فشار گسترده برای پروژه “یک دقیقه سکوت”

مشرق:

به گزارش خبرنگار ورزشی مشرق، شاید هنوز در یاد برخی باشد که در المپیک ۱۹۴۲ مونیخ چه حادثه ای روی داد که آن را برای همیشه ماندگار کرد. در آن روزها، شماری از مبارزان هوادار جنبش آزادی بخش فلسطین وارد دهکده بازی ها شده و اقدام به گروگان گیری ورزشکاران صهیونیست حاضر در این مسابقات کردند.
آنها خواستار آزادی اسرای فلسطینی حاضر در زندان های رژیم اشغالگر بودند و به همین دلیل وارد دهکده و دو آپارتمان در اختیار کاروان اعزامی صهیونیت ها شدند. در این بین، مداخله سرویس های امنیتی و انتظامی آلمان موجب شد تا یازده تن از گروگان ها به هلاکت برسند و عملا اتفاقی روی دهد که در تاریخ برای همیشه ثبت شد.
این ماجرا، برای همیشه در تاریخ ثبت شد و هر کس نیز از ظن خود یار آن شد. برخی به نقد این حرکت پرداخته و برخی دیگر نیز این حرکت را در راستای احقاق حقوق ملتی می دانستند که اراضی انها اشغال شده بود. برای آنها نیز راهی غیر از توسل به سلاح باقی نمانده بود.
به هر حال، گذشت تا امروز که چهل سال از آن واقعه می‌گذرد و صهیونیت ها نقشه هایی در سر دارند.

* درخواست رسمی‌برای سکوت یک دقیقه ای
چندی پیش بود که دنی آیالون، قائم مقام وزیر امور خارجه رژیم اشغالگر قدس در نامه ای رسمی خطاب به ژاک روگ، رئیس کمیته بین المللی المپیک درخواست خود را اعلام داشت. او عنوان داشت می‌بایستی به مناسبت هلاکت صهیونیست ها در واقعه مونیخ که چهلمین سالگرد آن فرا می رسد، “یک دقیقه سکوت” در مراسم افتتاحیه المپیک لندن صورت گیرد.
در نامه ارسالی آمده است: “بازی های المپیک رویداد جهانی باستانی است که موجب تعالی ملت ها شده و همه از برگزاری ان لذت می‌برند. اما، برای اسرائیل و مردم آن، هر المپیک تابستانی یادآور کشتار صورت گرفته در دهکده بازی های سال ۱۹۷۲ مونیخ است.”
در ادامه نامه آیالون نیز در خواست نهایی صورت گرفته که برای یک دقیقه سکوت در مراسم افتتاحیه است تا “این پیام واضح ارسال شود که نباید حادثه هولناک مونیخ در چهل سال قبل را فراموش کنیم تا در آینده نیز تکرار نشود.”
این نامه به صورت رسمی از سوی وزارت امور خارجه رژیم اشغالگر خطاب به بالاترین مقام کمیته بین المللی المپیک ارسال می‌شود. البته، زمان تقریبی ارسال این درخواست به یک ماه قبل باز می‌گردد؛ اما در سکوت رسانه ای بود تا رایزنی ها نیز صورت گیرد. صهیونیست ها که در سال های اخیر نگاه ویژه ای به ورزش جهت ارتقای سطح چهره خود در جهان دارند، چنین بهره مندی را نیز از این رویداد در ذهن دارند. به هر حال، نامه روی میز روگ قرار می‌گیرد.

* روگ: در افتتاحیه نه؛ اما در حاشیه می توانید
پس از بررسی جنبه های مختلف این پیشنهاد، ژاک روگ پاسخی می دهد که نه رد کامل درخواست صهیونیست ها باشد و نه تایید تمام جنبه های آن؛ اما جالب توجه این است که سکوت یک دقیقه ای در افتتاحیه را “غیر قابل قبول” خطاب می کند. به هر حال، این مقام بلژیکی به خوبی می داند نمی‌بایستی با این رژیم و درخواستش مخالفت کامل داشته باشد و بسیار هوشمندانه پاسخ می دهد.
در نامه رسمی روگ به رژیم صهیونیستی عنوان شده که کمیته بین المللی المپیک همواره متاثر از این اتفاق است و دستوراتی را برای یادبود قربانیان این حادثه به میزبان داده است؛ اما نمی توان با این پیشنهاد موافقت کند: “ما قویا با خانواده قربانیان این حادثه همدردی کرده و درد آخرین آنها را درک می‌کنیم. آن حادثه به ما می‌گوید که جنبش المپیک بایستی بیش از پیش در جهت ساختن دنیایی بهتر و صلح آمیزتر با استفاده از اموزش جوانان اقدام کند. این هدف با ورزش و تمرین بدون هیچ گونه ای از تخلف حاصل می‌شود که در روح المپیک موجود است.”
در بخش پایانی جواب این مقام عالی عنوان شده که برای یادبود قربانیان این حادثه هر همکاری در کنار المپیک صورت خواهد گرفت و راه ها برای کمیته ملی المپیک این رژیم باز است. در حقیقت، اگرچه صهیونیست ها از رسیدن به سکوت یک دقیقه ای در افتتاحیه باز ماندند؛ اما مجوز هر اقدامی در حاشیه این رویداد را از آن خود کردند. ولی این پایان کار نبود.

