در مختصر نعمانى از حارث هَمْدانى آمده است که امیر مؤمنان(علیه السلام)فرمود : مهدى … مویش مجعّد و خالى بر گونه اش است . آغاز کارش از مشرق است . وقتى چنین شود، سفیانى خروج مى کند و به‌اندازه مدت زمان حاملگى زن ( نُه ماه ) حکومت مى کند . سفیانى در شام خروج مى کند و اهالى آنجا از وى پیروى مى کنند، بجز گروه هایى که بر حق ثابت قدم اند، خدا اینان را از همراهى با سفیانى مصون نگه مى دارد. ( به نقل از آن بحار ۵۲/۲۵۲ ).
در حدیث آمده است « مبدؤه من قبل المشرق » که آن را به آغاز کارش از مشرق (و نه از ایران) معنا کردیم، چون ظهور مهدى(علیه السلام) از مکه قطعى است، پس معناى حدیث مى بایست آن باشد که آغاز کار و جنبش یاران ایشان، از سمت مشرق است . وهابى ها چون شنیده‌اند که مهدى(علیه السلام) از مشرق مى آید، از این رو در مورد یک نفر نظامى ( غیر بنى هاشم ) که ادعاى مهدویت کرده بود را نزد مفتى خود ( ابن باز ) بردند و وى این شخص را تأیید کرده است ! وهابى ها هم او را به افغانستان و چچن بردند، تا از مشرق بیاید و حدیث بر وى همخوان باشد !
حدیث امام باقر(علیه السلام) نیز دلالت دارد که شروع کار ایرانیان براى هموار کردن زمینه ظهور مهدى(علیه السلام)، پیش از خروج سفیانى است . حدیث اشاره دارد که فاصله بین شروع کار ایرانیان و شورش سفیانى، زیاد نیست ; چون خروج سفیانى و شروع کار با « واو » عطف، بیان شده و نه « فاء » یا « ثم » ( وإذا کان ذلک خرج سفیانى ) حتى حدیث اشاره دارد که بین آغاز فعالیت هاى یاران امام در ایران و فراهم آوردن زمینه ظهور با خروج سفیانى، رابطه سببى وجود دارد ; گویا شورش سفیانى واکنشى در برابر یارى ایرانیان است که زمینه ظهور را براى مهدى(علیه السلام) هموار مى کنند
