موعود پایگاه اینترنتی موعود
یکی از مسائلی که در موردوجودمقدس حضرت صاحب الامرعج مطرح است مسئله غیبت آن امام همام می‌باشد که دردومرحله به وقوع پیوسته یکی غیبت صغری ودیگری غیبت کبرای حضرت عج که تاامروزنیز ادامه دارد .
همانطورکه ازاحادیث وروایات وارده از ائمه معصومین ع برمی آید شناخت امام لازمه معرفت دینی مردمان هرعصرودورانی بوده تاجایی که طبق حدیث مشهورازحضرت رسول اکرم ص وجوب شناخت امام چنین بیان شده:هرکس بمیرد درحالیکه امام عصرخودرانشناسدبه مرگ جاهلیت مرده است.
یکی از مراحل زندگی وجودنازنین حضرت ولی عصر ارواحنافدا غیبت آن حضرت می‌باشد که لازم دیدم به این مسئله از دیدگاه قران بپردازم.
درقران کریم آیاتی وجوددارد که به مسئله مهدویت ونیز غیبت آن حضرت اشاره دارد .
ازجمله این آیات،آیات ۲و۳ سوره مبارکه بقره می‌باشد آنجا که می فرماید:ذلک الکتاب لاریب فیه هدی للمتقین* الذین یومنون بالغیب ویقیمون الصلاه وممارزقناهم ینفقون
این کتاب که هیچ شکی درآن نیست،روشنگرراه پرهیزگاران است* آنانکه به غیب ایمان دارندونماز به پای می دارند واز آنچه روزیشان کردیم انفاق می‌کنند.
ابن بابویه گوید (جهت اختصاردربیان ازذکرراویان صرف نظرکردم) از امام صادق ع است که فرمودند:متقیان،شیعیان علی ع هستندوغیب همان حجت غایب است ۱
ونیز درآیه ۱۵۵همان سوره می فرماید:ولنبلونکم بشی من الخوف والجوعونقص من الاموال والانفس والثورات وبشرالصابرین
والبته شمارا به چیزی از ترس وگرسنگی وکمبودی از اموال وجانهاوثمرات می آزماییم ومژده ده صبرکنندگان را
محمدبن ابراهیم نعمانی معروف به ابن اب زینب می‌گوید:از حضرت جعفربن محمد (امام صادق ) ع که فرمودند:همانا قبل از ظهورحضرت قائم ع علامتهایی هست که از سوی خداوند امتحان مومنین می‌باشد .پس آنست فرموده خدای عزوجل (آیه مذکور) همان است که فرموده والبته شما را می آزماییم یعنی مومنین رابه چیزی ازترس از پادشاهان فلان خاندان دراواخر سلطنتشان وگرسنگی به گرانی نرخهایشان وکمبودی از اموال فسادوتباهی تجارتهاوکمی سودآنها وجانهامرگی زودرس وثمرات کمی رشد گیاهان وکم شدن برکت میوه هاومده ده صبرکنندگان را درآن هنگام به خروج قائم ع . ۲
آنچه که بیان شدتنها بخشی از آیات مربوط به مسئله غیبت حضرت صاحب الامرعج بود .
امیداست با عنایات ویژه آن حضرت روحی له الفدا توفیق تکمیل این مبحث را داشته باشم
ومن الله توفیق
پی نوشت:
۱- کمال الدین وتمام النعمه ج۲، ص۳۴۰
۲- کتاب الغیبه، ص ۱۳۲
