موعود پایگاه اینترنتی موعود
ماه مبارک رمضان و گرفتن روزه در این ماه پر فضیلت، دارای آداب و شرایطی است که برخی از آنها چنین است:
۱. دیدن هلال ماه: یکی از آداب ماه مبارک رمضان رؤیت هلال این ماه شریف است.
۲. خوردن افطار و سحری: خوردن افطار و سحری از سنت های ماه مبارک رمضان محسوب شده، تا جایی که در شریعت اسلام از «صوم وصال»؛ یعنی روزه ای که بدون خوردن افطار و سحری به روزه روز بعد متصل شود، نهی شده است.
۳. کثرت نماز، دعا، استغفار و صدقه: کثرت نماز، دعا، استغفار، قرآن و صدقه از دیگر آداب این ماه شریف است.
۴. روزه اعضا و جوارح بیرونی و درونی: در بین آداب روزه، مهم ترین آن روزه اعضا و جوارح بیرونی و درونی است. در تفسیر جامع به نقل از کافى، فقیه و تهذیب، از محمد بن مسلم روایت شده است که امام جعفر صادق (ع) به من فرمود: زمانى که روزه هستى پس باید گوش، چشم، زبان، دست، پا و پوست بدن تو روزه دار باشد.
۵. اهتمام ویژه به دهه آخر ماه مبارک رمضان: دهه آخر ماه مبارک رمضان، از ویژگی های خاصی برخوردار است. دو شب مهم قدر در آن قرار گرفته است، همچنین طبق سنت پیامبر (ص)، دهه اعتکاف محسوب می‌شود.
پاسخ تفصیلی
ماه مبارک رمضان و گرفتن روزه در این ماه پر فضیلت، دارای آداب و شرایطی است که در این فرصت به برخی از آنها اشاره می‌شود:
۱. رؤیت هلال ماه
یکی از آداب ماه مبارک رمضان دیدن هلال این ماه شریف است. در کتاب «سنن النبی» به نقل از «تهذیب» شیخ طوسی (ره) ذکر شده است: آنچه از سنت رسول خدا (ص) ثابت شده، این است که آن حضرت خود، متصدى رؤیت هلال ماه مبارک رمضان می‌شد.[۱]
۲. افطار و سحری خوردن
خوردن افطار و سحری از سنت های ماه مبارک رمضان محسوب شده، تا جایی که در شریعت اسلام از «صوم وصال»؛ یعنی روزه ای که بدون خوردن افطار و سحری به روزه روز بعد متصل شود، نهی شده است.
شیخ مفید در کتاب مقنعه می فرماید: از آل محمد (ع) روایت شده است که «سحرى» خوردن مستحب است و لو با یک شربت از آب. سپس می فرماید: روایت شده که بهترین غذاى سحر «خرما» و «قاووت» است؛ زیرا رسول خدا در «سحرها» از آن میل می‌کرد.[۲]
در کتاب سنن النبى (ص) روایاتی در سیره پیامبر اکرم (ص) در باب افطار و سحری ذکر شده است که آن حضرت (ص) وقتى مىخواست افطار کند، با حلوا، شیرینى، رطب، خرما، شیر، نان خیس شده و… افطار مىکرد و اگر هیچ کدام نبود با آب خنک افطار مىنمود.[۳]
نکته مهم در تناول افطار و سحری، حلال بودن آن است. در تفسیر روح البیان از بعضی از بزرگان نقل شده است که: “افطار بر لقمه حلال در نزد من از قیام شب و روز محبوب تر است و حرام است بر خورشید توحید که بر قلب بنده ای بتابد که در اندرونش لقمه حرام جای گرفته است. پس بر روزه دار لازم است که از غذای حرام اجتناب نماید؛ زیرا آن سمّ مهلک دین و سنت است”.[۴]
۳. کثرت نماز، دعا، استغفار و صدقه
کثرت نماز، دعا، استغفار، قرآن و صدقه از دیگر آداب این ماه مبارک است. در سنن النبی آمده است:
سید بن طاوس در کتاب «اقبال» از جزء دوم تاریخ نیشابورى روایتى نقل مىکند که: چون ماه مبارک رمضان فرا مىرسید، رنگ رخسار رسول خدا (ص) تغییر مىکرد، و نماز خواندنش زیاد مىشد، و در دعا و درخواست از حق تعالى بسیار زارى و تضرع مىکرد، و از خدا ترسان بود.[۵]
در کتاب «فقیه» روایت شده است: رسول خدا وقتى که ماه رمضان فرا مىرسید، تمامى اسیران را، آزاد مىکرد و به هر سائلى چیزى مىداد.[۶]
در کتاب کشف الاسرار آمده است: مصطفى (ع) گفت: «من صام رمضان و قامه ایمانا و احتسابا غفر له ما تقدّم من ذنبه» گفت: هر که ماه رمضان روزه دارد و اندر شب وى قیام آرد، چنان که روزه فریضه داند و قیام سنّت، خداى عز و جل گناه گذشته وى بیامرزد.[۷]
