نوعى نکاح در میان اعراب رواج داشت که آن را نکاح «شغار» مىنامیدند. شغار، معاوضه دختران بود، یعنى اگر دو فرد، دو دختر بالغ داشتند، با یکدیگر معاوضه مىکردند و هر یک از این دختران مهر و صداق براى دیگرى به شمار مىرفت و پدر هر یک از آن دو، دیگرى را تزویج مىکرد.
اعراب جاهلى، روزگار خویش را با قتل و غارت مىگذراندند و منتظر کوچکترین بهانهاى بودند تا بتوانند، آتش جنگ بیفروزند. مثلا اگر یک شاعر در اشعار خود از افتخارات قبیلهاى سخن به میان مىآورد و در ضمن آن اشعار کنایهاى به قبیله دیگر مىزد، میان دو قبیله بر سر همین شعر، جنگ و خونریزى واقع مىشد و گاه نیز به خاطر تنگدستى و فقر به قبایل اطراف خود حمله مىکردند و آنان را غارت مىکردند. (۱)
پی نوشت:
۱ ـ از سقیفه تا نینوا، ص ۸۲.