* حمله تند رژیم صهیونیستی به روگ و ایجاد کمپین
با دریافت نامه روگ، صهیونیست ها حمله همه جانبه ای را آغاز کردند و از برگزاری کمپینی برای دریافت مجوز سکوت یک دقیقه ای سخن گفتند. اولین واکنش نیز متعلق به نویسنده نامه است که به شدت عصبانی شده است.
“این جواب منفی به ما می‌گوید که این تراژدی متعلق به اسرائیل است و تنها هستیم و این تراژدی متعلق به خانواده ملت ها نیست. ورزشکاران اسرائیلی در حمله ای در بازی های المپیک و جامعه جهانی کشته شدند. به همین دلیل، بایستی این رویداد در متن المپیک و مراسم افتتاحیه آن قرار گیرد؛ نه در کنارش.” این واکنش تند وقتی تکمیل می‌شود که از ایجاد کمپین “یک دقیقه سکوت” برای این کشته ها سخن می‌گیود.
واکنش ها در راضی اشغالی به همین محدود نشد؛ بلکه یکی از سخنگویان وزارت امور خارجه این رژیم عنوان می‌کند: “این حادثه بیش از یک موضوع اسرائیلی است.” وی با بیان این جمله، قصد دارد موضوع را جهانی نشان دهد تا با این ابزار، زمینه را برای ایجاد کمپینی فراهم کند که کمیته بین المللی المپیک را تحت فشار قرار دهد.
وی اظهار می دارد: “آنها کشته شدند چرا که اسرائیلی بودند؛ اما نه در تل آویو. آنها همانند مردمی دیگر در بازی های المپیک شرکت کرده بودند که کشته شدند. تلاش می کنیم تا سایر اعضای این کمیته را برای این طرح متقاعد کنیم.” این جملات را در حالی کدار گفته که وزارت امور خارجه این رژیم حمایت رسمی خود را از ایجاد کمپینی برای تحت فشار قرار دادن کمیته بین المللی المپیک بیان داشته است. در راس این حرکت نیز خانواده کشته شدگان قرار دارند.

* وقتی متهم جای شاکی می نشیند!
این اتفاق در حالی صورت می‌گیرد که اگرچه المپیک محلی برای ترویج صلح و دوستی تعریف شده؛ اما چهل سال قبل، شماری انقلابی در جهت دفاع از سرزمین اشغال شده خود دست به گروگان گیری زدند. در حقیقت، آن عمل، واکنشی به جنایت ها و کشتار وحشیانه هزاران کودک، زن و مرد فلسطینی بود که در آن روزها صورت گرفت و همچنان نیز ادامه دارد. آنها در یافته بودند که با طرح های سازش و …، مقاومت ملت راه به جایی نخواهد برد.
اما جالب است که اکنون، رژیم اشغالگر خود را در قامت مدعی می‌بیند. اکنون قصد دارند با بهره مندی از فضای رسانه ای و توجهات جهانی به المپیک، حرکتی در راستای بازسازی چهره خود داشته باشند. اکنون، این رژیم در جهان در زمره قاتلان و منفورین به شمار می رود. آنها در جهت رفع چنین فضایی، از طرح هایی این چنینی بهره می‌برند.
اکنون نیز کمپینی با هدف حمایت از طرح “یک دقیقه سکوت” با حمایت وزارت خارجه این رژیم آغاز شده تا این مطالبه را مردمی نشان دهد. نباید از یاد برد که روگ با وجود قبول نکردن این طرح در افتتاحیه این رقابت ها، مجوز هر اقدامی در حاشیه المپیک را صادر کرده است. این می تواند زمینه ساز تسهیل این اقدام در دوره های بعد و باری روانی برای این دوره باشد.