موعود پایگاه اینترنتی موعود
یکی از خوانندگان گرامی موعود، این سؤال را پرسیده‌اند که، آیا نام مبارک حضرت مهدی(ع) در قرآن کریم ذکر شده است؟ و در ادامه خواسته‌اند بدانند که چه آیاتی مربوط به آن امام(ع) می‌باشد؟ در پاسخ این دوست عزیزمان باید بگوییم که، اولاً: صرف وجود نام مبارک آن بزرگوار در متن آیات شریفه قرآن، دلالت بر امامت یا دیگر ویژگی‌های والای امام(ع) نمی‌باشد، زیرا تمام نام‌هایی که در این کتاب شریف ذکر شده است، در یک مرتبه از علو و منزلت قدر صاحبان آنها نیست، بلکه همانطور که واقفید، دایره این نام‌ها از دورترین موجودات نسبت به خدای تعالی (یعنی شیطان رانده و لعنت شده) تا مقرب‌ترین و نزدیک‌ترین بندگان او را که همان اسماء حسنای پروردگار (مانند: رسول گرامی‌اش(ص)) باشند، دربرگرفته است.
درباره وجود با عظمت امام غایب(ع)، هرچند به نام ایشان به شکل لفظی تصریح نشده است، اما آیات مختلفی از کلام الله مجید حول امامت و ولایت (به طور کلی) و نیز حول منجی موعود بشریت و قیام ایشان، تفسیر و تأویل گردیده است که از میان آنها بعضی با صراحت بیشتری در این باره سخن گفته است.
مطابق روایات اهل بیت(ع)، تاکنون بیش از ۱۴۰ آیه از ایات نورانی قرآن، بنا به نقل تشیع و تسنن، به وجود شریف امام زمان(ع) تأویل گردیده است، که از آن جمله، علامه مجلسی بیش از ۷۰ آیه کریمه را با استناد به روایات درباره ظهور آخرین حجت حیّ پروردگار، نقل نموده است. همچنین علمای دیگری نظیر: علامه بحرانی، سید صادق شیرازی، علی‌اکبر مهدی‌پور، خادمی‌شیرازی و … در آثار ارزشمندی مانند: تفسیر البرهان و المحجّه فی ما نزل فی القائم الحجّه (که توسط سید مهدی حائری قزوینی با عنوان: سیمای حضرت مهدی(ع) در قرآن، به فارسی برگردانده شده است.)؛ المهدیّ فی القرآن (که با عنوان: موعود قرآن به فارسی ترجمه شده ست)؛ سیمای امام زمان(ع) در قرآن و … به بررسی این آیات اقدام نموده‌اند.
دسته بندی آیات موعود در قرآن
۱. این آیات را می‌توان به چند دسته تقسیم بندی کرد؛ دسته‌ای از آیاتی که به وجود امام مهدی(ع) تأویل گردیده است، به وصف آن بزرگوار و بیان جایگاه تکوینی و تشریعی‌شان در عالم هستی اشاره دارند: مانند اینکه امام مهدی(ع)، «غیب» عالم است که ایمان به آن، شرط ورود در حلقه اهل ایمان می‌باشد.۱ از جمله اوصاف دیگری که در آیات قرآن، در خصوص معرفی امام عصر(ع) آمده است، عبارتند از : ماء معین۲ (آب گوارا)، رفیق نیکو، ۳ حق، ۴ غیب مورد انتظار خداوند که مؤمنان نیز به انتظار برای اوامر شده‌اند، ۵ قرآن عظیم، ۶ ولیّ کسی که مظلومانه شهید شد، ۷ صراط السّویّ (راه میانه)، ۸ کسی که خود و یارانش أولی بأس شدید (دارای قوت رزم‌آوری) باشند، ۹ نور خداوند که هرکه را بخواهد به وسیله آن هدایت می‌نماید۱۰ و نور پروردگار که زمین را به وسیله آن نورانی خواهدکرد، ۱۱ انسان مضطرّی که هنگامی‌که دعا نماید مستجاب گردد، ۱۲ ستاره پنهان شده (الخنّس)۱۳، برخی از آسمان، ۱۴ تجلی‌بخش روز، ۱۵ مطلع فجر (سپیده پگاه)، ۱۶ دارای دین قیمّه (استوار)، ۱۷ باطل کننده باطل، ۱۸ فتح و نصرت پروردگار، ۱۹ آیت و نشانه خداوند، ۲۰ کسی که یارانش را بندگان شایسته پروردگار تشکیل می‌دهند، ۲۱ آنکه به سبقت گرفتن برای پیروی و اطاعتش امر شده است۲۲ و….
مطابق روایات اهل بیت(ع)، تاکنون بیش از ۱۴۰ آیه از ایات نورانی قرآن، بنا به نقل تشیع و تسنن، به وجود شریف امام زمان(ع) تأویل گردیده است، که از آن جمله، علامه مجلسی بیش از ۷۰ آیه کریمه را با استناد به روایات درباره ظهور آخرین حجت حیّ پروردگار، نقل نموده است. همچنین علمای دیگری نظیر: علامه بحرانی، سید صادق شیرازی، علی‌اکبر مهدی‌پور، خادمی‌شیرازی و … در آثار ارزشمندی مانند: تفسیر البرهان و المحجّه فی ما نزل فی القائم الحجّه (که توسط سید مهدی حائری قزوینی با عنوان: سیمای حضرت مهدی(ع) در قرآن، به فارسی برگردانده شده است.)؛ المهدیّ فی القرآن (که با عنوان: موعود قرآن به فارسی ترجمه شده ست)؛ سیمای امام زمان(ع) در قرآن و … به بررسی این آیات اقدام نموده‌اند.
