موعود پایگاه اینترنتی موعود
اعمال محدودیت بر شیعیان به عبارتی در راستای انطباق سیاست خارجی مصر با سیاست منطقه ای ایالات متحده و رژیم غاصب محسوب می‌شد. آنها در پیوند با حزب الله و جمهوری اسلامی ایران رشد شیعیان مصر را بعنوان منبعی از تهدید و عامل نگرانی می دانستند.
در دور رژیم «حسنی مبارک»، شیعیان مصر تحت شدید ترین محدودیت ها می زیستند. مصر سال ها تحت حکومت فاطمیون شیعی مذهب قرار داشته است، به همین خاطر مصری ها نسبت به تشیع با تساهل و رواداری می نگرند. آنها در قیاس با اهل تسنن عربستان، به مراتب برای اهل بیت علیهم السلام و امامان شیعه احترام بیشتری قائلند تا جایی که سلفی های مصر نگران هستند که مذهب تشیع به آسانی در بین اهل تسنن مصر گسترش یابد.
در واقع دانشگاه الازهر بزرگ ترین مرکز مذهبی –آموزشی جهان اهل تسنن، توسط فاطمیون شیعی مذهب پایه گذاری شد، اما رژیم «حسنی مبارک» این گونه به شیعیان نمی نگریست. سرویس های امنیتی و اطلاعاتی مصر با سوء ظن به شیعیان می نگریستند. رژیم مبارک شیعیان مصر را در ارتباط با رشد نفوذ جمهوری اسلامی ایران در خاورمیانه مورد ارزیابی قرار می داد.
از چشم انداز رژیم حسنی مبارک، شیعیان در سراسر خاورمیانه بعنوان ابزارهای نفوذ استراتژیک جمهوری اسلامی ایران برای تاثیر گذاری در دنیای تحت سلطه پادشاهی های سنی محسوب می‌شدند. رژیم مبارک باور داشت که جمهوری اسلامی ایران برای افزایش توان بازدارندگی اش در برابر ایالات متحده در سطح بین المللی، گسترش نفوذ در سطح منطقه خاورمیانه را در دستور کار قرار داده است و در این راه جهت افزایش نفوذش در منطقه از شیعیان حمایت می نماید.
سیاست خارجی «حسنی مبارک» که انعکاسی از سیاست های ایالات متحده در منطقه بود با سوءظن به شیعیان می نگریست. رژیم «حسنی مبارک» به بهانه ناروای پیوند شیعیان با چمهوری اسلامی ایران؛ آنها را بعنوان یک عامل بی ثباتی مورد سخت ترین فشارها قرار داده بود. محدودیت های آموزشی و فرهنگی، زندان و شکنجه و اتهامات ناروا جزوی از زندگی شیعیان مصر در دور حسنی مبارک بود. در دوره وی صدها تن از شیعیان مصر زندانی و شکنجه شدند.
نسخه هایی که از اسناد بازجویی شیعیان تحت سرویس های امنیتی رژیم مبارک افشاء شده است نشان می دهد که شیعیان در زندان های «حسنی مبارک» به خاطر اعتقاداتشان به کفر گویی متهم می‌شده‌اند.
این در حالیست که الازهر، تشیع را بعنوان یک مذهب صحیح شناسایی کرده بود. در واقع بر خلاف رواداری اهل تسنن مصر؛ رژیم مبارک نگاهی شدیدا امنیتی یه شیعیان داشت. پس از صلح ننگین سادات با رژیم غاصب؛ مصر خاورمیانه را ترک کرد و تلاش برای هژمونی بر دنیای عرب و رهبری دنیای عرب در برابر رژیم غاصب را کنار گذاشت و آزادی عملش در حوزه سیاست خارجی محدود شد این امر به خاطر بحران مشروعیت رژیم مصر و همچنین وابستگی اش به کمک های ایالات متحده بود.
اعمال محدودیت بر شیعیان به عبارتی در راستای انطباق سیاست خارجی مصر با سیاست منطقه ای ایالات متحده و رژیم غاصب محسوب می‌شد. آنها در پیوند با حزب الله و جمهوری اسلامی ایران رشد شیعیان مصر را بعنوان منبعی از تهدید و عامل نگرانی می دانستند.
پس از سرنگونی «حسنی مبارک» به مراتب از نفوذ آمریکا و رژیم غاصب در قاهره کاسته شده است. امید است که آزادی پرستش برای شیعیان و حقوق سیاسی و اجتماعی شان در برهه جدید محترم شمرده شود.
