرکت کننده نیز کشش وجود دارد. شیفتگی رو به رشدی نسبت به آمریکا در حال شکل گیری است. ما همچنان برای رهبری جهان چشم به آمریکا دوخته ایم.”
وی ادامه داد: من به این دلیل نگران هستم، که عقیده دارم انگلیس باید مستقل باشد. من عقیده دارم ایده ی مداخلات خارجی در سیاست ما نگران کننده است. با این حال، فیلیپ بریدن، مشاور نشریات سفارت آمریکا در لندن، با خوش بینی در خصوص این برنامه می‌گوید: “واضح است که داشتن مردمی‌با درک بهتر از یکدیگر در فراسوی مرزهای بین المللی، مفید خواهد بود. این دیپلماسی مردم به مردم است، نه دیپلماسی کشور به کشور.”
وی در پایان می‌گوید: نخبگان آینده نامشخص هستند. و اگر آمریکایی ها می توانند آنها را کشف کنند، پس آنها می دانند که چگونه باید این کار را در جهت منافع خود انجام دهند.