دسته بندی آیات موعود در قرآن
۱. این آیات را می‌توان به چند دسته تقسیم بندی کرد؛ دسته‌ای از آیاتی که به وجود امام مهدی(ع) تأویل گردیده است، به وصف آن بزرگوار و بیان جایگاه تکوینی و تشریعی‌شان در عالم هستی اشاره دارند: مانند اینکه امام مهدی(ع)، «غیب» عالم است که ایمان به آن، شرط ورود در حلقه اهل ایمان می‌باشد.۱ از جمله اوصاف دیگری که در آیات قرآن، در خصوص معرفی امام عصر(ع) آمده است، عبارتند از : ماء معین۲ (آب گوارا)، رفیق نیکو، ۳ حق، ۴ غیب مورد انتظار خداوند که مؤمنان نیز به انتظار برای اوامر شده‌اند، ۵ قرآن عظیم، ۶ ولیّ کسی که مظلومانه شهید شد، ۷ صراط السّویّ (راه میانه)، ۸ کسی که خود و یارانش أولی بأس شدید (دارای قوت رزم‌آوری) باشند، ۹ نور خداوند که هرکه را بخواهد به وسیله آن هدایت می‌نماید۱۰ و نور پروردگار که زمین را به وسیله آن نورانی خواهدکرد، ۱۱ انسان مضطرّی که هنگامی‌که دعا نماید مستجاب گردد، ۱۲ ستاره پنهان شده (الخنّس)۱۳، برخی از آسمان، ۱۴ تجلی‌بخش روز، ۱۵ مطلع فجر (سپیده پگاه)، ۱۶ دارای دین قیمّه (استوار)، ۱۷ باطل کننده باطل، ۱۸ فتح و نصرت پروردگار، ۱۹ آیت و نشانه خداوند، ۲۰ کسی که یارانش را بندگان شایسته پروردگار تشکیل می‌دهند، ۲۱ آنکه به سبقت گرفتن برای پیروی و اطاعتش امر شده است۲۲ و….
۲. بخش دیگری از آیات موعود در قرآن، به حتمی‌بودن ظهور امام(ع) و قطعی بودن انتقام از ظالمان و ستم‌پیشگان و استقرار حاکمیت صالحان و شایستگان بر عرصه گیتی اختصاص دارد. هرچند، بیان تفصیلی و دلالات آنها بر طبق روایات نقل شده، مجال مبسوطی را طلب می‌کند و از حوصله این نوشتار، خارج است، اما مناسب است که برای نمونه به چند آیه معروف از این دسته عنایت داشته باشیم. در آیات شریفه زیر؛
وعد الله الذّین آمنوا منکم و عملوا الصّالحات لیستخلفنهّم فی الأرض کما استخلف الّذین من قبلهم و لیمکّننّ لهم دینهم الذّی ارتضی لهم و لیبدلنهّم من بعد خوفهم أمناً یعبدونی لایشرکون بی شیئاً.۲۳
خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده‌اند، وعده فرموده که در زمین خلافت دهد، چنانکه امم صالح پیامبران گذشته را جانشین پیشینیان خود ساخت و دین پسندیده آنان را بر همه جا مسلّط و نافذ گرداند، و بر همه مؤمنان پس از ترس و هراس از دشمنان، ایمنی حاصل عطا فرماید که مرا عبادت کرده، هیچ به من شرک نورزند.
و امام صادق(ع) فرمودند: [بخش نخست آیه] درباره علی بن ابی‌طالب و امامان از فرزندان ایشان نازل گشته است و منظور از [بخش پایانی آیه] ظهور قائم(ع) می‌باشد.۲۴
همچنین خداوند متعال در آیه دیگری حتمیت ظهور کامل و جامع دین خویش بر تمام ادیان و فرق بر سراسر عالم را بیان فرموده است:
هو الذّین أرسل رسوله بالهدی و دین الحقّ لیظهره علی الدّین کلّه و لوکره المشرکون.۲۵
و امام صادق(ع) فرمودند: [بخش نخست آیه] درباره علی بن ابی‌طالب و امامان از فرزندان ایشان نازل گشته است و منظور از [بخش پایانی آیه] ظهور قائم(ع) می‌باشد.۲۴
همچنین خداوند متعال در آیه دیگری حتمیت ظهور کامل و جامع دین خویش بر تمام ادیان و فرق بر سراسر عالم را بیان فرموده است:
هو الذّین أرسل رسوله بالهدی و دین الحقّ لیظهره علی الدّین کلّه و لوکره المشرکون.۲۵
او [خدایی] است که رسولش را با هدایت و دین حق فرستاد تا او را بر همه دین [ها] آشکار سازد، هرچند که مشرکان این امر را اکراه دارند.
حضرت امام صادق(ع) درباره این آیه فرمودند: به خدا سوگند تأویل آن هنوز نازل نشده و تأویل آن نازل نخواهد شد تا اینکه قائم(ع) خروج نماید، پس چون قائم(ع) خروج نماید، هیچ کافری به خداوند عظیم، و هیچ مشرکی به امامت باقی نماند مگر اینکه خروج او را اکراه دارد، تا اینکه اگر کافر یا مشرکی در دل سنگی [مخفی] باشد، آن سنگ [به زبان آمده] خواهد گفت: ای مؤمن، در شکم من کافری هست، مرا بشکن و او را به قتل برسان.۲۶
این آیه۲۷ و نظیر این روایت در تأویل آن در سوره دیگری از قرآن کریم نیز بنا به مقتضی آمده است.۲۸
همچنین فرموده است:
و نرید أن نمنّ علی الّذین استضعفوا فی الأرض و نجعلهم أئمّهً و نجعلهم الوارثین و نری فرعون و هامان و جنودهما منهم ماکانوا یحذرون.۲۹
و نرید أن نمنّ علی الّذین استضعفوا فی الأرض و نجعلهم أئمّهً و نجعلهم الوارثین و نری فرعون و هامان و جنودهما منهم ماکانوا یحذرون.۲۹
و ما اراده کردیم بر آنانکه در زمین مستضعف شدند منت گذاریم و آنان را پیشوایان و وارثان زمین قرار دهیم؛ و به فرعون و هامان و لشکریانشان، آنچه را از آن بیمناک‌اند نشان دهیم.
