شایسته است مسلمانان بر اساس وظیفه اجتماعی خود، یکدیگر را به خوبی ها و ترک بدی ها فراخوانند تا همگان به خیر و صلاح گرایند.
حارث بن مُغِیره میگوید: شبی در میان راه امام صادق سلام الله علیه به من برخورد کرد و فرمود:
ای حارث! آگاه باشید که به یقین دانشمندان شما جور گناهان سفیهانتان را میکشند. پس از رفتن آن حضرت در پی او رفتم و دوباره به محضرشان رسیدم و گفتم: جانم فدایت! گفته شما مرا نگران کرد. چگونه بار گناه جاهلان را علما و دانشمندان باید بر دوش کشند؟
فرمود: آری چنین است. وقتی یکی از شیعیان، کاری ناپسند میکند که مایه اذیت ما و سبب عیب جویی مردم از ما [و شیعیان] میشود و شما از آن، آگاه میشوید چرا به سراغ او نمی روید و او را نکوهش نمیکنید و وی را دعوت به خیر نمیکنید و با گفتاری رسا (استدلال و برهان) با او سخن نمیگویید؟
عرض کردم: چون از ما نمی پذیرد.
آن حضرت فرمود: اگر چنین است وی را از اجتماع خود برانید و از همنشینی با او بپرهیزید.۱
منبع:
۱. مستطرفات السرائر، ص۵۹۸.
۲. مفاتیح الحیات، ص۴۸۳-۴۸۴.