موعود پایگاه اینترنتی موعود
بهار رویا
تو آفتاب یقینى، بهار رویایى
طراوت گل سرخى، نسیم صحرایى
تو ابر منقلب چشم هاى پرهیزى
تو قطره قطره ى باران ناشکیبایى
تو فصل رویش عشقى، نگاه مجنونى
تو آبشار صمیمیتى، تو لیلایى
تو نرم و سبز و لطیفى، تو موج احساسى
تو روح پاک مسیحى، تو دست موسایى
تو لحظه هاى خوش خاطرات شیرینى
تو باغ عاطفه هایى، امید فردایى
تو جلوه ى سحرى، آبروى انسانى
تو نور روشن صبحى، تو جام صهبایى
تو گرم باده عشقى، بهار زیستنى
تو شور و شوق شقایق به دشت دلهایى
تو شعر خواجه شیراز و شمس تبریزى
تو معنى کلمات همیشه زیبایى
محمد عزیزى
غیرت آفتاب
غیرت آفتاب یعنى تو
جلوه ماهتاب یعنى تو
عطشم مى کشد به دادم رس
نفس پاى آب یعنى تو
فارغم با تو از خیال عذاب
سپر هر عذاب یعنى تو
بى تو در چشم ما کجا خواب است
دست پرمهر خواب یعنى تو
همچو دریا ندارى آرامش
مظهر انقلاب یعنى تو
نبض خورشید زیر انگشتت
گرمى و التهاب یعنى تو
جلوه گر شو زپرده بیرون آى
غیرت آفتاب یعنى تو
اکبر بهداروند
تو را من چشم در راهم…
امین دردآگاهم، تو را من چشم در راهم
دلیل عصمت راهم، تو را من چشم در راهم
شب است و بى چراغم من، اسیر کوره راهم
من بتاب اى خضر بر راهم، تو را من چشم در راهم
شبم را نورباران کن، نگاهم را چراغان کن
که بى مهر تو گمراهم، تو را من چشم در راهم
تو خورشید جهانتابى، تو نور خالص و نابى
تو را اى خوب مى خواهم، تو را من چشم در راهم
تو هستى رامش جانم، تو غایب، من پریشانم
اسیر حسرت و آهم، تو را من چشم در راهم
مگر از ما تو دلگیرى، نقاب از رخ نمى گیرى؟
ظهورت هست دلخواهم، تو را من چشم در راهم
پر از بوى گناهم من، شهید اشک و آهم من
اگر مغضوب درگاهم، تو را من چشم در راهم
برادر قصد من دارد، به راهم گرگ مى بارد
چو یوسف مانده در چاهم، تو را من چشم در راهم
دلم از بوى شب فرسود، بتاب اى قبله موعود (عج)
تو هستى مهر و هم ماهم، تو را من چشم در راهم
نشستم تا بیایى تو، کجایى تو ؟کجایى تو ؟
امین دردآگاهم، تو را من چشم در راهم
رضا اسماعیلى
مى آیى
مثل نسیم
با یک سبد ستاره و گل
چشمان تو
سلام بهار است
ژرفاى بیکران تو را
دریا
با واژه
واژه
واژه ى امواج
تکرار مى کند
و آفتاب
جوبار دستهاى تو را
مى آیى
و بیرق طراوت و باران را
در گرمسیر خانه ى ما
مى کارى
تو اجتماع ساکت ما را
از عشق و عاطف
ه سرشار مى کنى
تو جلوه ى تمامت عشقى
چندى است آفتاب
ریشه هاى تو را
تکثیر مى کند
یک پنجره
از سمت خانه ى ما باز است
صد پنجره براى تماشا
تنهایى زمین چقدر بزرگ است
ما از تبار صاعقه ایم
از تبار سرو
در غربت تکلم دریا
گریستیم
و در نهادمان
آتشفشان شگفت
اینک
آکنده از خیال توییم
آکنده از ترانه و لبخند
اى دلپذیر
بى تو
زمین تنهاست
پرواز در کنار تو
زیباست
ایرج قنبرى
مثنوى عشق
بیا که با تو بهاران ز راه مى آید
سوار توسن مهر و پگاه مى آید
تو از عشیره آب و گیاه و خورشیدى
در آسمان خیالم چو مهر و ناهیدى
سحر ز شرم نگاهت به حیرت افتاده است