از حضرات امام باقر و امام صادق(ع) روایت شده است که فرمودند:
فرعون و هامان در اینجا، دو شخص از جباران قریش می‌باشند، خداوند تعالی آن‌دو را هنگام قیام قائم آل محمد(ع) در آخر الزمان زنده خواهد ساخت و به خاطر آنچه در گذشته مرتکب شده‌اند از آنها انتقام خواهدگرفت. روایات بسیاری علاوه بر این روایت، بر نزول این ایه در شأن امام مهدی و حکومت امامان اهل بیت(ع) پس از رجعت به دنیا، دلالت دارند.۳۰
فرعون و هامان در اینجا، دو شخص از جباران قریش می‌باشند، خداوند تعالی آن‌دو را هنگام قیام قائم آل محمد(ع) در آخر الزمان زنده خواهد ساخت و به خاطر آنچه در گذشته مرتکب شده‌اند از آنها انتقام خواهدگرفت. روایات بسیاری علاوه بر این روایت، بر نزول این ایه در شأن امام مهدی و حکومت امامان اهل بیت(ع) پس از رجعت به دنیا، دلالت دارند.۳۰
سلمان(ره) نیز در روایتی بلند از رسول گرامی خدا(ص) نقل کرده است که فرمودند:
… سوگند به خداوندی که مرا به حق فرستاد، من و علی و فاطمه و حسن و حسین و آن نُه تن [معصومین](ع) و هرکسی که از ما [و باما] است و در راه ما ستم دیده [حضور خواهد داشت] به خدا قسم که ابلیس [برای مقابله با حضرت قائم(ع)] لشکریانش را جمع می‌سازد و تمامی آنانکه ایمانشان خالص بوده و نیز همه کافران حقیقی جمع می‌گردند تا از یکدیگر قصاص کشند و خونخواهی کنند، و پروردگار تو بر احدی ظلم نمی‌کند، و تأویل این آیه تحقق می‌یابد.۳۱
و آیات دیگری که با عباراتی نظیر: «وعده‌ای که به حق، برگردن خداوند است»، ۳۲ «همانا آن برحق است»، ۳۳ «آنرا پس از مصحف، در زبور نیز ثبت کرده‌ایم»، ۳۴ «آن زمان آمدنی است»35 و نظایر این تعابیر از حتمی‌بودن ظهور امام زمان(ع) یاد شده است.
۳. سومین بخش از آیات موعود در قرآن، آیاتی می‌باشند که طی آنها، خداوند متعال به بیان شرایط دشوار روز میعاد و قیام موعود برای منکران و کسانی‌که تا آن هنگام ایمان نیاورده‌اند پرداخته است و اهل کفر را انذاری شدید داده است.
از جمله، با این تعابیر و الفاظ، لحظات آن روز وصف شده است:
۳ـ۱. روز خدا: خداوند متعال می‌فرماید: «پس آنان را به روزهای خدا یادآور باش».36
از جمله، با این تعابیر و الفاظ، لحظات آن روز وصف شده است:
۳ـ۱. روز خدا: خداوند متعال می‌فرماید: «پس آنان را به روزهای خدا یادآور باش».36
حضرت امام باقر(ع) فرمودند: «ایام الله سه تاست: روزی که حضرت قائم(ع) بپاخیزد، و روز رجعت، و روز قیامت».37
۳ـ۲. روز هنگام معین شده: خداوند به شیطان می‌فرماید: «البته تو از مهلت شدگانی، تا روز وقت معین شده.».38
اسحاق بن عمار می‌گوید: از حضرت امام صادق(ع) درباره گفته ابلیس پرسیدم، که آن چه روزی خواهد بود، آن حضرت فرمودند: «وقت معلوم، روز قیام قائم آل محمد(ع) است، هرگاه خداوند او را برانگیزد در مسجد کوفه که ابلیس می‌آید در حالی که بر زانوهایش راه می‌رود و می‌گوید: ای وای از این روزگار، آنگاه از پیشانیش گرفته شده، گردنش زده می‌شود. آن هنگام، روز وقت معلوم است.»39
روایت دیگری نیز درباره تفسیر این آیه ذکر شده است که در آن هنگام، رسول خدا(ص) او را گردن خواهند زد.۴۰
۳ـ۳. روزی بزرگ: خداوند می‌فرماید: «خوب‌ها از میان خود اختلاف کنند، پس وای بر کافران از مشاهده روزی بزرگ.»41
حضرت امام باقر(ع) طی حدیثی طولانی ذیل این آیه شریفه، درباره علایم ظهور و جنگ‌هایی که واقع خواهد شد، در پایان آن با اشاره به شورش سفیانی علیه حضرت قائم(ع)، می‌فرمایند:
… پس هرگاه دیدی ترکها از آن (دمشق) گذشتند و ترکها پیش‌روی کردند تا اینکه در جزیره فرود آمدند، و رومیان پیش آمدند تا اینکه در رمله فرود آیند، و آن سالی است که در هریک از سرزمین‌های عرب اختلاف خواهد بود، و به راستی که اهل شام بر سر پرچم اختلاف پیدا می‌کنند: اصهب و ابقع و سفیانی با بنی ذنب الحمار از قبیله مضر اختلاف کنند و … پس مردی از بنی ذنب الحمار به دمشق آید و با همراهانش چنان کشته شوند که کسی را آنطور نکشته باشند، و این است [معنای] آیه‌ای که خداوند تبارک و تعالی فرمود.۴۲
