نماینده سندیکای اسرا و زندانیان سیاسی عراق آورده است که از جمله شکنجههای اعمال شده بر روی زندانیان عراقی می توان به تجاوز جنسی، تکه تکه کردن اعضای بدن توسط ارههای برقی، ریختن اسید بر بدن، سوراخ کردن بدن با دریل، کشیدن ناخنها، درآرودن چشمها و… اشاره کرد.
به گزارش فارس به نقل از پایگاه اطلاع رسانی “العراق نیوز “، طی کنفرانسی که در سال ۲۰۰۸ کمیته بین المللی مبارزه با انزوا با همکاری دانشگاه آزاد بروکسل در پایتخت بلژیک برگزار نمود، پرده از آمار و ارقام وحشتناکی برداشته شد که بیانگر اوضاع بسیار اسفبار انسانی زندانیان عراقی، بویژه زندانیانی زندانهای آمریکایی بود.
* گزارش سازمان “هیومن رایتس واچ ” از تعداد زندانیان عراقی در بازداشتگاههای آمریکایی
همچنین سازمان “هیومن رایتس ووچ ” در گزارش سالیانه خود در سال ۲۰۰۸ تاکید کرد که اشغالگران آمریکایی ۲۵ هزار عراقی را بدون تفیهم اتهام یا حکم قضایی یا معرفی به دادگاه در زندانها و بازداشتگاههای خود نگهداری میکنند.
* تایید گزارش فوق توسط هیئت اعزامی سازمان ملل متحد به عراق
دوازدهمین گزارش هیئت اعزامی سازمان ملل متحد به عراق درباره شرایط و اوضاع حقوق بشر در این کشور نیز با تفاوتهای اندک به این نکته اشاره میکند که تعداد زندانیان عراقی به ۳۸ هزار نفر میرسد که حدود ۱۸ هزار نفر آنها در بازداشتگاههای نیروهای اشغالگر آمریکایی زندانی شدهاند.
* گزارش صلیب سرخ جهانی: ۶۰ هزار زندانی در عراق
درحالی که بر اساس گزارش هیئت صلیب سرخ جهانی در عراق که در اکتبر سال ۲۰۰۷ به آن اجازه داده شد، از زندانهای عراق دیدن کند، بیش از ۶۰ هزار زندانی چه در زندانهای عراق و چه در بازداشتگاهها و زندانهای نیروهای آمریکایی در عراق وجود دارد که در شرایطی بسیار سخت و بد نگهداری میشوند.
* تقسیم بندی زندانیان عراقی توسط اسغالگران آمریکایی
اما نیروهای آمریکایی زندانیان خود را در عراق به چهار دسته تقسیم میکردند:
یک: گروهی که توسط ارتش آمریکا و طی عملیات نظامی ۲۰ مارس تا ۹ آوریل ۲۰۰۳ بازداشت یا به اسارت گرفته شدند.
دو: گروهی که پس از اشغال بغداد و براساس لیست منتشره توسط ارتش آمریکا بازداشت یا به اسارت گرفته شدند و به “لیست سیاه ” معروف بوده و ۵۵ نفر را دربرمیگیرد و در راس آنها صدام حسین، دیکتاتور عراق قرار داشت.
سه: گروهی که پس از این تاریخ به اتهام مقاومت یا همکاری با مبارزان عراقی بازداشت شدند.
چهار: گروهی که به دلایل مانند سرقت بازداشت شده و جرایم آنها سیاسی نبوده است.
* اعمال انواع شکنجههای ضد انسانی علیه زندانیان عراقی
الیاسری تاکید میکند: به اعتراف منابع رسمی آمریکایی و عراقی و گزارشهای سازمانهای داخلی و بین المللی مدافع حقوق بشر زندانیان عراقی در معرض انواع و اقسام شکنجههای منع شده در قوانین حقوق بین الملل قرار میگرفتند و اکثر آنها در زندانهایی نگهداری میشدند که ظرفیت پذیرش آنها را نداشت.
* نمونههایی از شکنجههای اعمال شده
نماینده سندیکای اسرا و زندانیان سیاسی عراق در ادامه میافزاید: از جمله شکنجههای اعمال شده بر روی زندانیان عراقی جداسازی آنها از دیگران و سلول انفرادی، ضرب و شتم شدید، گرسنگی دادن، توهین و ناسزا، برهنه کردن، تجاوز جنسی و تعدی و ادرار بر روی زندانیان و وارد آوردن ضرباتی توسط سیمهای لخت برق بر قسمتهای حساس بدن، قرار دادن زندانیان در گرما و سرمای شدید و به مدتهای طولانی، آویزان شدن از سقف، تکه تکه کردن اعضای بدن توسط ارههای برقی، ریختن اسید بر بدن زندانیان از جمله صورت، سورخ کردن بدن زندانیان توسط دریل، کشیدن ناخنها، درآرودن چشمها از حدقه و شکنجههای بسیار دیگر که در وصف نمیگنجد، اشاره کرد.
* “بوکا “، “کروبر ” و “سوسه ” مهمترین زندانهای آمریکا در عراق
الیاسری میافزاید: آمریکاییها سه زندان بزرگ به نامهای “بوکا ” در شهر ام القصر در استان بصره در جنوب عراق و زندان “کروبر ” در نزدیکی فرودگاه بین المللی بغداد و زندان “سوسه ” در استان سلیمانیه در شمال غربی عراق را اداره میکردند و زندان بوکا بزرگترین زندان آمریکایی در عراق بشمار میآمد که به گفته یکی از افسران بلند پایه آمریکایی تعداد زندانیان آن به ۲۰ هزار نفر میرسید، درحالی که برخی منابع تعداد زندانیان آن را فراتر از ۲۰ هزار نفر میدانستند و “وجدان میخائیل ” وزیر وقت حقوق بشر عراق پس از بازدید از این زندان تعداد زندانیان آن را حدود ۱۸ هزار نفر تخمین زد.
* کمپها نوع دیگری از زندانهای اشغالگران آمریکایی در عراق
غیر از آن در عراق بازداشتگاههای آمریکایی وجود داشت که اردوگاهها یا کمپها نامیده میشدند که به گفته یک افسر آمریکایی بر اساس طایفهای و عرقی تقسیم بندی شده بودند و تعداد آنها به ۳۲ کمپ میرسید که هریک از آنها ۵۰۰ تا هزار زندانی را در خود جای میداد.
* ممانعت بازدید از زندانهای به بهانههای امنیتی
به گفته الیاسری نکته مهم اینجاست که نیروهای آمریکایی به بهانهها و دستاویزهای امنیتی مانع از دیدار سازمانهای مدافع حقوق بشر محلی و بین المللی از بازداشتگاهها و زندانهای خود میشدند و این موضوع درباره دیدار و ملاقات خانوادههای زندانیان با زندانی خود نیز صدق میکرد.