ز مهر گرم نگاهت به حیرت افتاده است
سحر به بوى تو پلکش گشوده مى گردد
درون شط سپیده غنوده مى گردد
هنوز حرف دل شاعران امروزى
هنوز مثل چراغ سپیده مى سوزى
نگاه آینه ها هم به حیرت افتاده است
ز حسن روى تو یوسف به غیرت افتاده است
نگاه چشم تو آشوب مى کند برپا
خوشا کسى که شود بر نگاه تو شیدا
ز ایل پاک سحرزاد روزگارانى
تو از قبیله گل وز تبار بارانى
بهار بى تو عزیزم کجا صفا دارد
بیا که بى تو و چشمت دلم عزا دارد
به مهر پیک بهاران به خانه ات برگرد
که بى حضور نگاهت خموشم و دلسرد
محسن عقیلى زاده
پیداى ناپیدا
نمى گویم کجا در ناکجایى
بگو جانا، بگو
جانا، کجایى شب
و روز از دل سرگشته پرسم تو
اى پیداى ناپیدا کجایى
مشفق کاشانى
شکوفه صبح
اى کاش که انتظار معنى مى شد بیتابى
جویبار معنى مى شد وقتى
که سحر شکوفه صبح دمید با
آمدنت بهار معنى مى شد
کریم على زاده
به آتش مى کشم فردا من این بى دست و پایى را
و ویران مى کنم دیوار سنگین جدایى را
تمام خارها را مى کنم سبزینه مى کارم
و مى گویم به مردم این که خوب من مى آیى را
در این یلدا که غم مى بارد از هر سو
به این شادم که تو مى آورى خورشیدهاى روشنایى را
و مى دانم که مى آیى طلوع جمعه فردا
و وسعت مى دهى آیینه هاى آشنایى را
تو مى آیى و عالم سبز سبر سبز مى گردد
و احیا مى کنى هم مکتب سبز رهایى را
رضامحمدى
سبزتر از بهار
طلوع مى کند آن آفتاب پنهانى
زسمت مشرق جغرافیاى عریانى
دوباره پلک دلم مى پرد، نشانه چیست؟
شنیده ام که مى آید کسى به مهمانى
کسى که سبزتر است از هزار بار بها
ر کسى، شگفت کسى، آن چنان که مى دانى
تو از حوالى اقلیم هر کجاآباد بیا
که مى رود شهر ما رو به ویرانى
در انتظار تو تنها چراغ خانه ماست
که روشن است در این کوچه هاى ظلمانى
کنار نام تو لنگر گرفت کشتى عشق
بیا که نام تو آرامشى است توفانى
قیصر امین پور
قبله گل
اى رونق بازار جهان طالع مسعود
وى گوهر دردانه ز گنجینه محمود
اى سنبل بشکفته به دامان الهى
وى قبله گل، عطر سحر، زمزمه رود
بگشا در رحمت بر درمانده مسکین
آن سان که على بهر یتیمان چو پدر بود
آب خوش زمزم که همه لطف الهى است
پیش نگه پاک و زلالت شده مردود
اى کاش تماشاگه چشمان فقیرم
دریاى پر از معرفت چشم تو مى بود
اى آن که ز دریا و دمن تا گل سوسن
از عشق و تمناى وصالت شده موجود
سلطان دو عالم به دل سوخته ما
از عشق دگر کاسته بر مهر تو افزود
در دفتر عالم تو زمینى تو زمانى
اى شاه جهان! فخر زمان! مهدى موعود
پرستو اخترى
شمشیر عدالت
صبح است تا سر از شب غیبت بر آورى
خورشیدى از مدار کرامت برآورى
با برق یک نگاه خود اى روشناى محض
از چشم هاى صاعقه حیرت برآورى
در خلوتم بریز که در نوبت دعا
دستى از آستین اجابت برآورى
اى ناگهان حضور زمان در طواف تو
کى در زمین شود که قیامت برآورى ؟
در گیر و دار معرکه اى کاش زودت
ر شمشیر از نیام عدالت برآورى
لبریز از سکوتى از این دست مانده ایم
لبهاى تو کجاست به صحبت برآورى
مصطفى عابدى
ماهنامه موعود شماره ۵