… پس هرگاه دیدی ترکها از آن (دمشق) گذشتند و ترکها پیش‌روی کردند تا اینکه در جزیره فرود آمدند، و رومیان پیش آمدند تا اینکه در رمله فرود آیند، و آن سالی است که در هریک از سرزمین‌های عرب اختلاف خواهد بود، و به راستی که اهل شام بر سر پرچم اختلاف پیدا می‌کنند: اصهب و ابقع و سفیانی با بنی ذنب الحمار از قبیله مضر اختلاف کنند و … پس مردی از بنی ذنب الحمار به دمشق آید و با همراهانش چنان کشته شوند که کسی را آنطور نکشته باشند، و این است [معنای] آیه‌ای که خداوند تبارک و تعالی فرمود.۴۲
۳ـ۴. روزی که صیحه (آسمانی) را بشنوند: خداوند متعال می‌فرماید: «و روزی که آن صیحه را به حق بشنوند، آن هنگام، روز خروج است.»43
حضرت امام صادق(ع) فرمودند: «به نام قائم(ع) از سوی آسمان [صیحه‌ای داده شود] و آن، روز خروج است.»44
۳ـ۵. روزی که منادی حق، از جای نزدیکی ندا کند:۴۵
حضرت امام صادق(ع) درباره این آیه و آیه قبل می‌فرمایند: «منادی صیحه حضرت قائم و نام پدرش(ع) را ندا می‌دهد.»46
۳ـ۶. روز پیروزی: خداوند متعال می‌فرماید: «بگو در روز پیروزی، ایمان کسانی که کفر ورزیدند، سودی به حالشان نخواهد داشت، و مهلت داده نخواهند شد.»47
حضرت امام صادق(ع) می‌فرمایند: «آن (روز پیروزی) روزی است که دنیا بر روی حضرت قائم(ع) گشوده می‌شود، و کسی که پیش از آن هنگام، مؤمن نبوده و بعداز این فتح یقین پیدا کند، ایمانش نفعی به حالش نخواهد داشت، ولی هرکه پیش از آن ایمان داشته و منتظر ظهورش بوده، ایمانش برایش سودمند خواهد بود و خداوند مقام و شأنش را نزد امام قائم(ع) بزرگ خواهد ساخت و …».48
حضرت امام صادق(ع) می‌فرمایند: «آن (روز پیروزی) روزی است که دنیا بر روی حضرت قائم(ع) گشوده می‌شود، و کسی که پیش از آن هنگام، مؤمن نبوده و بعداز این فتح یقین پیدا کند، ایمانش نفعی به حالش نخواهد داشت، ولی هرکه پیش از آن ایمان داشته و منتظر ظهورش بوده، ایمانش برایش سودمند خواهد بود و خداوند مقام و شأنش را نزد امام قائم(ع) بزرگ خواهد ساخت و …».48
۳ـ۷. روزی که بعضی از نشانه‌های پروردگارت فرا رسد: خداوند متعال می‌فرماید: «روزی که بعضی از نشانه‌های پروردگارت فرارسد، هیچ کس را ایمان نفع نبخشد، در صورتی که از پیش ایمان نیاورده و یا در ایمان خود کسب خیر و سعادت نکرده باشد، بگو شما منتظر باشید، ما نیز منتظر هستیم.»49
از امام صادق(ع) روایت شده است که: «(آیات) همان امامان هستند، و آیه‌ای که مورد انتظار است، قائم(ع) می‌باشد، پس در آن روز کسانی که پیش از قیام او به وسیله شمشیر ایمان نداشته‌اند را ایمان سودی نبخشد، هرچند به امامان دیگر از پدران او(ع) ایمان داشته باشد.»50
۳ـ۸. روزی که تأویل آن (قرآن) فرا رسد: خداوند می‌فرماید: «آیا [کافران منکران آیات خداوند چه چیزی را انتظار می‌کشند؟] جز رسیدن روز تأویل آن [قرآن] را؟۵۱
حضرت امام صادق(ع) می‌فرمایند: «این از آیاتی است که تأویل آنها، بعداز تنزیلشان می‌باشد. آن [روز تأویل] در حضرت قائم(ع) است».52
علاوه بر موارد ذکر شده با تعبیرهای: «روز یأس کافران»53 و «روزی که بر کافران سخت خواهد بود»54 نیز از آن روز نام برده شده است. همچنین از آن حادثه موعود، یعنی ظهور امام عصر(ع)، با تعابیر زیر نیز یاد شده است:
۳ـ۹. ساعت: خداوند متعال در سوره زخرف فرموده است: «آیا [کافران] ساعت مرا انتظار می‌کشند که به ناگاه برای ایشان فرا رسد، در حالی که بی‌خبر و غافل باشند.»55
و در سوره محمد(ص) نیز می‌فرماید: «آیا جز این انتظار دارند که آن ساعت، به ناگاه برای آنان فرارسد [درحالی] که شرایط و نشانه‌های آن آمده، و پس از آمدن آن، دیگر تذکر دادن چه سودی به حالشان دارد.»56
و در سوره محمد(ص) نیز می‌فرماید: «آیا جز این انتظار دارند که آن ساعت، به ناگاه برای آنان فرارسد [درحالی] که شرایط و نشانه‌های آن آمده، و پس از آمدن آن، دیگر تذکر دادن چه سودی به حالشان دارد.»56
همچنین در آیات دیگری، این لحظه شناخته شده ذکر شده است.
