موعود پایگاه اینترنتی موعود
اگر کسی به جهت طغیان و سرکشی از تقوا جدا شود، با سوء اختیار خود کرامت را به خواری جایگزین ساخته است و از کتابی که برگرد کرامت و کرامت نیز بر گرد آن می چرخد، هیچ بهره ای ندارد.
خداوند سبحان مدار کرامت را تقوا می داند. چون با پیدایش تقوا کرامت نیز پدید می آید و با دوام آن نیز کرامت استمرار می‌یابد. چنان که با شدت و قوت تقوا، کرامت نیز تشدید و تقویت می‌شود؛ « ان اکرمکم عند الله اتقاکم»۱ و با نابودی تقوا، کرامت نیز به طور کلی نیست می‌شود. زیرا هنگامی‌که از طریق طغیان، تقوا از بین رود، از طریق اهانت، کرامت زائل می‌شود« … ومن یهن الله فما له من مکرم»۲
خداوند فقط متقیان را کرامت می‌بخشد و اگر کسی به جهت طغیان و سرکشی از تقوا جدا شود، با سوء اختیار خود کرامت را به خواری جایگزین ساخته است و از کتابی که برگرد کرامت و کرامت نیز بر گرد آن می چرخد، هیچ بهره ای ندارد.
بنابراین، کرامت و پیراستگی از پستی های دنیوی، شرط مهم شناخت قرآن کریم است. زیرا ستودن قرآن به کرامت مانند این سخن است که «قرآن را تنها کسانی حس می‌کنند که خداوند به آنان نسبت به دنیای پست کرامت بخشیده باشد.»
پس کسی که دنیا او را فریفته است و بهره اش را به فرومایگی و پستی فروخته است و آخرتش را به بهای اندک خریده و سرکشی کرده، در هوای نفس خود فرو رفته است، چیزی از کتاب کریم را به ارث نمی‌برد؛ گرچه آن را تلاوت کند و ببوسد و بعضی اوقات آن را بر سر نهد .
افکار نیوز
