معلّم عزیزی می‌گفت: انسان‌های خوش اخلاق اگر به خاطر نقص دینداری به بهشت نروند، به خاطر ادبشان حتماً به بهشت می‌روند.
ادب و فروتنی، از اخلاق مؤمنان در تمامی اعصار و از راه هایی است که می‌بایست در ارتباط با حضرت ولیّ الله اعظم(عج) به کار برد.
محمّدتقی اصفهانی در کتاب «مکیال المکارم»، خشوع و فروتنی بدن را، خدمت کردن به حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) می داند. علاوه بر آن وقتی مخاطبِ سخن و عمل خود را حضرت صاحب الامر (عج) قرار می دهیم، باید چنان در برابر آن حضرت فروتن باشیم، که از تک تک اعضا بدن، بنده واری و خدمتگزاری سرازیر شود و بدانیم آن که مقابل ماست، صاحب ماست. صاحب نفس، جان، مال و دیگر دارایی های ماست؛ چرا که:
«النبیُّ اولی بالمومنینَ من اَنفُسِهم؛
نبی به مومنان از خودشان سزاوارتر است.»
بنابراین یکی از مهمترین وظایف منتظران، خدمت به حضرت با اعضاء بدن است. این خدمتگزاری می تواند به شیوه های مختلفی باشد. از خادم مسجد جمکران شدن تا مطالعه و تحقیق در موضوعات مهدوی گرفته و حتی تبلیغات و بحث درباره ی مهدی موعود (عج)، در دایره ی مصادیق خدمت می‌گنجد.
امام صادق (علیه السلام) در دعایی چنین حالتی را برای تقرب به خدا انتخاب کرده است.
«خدایا من به درگاه تو تقرب می جویم با دلی خاضع، به سوی ولیّ‌ا‌ت با بدنی فروتن و به امامان هدایت کننده با قلبی متواضع…»(۱)
پی‌نوشت:
۱. جمال الاسبوع، ص ۲۳۰.