حضرت امام صادق(ع) در خصوص آن می‌فرمایند:
حاشا که خداوند، برای آن [ظهور قائم(ع)] وقتی تعیین فرماید؛ زیرا که او همان «ساعت» است که خداوند متعال فرموده است: «از تو می‌پرسند هنگام ساعت را که چه وقت خواهد بود، بگو البته علم آن نزد پروردگار من است. کسی جز او، آن ساعت را روشن و ظاهر نتواند کرد. آن ساعت در آسمان‌ها و زمین، بسی سنگین است؛ جز به طور ناگهانی برای شما نیاید. از تو می‌پرسند، گویی که تو کاملاً بدان آگاهی، بگو علم آن ساعت فقط نزد خداوند است ولی بیشتر مردم نمی‌دانند.»57
حضرت امام صادق(ع) در خصوص آن می‌فرمایند:
حاشا که خداوند، برای آن [ظهور قائم(ع)] وقتی تعیین فرماید؛ زیرا که او همان «ساعت» است که خداوند متعال فرموده است: «از تو می‌پرسند هنگام ساعت را که چه وقت خواهد بود، بگو البته علم آن نزد پروردگار من است. کسی جز او، آن ساعت را روشن و ظاهر نتواند کرد. آن ساعت در آسمان‌ها و زمین، بسی سنگین است؛ جز به طور ناگهانی برای شما نیاید. از تو می‌پرسند، گویی که تو کاملاً بدان آگاهی، بگو علم آن ساعت فقط نزد خداوند است ولی بیشتر مردم نمی‌دانند.»57
و فرموده است: «علم آن ساعت نزد اوست.» نه نزد کس دیگری غیر او… و باز فرموده: «آن ساعت نزدیک آمد و ماه شکافته شد.»58 و فرموده: «و توچه دانی، شاید که آن ساعت نزدیک باشد، آنانکه به ساعت ایمان ندارند [از روی تمسخر] تقاضای زودتر شدن آنرا دارند و آنانکه ایمان آورده‌اند، از آن ساعت سخت بیمناکند و می‌دانند که آن روز برحق است، توجه کنید آنانکه درباره ساعت جدال کنند، در گمراهی دوری هستند.»59
راوی از آن حضرت(ع) درباره معنی «یُمارون: جدال می‌کنند» می‌پرسد و امام(ع) پاسخ می‌فرمایند:
[یعنی] می‌گویند: قائم کی متولد شده است و چه کسی او را دیده و در کجاست و کی ظاهر می‌شود؟ تمام اینها از جهت عجله کردن در امر خداوند و شک در قضای الهی است، آنان دنیا و آخرت را زیان کرده‌اند و پایان بد از آن کافران است.۶۰
[یعنی] می‌گویند: قائم کی متولد شده است و چه کسی او را دیده و در کجاست و کی ظاهر می‌شود؟ تمام اینها از جهت عجله کردن در امر خداوند و شک در قضای الهی است، آنان دنیا و آخرت را زیان کرده‌اند و پایان بد از آن کافران است.۶۰
۳ـ۱۰. امر خداوند: خداوند می‌فرماید: «امرالهی آمد، پس در آن تعجیل نکنید.»61
از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمودند: «هرگاه بخواهد که قائم(ع) قیام کند، جبرییل را به شکل پرنده سفیدی می‌فرستد، تا یک پای بر خانه کعبه و پای دیگر بر بیت المقدس گذارد، سپس با صدای بلندی بانگ زند: امرالهی آمد، پس آن را زود مشمارید».62
همچنین، «فرو بردن کافران در زمین»، ۶۳ «عقاب به مثل»، ۶۴ «اعاده عذاب نسبت به ارتکاب کنندگان مجدد ظلم»، ۶۵ «برگشتن چند صورت به پشت»، ۶۶ «فوت نشدن عذاب از اهل کفر»، ۶۷ «تسلیم شدن هر آنکه و هر آنچه در آسمان‌ها و زمین هستند»، ۶۸ و … از جمله مضامینی است که به هنگامه ظهور آخرین و قیام حجت حضرت حقّ تأویل شده است.
درباره نشانه‌های پیدایش ظهور، در آیات قرآن، مواردی ذکر شده است که به برخی از آنها مانند: صیحه آسمانی، فرو رفتن سپاه اهل کفر (سفیانی) در زمین (بیداء)، برگشتن چهره چند نفر از سپاه سفیانی به پشت ضمن بخش‌های گذشته و همین بخش، اشاره شد. برای تکمیل این بحث، لازم است به آیاتی دیگر نیز اشاره کنیم.
خداوند متعال، می‌فرماید:
و لنبلونّکم بشیءٍ من الخوف و الجوع و نقص من الأموال و الأنفس و الثّمرات و بشّر الصّابرین.۶۹
درباره نشانه‌های پیدایش ظهور، در آیات قرآن، مواردی ذکر شده است که به برخی از آنها مانند: صیحه آسمانی، فرو رفتن سپاه اهل کفر (سفیانی) در زمین (بیداء)، برگشتن چهره چند نفر از سپاه سفیانی به پشت ضمن بخش‌های گذشته و همین بخش، اشاره شد. برای تکمیل این بحث، لازم است به آیاتی دیگر نیز اشاره کنیم.
