موعود پایگاه اینترنتی موعود
در شهر العامدی، شمال سوریه، تصاویری بسیار بزرگ از عبدالله اوجالان در خیابانها به همراه پرچم حزب پ.ک.ک دیده می‌شود که در کنار تصاویر رهبر زندانیش در ترکیه نصب شده است.
زندگی عادی جریان دارد و ادارات دولتی باز است.
این شهر نمونه ای از وضعیت منطقه کردنشین سوریه است که در شمال این کشور از مرز عراق (در شرق) تا دریای مدیترانه (در غرب) وسعت دارد.
تقریبا از یک سال قبل، ارتش رسمی سوریه در این منطقه استقرار ندارد و داوطلبانه از آن خارج شده است. مناطق کوبانی و قامشلی و عفرین و مالکیه ـ دیریک به دست کردهای سوریه افتاده است که به «اتحادیه حزب دمکرات سوری» وابسته‌اند و از عبدالله اوجالان طرفداری می‌کنند. تنها در فرودگاه شهر قامشلی و دو حوزه نفتی رمیلات و جبسه می توان تعدادی از سربازان ارتش را مشاهده کرد.
یکی از وظایف مهم این گروه از کردها سد کردن راه گروه مخالف مسلح موسوم به «ارتش آزاد» یا دسته های مسلح مخالف با بشار اسد رئیس جمهور سوریه است. چندین تلاش این دسته ها برای نفوذ در مناطق کردنشین با دیوار حزب دمکرات کرد سوریه روبرو شده است.
البته این حزب در صحنه کرد سوریه تنها نیست. چندین حزب کوچک از سال گذشته «شورای ملی کرد سوریه» را تشکیل داده‌اند که با مخالفان مسلح در سوریه موسوم به “ارتش آزاد” و نیز مسعود بارزانی و ترکیه همنوایی دارد. ارتش آزاد همچنین توانسته است نظر برخی از عشایر عرب را به خود جلب کند که در سرزمین مشترکی در عراق و سوریه زندگی می‌کنند.
مسعود بارزانی، رئیس اقلیم کردستان عراق و رهبر حزب دمکرات کرد عراق، چندین بار تلاش کرده است حزب دمکرات کرد سوریه و شورای ملی کرد را با یکدیگر متحد کند و یا آنها را وارد ائتلافی مشترک سازد.
سه هفته قبل، مسعود بارزانی، در اربیل عراق، احزاب کرد سوریه را جمع کرد؛ در این نشست توافقنامه ای ۷ ماده ای تصویب شد که مناطق کرد سوریه را میان اتحادیه دمکرات و دیگر احزاب شورای ملی کردستان سوریه تقسیم می‌کند؛ توقف حملات تبلیغاتی به یکدیگر و ایجاد کمیته های هماهنگی و امنیتی از دیگر مصوبات این جلسه بوده است.
یکی از اهداف بارزانی در ایجاد اتحاد میان کردهای سوریه این است که کردستان عراق از طریق شمال سوریه به مدیترانه وصل شود و از حالت انزوای کنونی خارج گردد و به آبهای آزاد دست یابد و بتواند نفت صادر و کالا وارد کند و تنها به ترکیه محتاج نباشد.
این تلاشها تاکنون چندان موفق نبوده است. علت این است که نفوذ حزب کارگران کردستان ترکیه (پ.ک.ک، به رهبری عبدالله اوجالان) در شمال سوریه بسیار گسترده است. حزب دمکرات کرد سوریه نمی تواند وارد ائتلافی شود که در آن گروههای طرفدار ترکیه قرار داشته باشند.
کردهای سوریه بیم آن دارند که در محاصره نیروهای ترکیه از شمال و عشایر عرب در شرق و غرب قرار گیرند. عشیره شمر در مرز عراق است و عشیره العقیدات با ارتش آزاد همداستان شده و در دیر الزور و حلب اسکان دارد. اخوان المسلمین هم توانسته است تعداد زیادی از عشیره الشرابیه را به خود جذب کند.
با بالا گرفتن نفوذ حزب دمکرات کرد سوریه در شمال این کشور، در مرز با ترکیه، دولت آنکارا رسما از احتمال لشکرکشی به این منطقه سخن می‌گوید و به رویکرد خود در عراق اشاره می‌کند که از دوره صدام حسین همواره در تعقیب چریکهای کرد ترکیه ای وارد شمال آن شده است.
دولت ترکیه در نظر دارد از خلأ حاکمیت ارتش سوریه بر مناطق کرد نشین برای برقراری «منطقه آزاد» با مرکزیت حلب استفاده کند. این احتمال وجود دارد که آنکارا دهها هزار آواره و پناهنده سوریه ای را که در خاک ترکیه پناه گرفته‌اند به این منطقه براند و جمعیت غیر کرد آن را افزایش دهد.
حلب از ثروتمندترین و پر جمعیت ترین شهرهای سوریه است. بعد از ناکامی‌گروههای مسلح در استیلا بر دمشق و عقب نشینی از آن در برابر حمله ارتش، هدف اصلی اینک به دست گرفتن کنترل شهر حلب است که موقعیتی ممتاز دارد. علاوه بر جمعیت و ثروت، به ترکیه نیز نزدیک است.
سناریو کاملا روشن است: اگر شهر حلب به دست مخالفان بیفتد و ارتش سوریه نتواند آن را پس بگیرد، به بنغازی دوم تبدیل می‌شود. دولت انتقالی در آن مستقر می‌شود و از پیمان ناتو و دولتهای غربی تقاضای کمک می‌کند. شهر حلب به مرکز پیشروی تبدیل می‌شود و حرکت دوباره به سمت دمشق آغاز می‌گردد و هسته های خفته در دمشق و حومه آن باز هم به جنبش در می آیند.
برای اجرای این سناریو لازم است که حلب سقوط کند و مهمتر این که مخالفان بتوانند دولت موقت و انتقالی تشکیل دهند که حتما همه دولتهای غربی و سعودی و قطر و ترکیه و اردن بر آن نفوذ خواهند داشت؛ مشکل از همین جا شروع می‌شود، چون مخالفان دولت مرکزی سوریه تاکنون نه تنها به اتحاد با یکدیگر دست نیافته‌اند، بلکه از هم دورتر شده‌اند. شورای ملی، مستقر در پاریس، نماینده همه مخالفان شمرده نمی‌شود.
مشکل دیگر مخالفان سوریه در اجرای این سناریو این است که ارتش سوریه، بر خلاف ارتش قذافی، یکدستی خود را حفظ کرده است. به رغم فرار برخی از سربازان و افسران و کشته شدن وزیر دفاع و فرماندهان ارتش در انفجار دو هفته قبل دمشق، میزان ریزش نیرو چندان برای حکومت سوریه نگران کننده نیست. تصویری از مردم سوار بر یک تانک ارتش نباید شکست نیروهای مسلح سوریه تلقی شود.
اگر ارتش سوریه موفق شود مخالفان خود را از شهر تاریخی حلب خارج کند و به سمت مرز با ترکیه پیش رود، نقشه های زیادی بر هم خواهد خورد. تمام تلاشها در چند پایگاهی که امریکا و متحدانش در مرز سوریه و عراق یا در درون خاک ترکیه درست کرده‌اند برای این است که مخالفان را به ماندن در حلب تشویق کنند، حتی اگر لازم باشد که همه شمال سوریه به «منطقه پرواز ممنوع» تبدیل شود.
