کشته ی اشک: نشانه های خدا می مانند!

یابن رسول الله! (۱) یادم هست که آب، با شدت به دیواره ی کعبه کوبیده می‌شد و باز می‌گشت. غوغای غرش آب و هیاهوی دستپاچگی مردم، نمی‌گذاشت صدا به صدا برسد. با پای خیس و گلی، کنار ستونی تکیه زده بودم و از میان رفت و آمد مردم، غوغای دور کعبه را در سکوت نگاه می‌کردم.
چند نفر، سراسیمه و بی هدف به سمتمان دویدند و گفتند: «بیچاره شدیم! آب دارد مقام ابراهیم (علیه السلام) را می‌برد!» و یکی شان با دست بر سرش کوبید.
جدتان حضرت حسین بن علی (ع) که در کنارم ایستاده بود و به رفت و آمد مردم می نگریست، کسی را صدا زد و فرمود: «این مردم نگران چه هستند؟» مرد که از دویدن در میان گل و لای نفسش گرفته بود، نفس زنان گفت: «می ترسند، آب مقام ابراهیم (ع) را برده باشد یا ببرد! با این سیل…»
امام (ع)، فرمودند: «خداوند، مقام ابراهیم (ع) را نشانه قرار داده است و به همین خاطر از بین نمی رود. پس بر جای خود بمانید و نگرانی به دلتان راه ندهید.»
مولای من! مقام ابراهیم (ع) ماجراهای بسیار از سر گذرانده است. چنانچه خود می دانید، در زمانی که ابراهیم خلیل خدا (ع)، آن را ساخت، در کنار دیوار کعبه بود تا زمان جاهلیت. در آن زمان، جای مقام را تغییر دادند و در فاصله ی دیگری و در زاویه ی دیگری از کعبه گذاشتند تا زمانی که حضرت خاتم الانبیا (صلی الله علیه و آله) آن را در فتح مکه به جایگاه خود بازگردانیدند.
این وضع ماند تا زمانی که خلیفه ی دوم، به خلافت رسید. در آن زمان، کسی نزد خلیفه آمد و اعلام کرد که فاصله ی مقام را در زمان جاهلیت به درستی اندازه گرفته است و می داند و سپس خلیفه ی دوم، مقام را به همان جایی برگرداند که در زمان جاهلیت بود.
امّا یابن رسول الله! نوای جدتان یک لحظه از دلم بیرون نمی رود؛ نشانه های خدا شاید جابه جا شوند امّا هرگز از بین نمی روند. (۲)

پی نوشت:
۱. این روایت به نقل از زراره بن اعین از رازداران امام باقر (علیه السلام) بیان شده است. ایشان این داستان را برای حضرت باقر (ع) نقل کردند و ما آن را برای شما بازنویسی کردیم.
۲. ترجمه من لا یحضره الفقیه، ج‏۳، ص: ۹۵؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث ۳/۵، تولید موسسه نور

منبع: مستور