خداوند متعال، می‌فرماید:
و لنبلونّکم بشیءٍ من الخوف و الجوع و نقص من الأموال و الأنفس و الثّمرات و بشّر الصّابرین.۶۹
و هرآینه شما را به وسیله ترس و گرسنگی و نقص در مال‌ها و جان‌ها و میوه‌ها می‌آزماییم، و صبرکنندگان را بشارت ده.
حضرت امام صادق(ع) می‌فرمایند:
پیش از قیام قائم(ع) نشانه‌هایی است جهت آزمایش از جانب خداوند نسبت به بندگان مؤمنش.
عرض کردم: آن نشانه‌ها چیست؟
حضرت امام صادق(ع) می‌فرمایند:
پیش از قیام قائم(ع) نشانه‌هایی است جهت آزمایش از جانب خداوند نسبت به بندگان مؤمنش.
عرض کردم: آن نشانه‌ها چیست؟
فرمودند: … «خوف»، ترس از ملوک بنی فلان (یعنی بنی‌عباس) در پایان زمامداریشان … و گرسنگی به خاطر بالا بودن قیمت‌ها و … کاستی از مال‌ها و فساد تجارت‌ها و … مرگ سریع و… کم شدن کشاورزی و کمبود برکت محصولات… و صابران را در چنین وقتی به خروج قائم(ع) بشارت ده. این است تأویل قول خداوند عزوجل که می‌فرماید: تأویل آن (قرآن) را جز خداوند و پایداران در دانش نمی‌دانند.۷۰
در آیه‌ای دیگر نیز می‌فرماید:
إنّ الله قادرٌ علی أن ینزّل آیهً.۷۱
به درستی که خداوند قادر است که نشانه‌ای فروفرستد.
حضرت امام باقر(ع) در تأویل این آیه شریفه می‌فرمایند: «زود است که آیات و نشانه‌هایی از قدرت خداوند در آخرالزمان به تو نمایانده شود، از آن جمله است: دابّه الأرض (خبنده زمین) [که منظور، تشریف فرمایی امیرالمؤمنین(ع) در زمان رجعت و یا حضرت مهدی(ع) باشد.] و دجال و نزول عیسی بن مریم(ع) و طلوع خورشید از مغرب.»72
و در ذیل این آیه شریفه:
إنّ الله قادرٌ علی أن ینزّل آیهً.۷۱
به درستی که خداوند قادر است که نشانه‌ای فروفرستد.
حضرت امام باقر(ع) در تأویل این آیه شریفه می‌فرمایند: «زود است که آیات و نشانه‌هایی از قدرت خداوند در آخرالزمان به تو نمایانده شود، از آن جمله است: دابّه الأرض (خبنده زمین) [که منظور، تشریف فرمایی امیرالمؤمنین(ع) در زمان رجعت و یا حضرت مهدی(ع) باشد.] و دجال و نزول عیسی بن مریم(ع) و طلوع خورشید از مغرب.»72
و در ذیل این آیه شریفه:
بگو او تواناست که بر شما عذابی از بالای سر و زیر پاهای شما برانگیزد و یا اینکه شما را گروه‌های غیرمتحدی نماید و آسیب برخی را به برخی دیگر بچشاند.۷۳
حضرت امام باقر(ع) می‌فرمایند: «[عذاب از بالای سر:] دجال و صیحه آسمانی و [عذاب از زیرپا:] خسف ارض و فرورفتن در زمین و [گروه گروه ساختن] پیدایش اختلاف در دین و طعن به یکدیگر زدن و [چشاندن عذاب برخی به برخی دیگر:] کشتن بعضی از شماست، بعضی دیگر را، و تمام این حوادث در میان اهل قبله و مسلمین به وقوع می‌پیوندد.۷۴
و همان حضرت(ع) در تأویل آیه شریفه:
پرسنده‌ای از عذابی که وقوع آن حتمی است، پرسید.۷۵
می‌فرمایند: «عذاب در اینجا، آتشی است که از طرف مغرب(زمین) شعله‌ور می‌شود و پادشاهی آن را رهبری می‌کند و تمام خانه‌های بنی‌امیه و همه غاصبان حقوق اهل بیت(ع) را آتش می‌زند و مخصوصاً از بنی‌امیه آثاری باقی نخواهد گذاشت و او مهدی(ع) است».76
پرسنده‌ای از عذابی که وقوع آن حتمی است، پرسید.۷۵
می‌فرمایند: «عذاب در اینجا، آتشی است که از طرف مغرب(زمین) شعله‌ور می‌شود و پادشاهی آن را رهبری می‌کند و تمام خانه‌های بنی‌امیه و همه غاصبان حقوق اهل بیت(ع) را آتش می‌زند و مخصوصاً از بنی‌امیه آثاری باقی نخواهد گذاشت و او مهدی(ع) است».76
البته، بیان تفصیلی دسته‌بندی آیات مربوط به امام عصر(ع) فرصتی مبسوط می‌طلبد. در صورتی که خوانندگان محترم خواستار تحقیق بیشتر در این زمینه باشند می‌توانند به منابع معرفی شده در ابتدای این مطلب، به ویژه کتاب المحجّه که در این نوشتار، نیز، بیشتر از آن بهره گرفتیم، مراجعه نمایند.
ماهنامه موعود شماره ۵۷
پی‌نوشت:
۱. سوره بقره(۲)، آیه ۳.
۲. سوره ملک(۶۷)، آیه ۳۰.
۳. سوره نساء(۱۴)، آیه ۶۷.
۴. سوره اسراء(۱۷)، آیه ۸۱ و آیات فراوان دیگری؛ ر.ک: المعجم المفرس لألفاظ القرآن الکریم، ذیل کلمه «الحقّ».
