موعود پایگاه اینترنتی موعود
بخش امنیت ملی سایت فارین پالیسی به تازگی اسنادی بحث برانگیز در مورد سیاست های هسته یی امریکا در زمان جنگ سرد، که دستور العمل ۵۹ ریاست جمهوری نام دارد، منتشر کرده است.
به گزاش موعود به نقل از ÷ایگاه خبری شیعه,نزهت امیرآبادیان در یادداشتی که در روزنامه اعتماد منتشر کرده اورده است: دستور العمل ۵۹ که به اختصار PD-59 نامیده می‌شود، یکی از مناقشه برانگیز ترین اسناد مربوط به دوران جنگ سرد است. این قانون در ۲۵ جولای ۱۹۸۰ توسط جیمی‌کارتر، رییس جمهور وقت امریکا امضا شده است. این اسناد سیاست کاربرد سلاح های هسته یی نیز نامیده می‌شود و هدف آن دادن اختیارات بیشتر به رییس جمهور برای برنامه ریزی و اجرای یک جنگ هسته یی تمام عیار است. این دستور العمل به رییس جمهور امریکا اختیاراتی فراتر از یک برخورد سنگین هسته یی می داد اما بخشی از این اسناد بسیار محرمانه در عرض چند هفته پس از تصویب آنها در صفحه اول نیویورک تایمز و واشنگتن پست منتشر و افشا شد و همین مساله دلیلی شد تا استراتژی ایالات متحده در آستانه تصمیم گیری های سخت هسته یی تغییر یابد و از شدت آن کاسته شود.
در حالی که جیمی‌کارتر در دوران ریاست جمهوری، در ظاهر فعالیت های گسترده یی را در کنترل تسلیحات اتمی در کارنامه کاری اش به ثبت رساند اما واقعیات پشت پرده چیز دیگری بود. او حتی به دلیل فعالیت هایش در زمینه حقوق بشر جایزه صلح نوبل سال ۲۰۰۲ را از آن خود کرد. کارتر در مبارزات انتخاباتی اش در سال ۱۹۸۰ به شدت سیاست های رونالد ریگان، رقیب اصلی اش از حزب جمهوریخواه را مورد انتقاد قرار داد و تاکید کرد که در صورت انتخاب شدن او خطر جنگ بار دیگر روی این کشور سایه خواهد افکند.
البته گفتنی است که کارتر در طول دوران ریاست جمهوری خود همواره توسط جمهوریخواهان و دموکرات های تندرو تحت فشار بود. در سال ۱۹۷۹ متحدین ناتو که از استقرار موشک های هسته یی میان برد اس اس-۲۰ نگران بودند توافق کردند که به مذاکرات محدودسازی سلاح های راهبردی ادامه دهند تا تعداد موشک های هسته یی مورد استفاده را محدود کنند اما نومحافظه کاران علیه سیاست های زمان جیمی‌کارتر در قبال شوروی سابق موضع گرفتند. بسیاری از آنها که با سناتور جنگ طلب دموکرات به نام هنری اسکوپ جکسون همراه شده بودند، به رییس جمهور (کارتر) فشار آوردند که از موضع مقابله با شوروی برخورد کند.
اکنون با انتشار مجدد و کامل، این اسناد نشان می دهند که ایالات متحده در واقع برای یک جنگ هسته یی آماده می‌شد به این امید که توانایی پایداری دارد. مولفان این اسناد حتی احتمال پایان جهان را نیز در صورت وقوع چنین جنگی می دادند، آنجا که به روشنی در این اسناد گفته می‌شود وقوع چنین جنگی «لزوما» منجر به پایان دنیا نخواهد شد. این اسناد نشان می دهد که در دوران جنگ سرد روابط میان ابرقدرت های شرق و غرب آنچنان تیره و خصومت آمیز بود که نابودی طرف مقابل حتی به قیمت نابودی بخش های بزرگی از جهان از دستور کار سیاستمداران خارج نمی‌شد.البته وقوع جنگ آخر الزمان یا آرماگدون در اسطورهای مختلف آمده است.
سند PD-59 در حقیقت افشا می‌کند که امریکا در صورت لزوم برای به راه‌انداختن یک جنگ هسته یی آماده بوده و برای انجام این کار به دنبال تدارک نیروهایی بود که از درجه بالای انعطاف پذیری، پایداری، ایستادگی و عملکرد مناسب آنها در برابر اقدامات دشمن مطمئن باشد. در این اسناد آمده است: اگر استراتژی تهدید شکست بخورد ایالات متحده باید توانایی انجام جنگی موفق را داشته باشد: جنگی که در آن دشمن به هیچ یک از اهداف خود نرسد و هزینه های غیر قابل باوری برایش به دنبال داشته باشد.
بخشی از سند PD-59 در مورد قابلیت «بررسی – شلیک- بررسی» است. این قابلیت به این شرح است که ابتدا با استفاده از اطلاعات پیچیده باید اهداف سلاح های هسته یی را در وضعیت های میدان جنگ پیدا کرد و سپس به این اهداف حمله و پس از آن آسیب های وارده را ارزیابی کرد.
یادداشتی از سوی ویلیام اودوم، مشاور نظامی‌شورای امنیت ملی امریکا به توصیف هارولد براون، وزیر دفاع وقت امریکا پرداخته که دقیقا این قابلیت را در یک رزمایش نظامی‌که طی آن تعقیب نیروهای معمول دشمن در اروپای شرقی و کره با سلاح های استراتژیک می پردازد، پیاده می‌کند. به عبارت دیگر او به برنامه ریزی نسبت به استفاده از سلاح های هسته یی بزرگ برای حمله به سربازان متعارف می پرداخته است. اما از طرف دیگر اودوم و دیگر خالقان این سند اعتقاد داشتند استفاده از سلاح های هسته یی به منظور شکست سربازان سنتی لزوما منجر به پایان دنیا نخواهد شد.
در مبارزات انتخاباتی اخیر در امریکا شاهد مشابه سازی میان کارتر و اوباما از سوی بسیاری از جمهوریخواهان هستیم. در تحلیل نشریه فارین پالیسی اشاره می‌شود که اگرچه دولت اوباما اهداف هسته یی را مورد بررسی دوباره قرار داد اما خط مشی اصلی پشت قانون ۵۹ همچنان رویه اصلی سیاست های هسته یی امریکاست.