۵. سوره یونس (۱۰)، آیه ۲۰.
۶. سوره حجر(۱۵)، آیه ۸۷.
۷. سوره اسراء(۱۷)، آیه ۳۳.
۸. سوره طه (۲۰)، آیه ۱۳۵.
۹. سوره اسراء (۱۷)، آیه ۵.
۱۰. سوره نور(۲۴)، آیه ۳۵ و آیات دیگری که در معجم المفهرس قابل مشاهده است.
۱۱. سوره زمر (۳۹)، آیه ۶۹.
۱۲. سوره نمل(۲۷)، آیه ۶۲.
۱۳. سوره تکویر(۸۱)، آیه ۱۵.
۱۴. سوره بروج(۸۵)، آیه ۱.
۱۵. سوره شمس(۹۱)، آیه ۳.
۱۶. سوره قدر(۹۷)، آیه ۵.
۱۷. سوره بینه(۹۸)، آیه ۵.
۱۸. سوره أنفال(۸)، آیه ۸.
۱۹. سوره نصر(۱۱۰)، آیه ۱ و آیات دیگر.
۲۰. سوره انعام(۶)، آیه ۱۵۸.
۲۱. سوره انبیاء(۲۱)، آیه ۱۰۵.
۲۲. سوره بقره(۲)، آیه ۱۴۸.
۲۳. سوره نور(۲۴)، آیه ۵۵.
۲۴. بحرانی، المحّجه؛ ترجمه مهدی حائری قزوینی، ص ۳۹ به نقل از: نعمانی، الغیبه، ص ۱۲۶.
۲۵. سوره فتح(۴۸)، آیه ۲۸.
۲۶. شیخ صدوق، کمال‌الدین و تمام‌النعمه، ج ۲، ص ۶۷۰.
۲۷. سوره توبه(۹)، آیه ۳۳.
۲۸. تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۱۷.
۲۹. سوره قصص(۲۸)، آیه ۵.
۳۰. بحرانی، همان، به نقل از: کشف البیان ـ مفقود است.
۳۱. این موارد در آن منبع موجود نیست.
۳۲. سوره توبه(۹)، آیه ۱۱۱.
۳۳. سوره ذاریات(۵۱)، آیه ۲۳ و آیات دیگر.
۳۴. سوره انبیاء(۲۱)، آیه ۱۰۵.
۳۵. سوره زخرف(۴۳)، آیه ۶۶ و آیات دیگر.
۳۶. سوره ابراهیم(۱۴)، آیه ۵.
۳۷. شیخ صدوق، خصال، ص ۱۰۸.
۳۸. سوره حجر(۱۵)، آیه ۳۶ و ۳۷و ۳۸.
۳۹. راوندی، دلائل الإمامه، ص ۲۴۰.
۴۰. ر.ک. البرهان، روایات ذیل این آیه شریفه.
۴۱. سوره مریم(۱۹)، آیه ۳۷.
۴۲. تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۶۴.
۴۳. سوره ق (۵۰)، آیه ۴۲.
۴۴. تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۲۷.
۴۵. سوره ق (۵۰)، آیه ۴۱.
۴۶. تفسیر فمی، ج ۲، ص ۳۲۷.
۴۷. سوره سجده(۳۲)، آیه ۲۹.
۴۸. تأویل الآیات الظاهره، ص ۴۴۵.
۴۹. سوره انعام(۶)، آیه ۱۵۸.
۵۰. شیخ صدوق، همان، ج ۲، ص ۳۳۶.
۵۱. سوره اعراف(۷)، آیه ۵۳.
۵۲. تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۲۳۵.
۵۳. سوره مائده(۵)، آیه ۳.
۵۴. سوره فرقان(۲۵)، آیه ۲۶.
۵۵. سوره زخرف(۴۳)، آیه ۶۶.
۵۶. سوره محمد(۴۷)، آیه ۱۸.
۵۷. سوره اعراف(۷)، آیه ۱۸۷.
۵۸. سوره قمر(۵۴)، آیه ۱.
۵۹. سوره شوری(۴۲)، آیه ۱۷و۱۸.
۶۰. حضینی، الهدایه الکبری، صص (۳۹۳ـ۳۹۲) با اندک اختلاف.
۶۱. سوره نحل(۱۶)، آیه ۱.
۶۲. راوندی، همان، ص ۲۵۲.
۶۳. سوره نحل(۱۶)، آیه ۴۵ و سوره ملک(۶۷)، آیه ۱۶.
۶۴. سوره نحل(۱۶)، آیه ۱۲۶.
۶۵. سوره حج(۲۲)، آیه ۶۰.
۶۶. سوره نساء(۴)، آیه ۴۷.
۶۷. سوره سبأ (۳۴)، آیه ۵۱.
۶۸. سوره آل عمران(۳)، آیه ۸۳.
۶۹. سوره بقره(۲)، آیه ۱۵۶.
۷۰. نعمانی، الغیبه، ص ۲۵۰.
۷۱. سوره انعام(۶)، آیه ۳۷.
۷۲. علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۱۸۱.
۷۳. سوره انعام(۶)، آیه ۶۵.
۷۴. علامه مجلسی، همان، ج ۵۲، ص ۱۸۲.
۷۵. سوره معارج(۷۰)، آیه ۱.
۷۶. علامه مجلسی، همان، ج ۵۲، ص ۱۸۸.
۱. سوره بقره(۲)، آیه ۳.
۲. سوره ملک(۶۷)، آیه ۳۰.
۳. سوره نساء(۱۴)، آیه ۶۷.
۴. سوره اسراء(۱۷)، آیه ۸۱ و آیات فراوان دیگری؛ ر.ک: المعجم المفرس لألفاظ القرآن الکریم، ذیل کلمه «الحقّ».
۵. سوره یونس (۱۰)، آیه ۲۰.
۶. سوره حجر(۱۵)، آیه ۸۷.
۷. سوره اسراء(۱۷)، آیه ۳۳.
۸. سوره طه (۲۰)، آیه ۱۳۵.
۹. سوره اسراء (۱۷)، آیه ۵.
۱۰. سوره نور(۲۴)، آیه ۳۵ و آیات دیگری که در معجم المفهرس قابل مشاهده است.
۱۱. سوره زمر (۳۹)، آیه ۶۹.
۱۲. سوره نمل(۲۷)، آیه ۶۲.
۱۳. سوره تکویر(۸۱)، آیه ۱۵.
۱۴. سوره بروج(۸۵)، آیه ۱.
۱۵. سوره شمس(۹۱)، آیه ۳.
۱۶. سوره قدر(۹۷)، آیه ۵.
۱۷. سوره بینه(۹۸)، آیه ۵.
۱۸. سوره أنفال(۸)، آیه ۸.
۱۹. سوره نصر(۱۱۰)، آیه ۱ و آیات دیگر.
۲۰. سوره انعام(۶)، آیه ۱۵۸.
۲۱. سوره انبیاء(۲۱)، آیه ۱۰۵.
۲۲. سوره بقره(۲)، آیه ۱۴۸.
۲۳. سوره نور(۲۴)، آیه ۵۵.
۲۴. بحرانی، المحّجه؛ ترجمه مهدی حائری قزوینی، ص ۳۹ به نقل از: نعمانی، الغیبه، ص ۱۲۶.
۲۵. سوره فتح(۴۸)، آیه ۲۸.
۲۶. شیخ صدوق، کمال‌الدین و تمام‌النعمه، ج ۲، ص ۶۷۰.
۲۷. سوره توبه(۹)، آیه ۳۳.
۲۸. تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۱۷.
۲۹. سوره قصص(۲۸)، آیه ۵.
۳۰. بحرانی، همان، به نقل از: کشف البیان ـ مفقود است.
۳۱. این موارد در آن منبع موجود نیست.
۳۲. سوره توبه(۹)، آیه ۱۱۱.
۳۳. سوره ذاریات(۵۱)، آیه ۲۳ و آیات دیگر.
۳۴. سوره انبیاء(۲۱)، آیه ۱۰۵.
۳۵. سوره زخرف(۴۳)، آیه ۶۶ و آیات دیگر.
۳۶. سوره ابراهیم(۱۴)، آیه ۵.
۳۷. شیخ صدوق، خصال، ص ۱۰۸.
۳۸. سوره حجر(۱۵)، آیه ۳۶ و ۳۷و ۳۸.
۳۹. راوندی، دلائل الإمامه، ص ۲۴۰.
۴۰. ر.ک. البرهان، روایات ذیل این آیه شریفه.
۴۱. سوره مریم(۱۹)، آیه ۳۷.
۴۲. تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۶۴.
۴۳. سوره ق (۵۰)، آیه ۴۲.
۴۴. تفسیر قمی، ج ۲، ص ۳۲۷.
۴۵. سوره ق (۵۰)، آیه ۴۱.
۴۶. تفسیر فمی، ج ۲، ص ۳۲۷.
۴۷. سوره سجده(۳۲)، آیه ۲۹.
۴۸. تأویل الآیات الظاهره، ص ۴۴۵.
۴۹. سوره انعام(۶)، آیه ۱۵۸.
۵۰. شیخ صدوق، همان، ج ۲، ص ۳۳۶.
۵۱. سوره اعراف(۷)، آیه ۵۳.
۵۲. تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۲۳۵.
۵۳. سوره مائده(۵)، آیه ۳.
۵۴. سوره فرقان(۲۵)، آیه ۲۶.
۵۵. سوره زخرف(۴۳)، آیه ۶۶.
۵۶. سوره محمد(۴۷)، آیه ۱۸.
۵۷. سوره اعراف(۷)، آیه ۱۸۷.
۵۸. سوره قمر(۵۴)، آیه ۱.
۵۹. سوره شوری(۴۲)، آیه ۱۷و۱۸.
۶۰. حضینی، الهدایه الکبری، صص (۳۹۳ـ۳۹۲) با اندک اختلاف.
۶۱. سوره نحل(۱۶)، آیه ۱.
۶۲. راوندی، همان، ص ۲۵۲.
۶۳. سوره نحل(۱۶)، آیه ۴۵ و سوره ملک(۶۷)، آیه ۱۶.
۶۴. سوره نحل(۱۶)، آیه ۱۲۶.
۶۵. سوره حج(۲۲)، آیه ۶۰.
۶۶. سوره نساء(۴)، آیه ۴۷.
۶۷. سوره سبأ (۳۴)، آیه ۵۱.
۶۸. سوره آل عمران(۳)، آیه ۸۳.
۶۹. سوره بقره(۲)، آیه ۱۵۶.
۷۰. نعمانی، الغیبه، ص ۲۵۰.
۷۱. سوره انعام(۶)، آیه ۳۷.
۷۲. علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۱۸۱.
۷۳. سوره انعام(۶)، آیه ۶۵.
۷۴. علامه مجلسی، همان، ج ۵۲، ص ۱۸۲.
۷۵. سوره معارج(۷۰)، آیه ۱.
۷۶. علامه مجلسی، همان، ج ۵۲، ص ۱۸۸.