در خطبه شعبانیه آمده است: … در وقت نماز دست به دعا بردارید که بهترین ساعتها است، خدا در آن نظر لطف به بندگان خود دارد به مناجات آنها پاسخ دهد و فریاد آنها را لبیک گوید و درخواست آنها را بدهد و دعاى آنها را مستجاب کند. ای مردم نفس شما در گرو کردار شما است، آن را به استغفار رها کنید. دوش شما از گناهان شما بار سنگینى دارد به طول سجود آن را سبک کنید و بدانید که خداى تعالى به عزت خود قسم خورده که نمازخوانان و ساجدان را عذاب نکند و آنها را روز قیامت به هراس دوزخ نیندازد … هر که یک آیه قرآن در آن بخواند چون کسى باشد که در ماه هاى دیگر یک ختم قرآن بخواند….[۸]
۴. روزه اعضا و جوارح بیرونی و درونی
در بین آداب روزه، مهم ترین آن روزه اعضا و جوارح بیرونی و درونی است. در تفسیر جامع به نقل از کافى، فقیه و تهذیب، از محمد بن مسلم روایت شده است که حضرت امام جعفر صادق (ع) به من فرمود: زمانى که روزه هستى، پس باید گوش، چشم، زبان، دست و پا و پوست بدن تو روزه دار باشد….[۹]
امام صادق (ع) فرمود: روزه گرفتن، تنها به خویشتن دارى از نوشیدن و خوردن نیست. مریم مادر عیسى گفت: «من نذر کردهام که براى خداى رحمان روزه باشم» یعنى، جز به ستایش خداى رحمان، دهان خود را باز نکنم. اگر روزه گرفتید، زبان خود را حفظ کنید. چشم خود را فرو بخوابانید. نزاع مکنید. حسد مورزید. رسول خدا شنید که یکى از بانوانش با دهان روزه خادم خود را دشنام مىدهد. فرمود تا برایش خوراکى حاضر کنند و بعد به آن خانم گفت: میل کنید. خانم گفت: من روزه دارم. رسول خدا به او گفت: «چه گونه روزهاى که خادم خود را دشنام مىدهى؟ روزه گرفتن فقط با دهان بستن از خوراک و آب نیست». امام فرمود: هر گاه روزه گرفتى و دهان خود را از نوشیدنى و خوردنى بستى، باید گوش و چشم تو نیز از حرام و ناشایسته بسته شود: بحث و جدل مکن. خادمت را با نیش زبان آزار مده. آرامش و وقارى که ویژه روزهدارى است، از دست مده. مبادا روز روزهات مانند روزهاى دیگر باشد.[۱۰]
۵. اهتمام ویژه به دهه آخر ماه مبارک رمضان
دهه آخر ماه مبارک رمضان، از ویژگی های خاصی برخوردار است. دو شب مهم قدر در آن قرار گرفته است، همچنین طبق سنت پیامبر (ص)، دهه اعتکاف محسوب می‌شود.
در کتاب کافى از امام صادق (ع) روایت شده است: چون دهه آخر ماه مبارک رمضان مىرسید، رسول خدا (ص) کمرش را محکم مىبست، و از نزدیکى کردن با زنانش احتراز مىکرد، شب زنده دارى مىنمود و خود را براى عبادت فارغ البال مىساخت.[۱۱]
در کتاب «دعائم» از على (ع) روایت شده است: رسول خدا دهه آخر ماه مبارک رمضان رختخواب خود را جمع مىکرد، و کمرش را براى عبادت محکم مىبست. و چون شب بیست و سوم فرا مىرسید، أهل بیت خود را بیدار نگه مىداشت. و به صورت هر کدام که خواب بر او غلبه می‌کرد آب مىزد که خوابش نگیرد. همین طور حضرت زهرا (س)، هیچ یک از أهل خانه خود را نمىگذاشت که در آن شب بخوابند، و براى این که خوابشان نبرد، غذاى کمترى به آنان مىداد و از روز، خود را براى شب زنده دارى آماده مىکرد و مىفرمود: محروم است کسى است که از خیر این شب بىبهره بماند.[۱۲]منابع
.[۱] طباطبائی، محمد حسین، سنن النبی (ص)، فقهی، محمدهادی، ص ۳۰۲، ح ۳۴۳، کتاب فروشى اسلامیه،تهران، چاپ هفتم، ۱۳۷۸ش.
[۲]. همان، ص ۲۹۵، ح ۳۳۳.
.[۳] همان، ص ۲۹۴- ۳۰۱.
.[۴]آلوسی، تفسیر روح البیان، ج ۱، ص ۲۹۶. قال ابو سلیمان الدارانی قدس سره لأن أصوم النهار و أفطر اللیل على لقمه حلال أحب الى من قیام اللیل و النهار و حرام على شمس التوحید ان تحل قلب عبد فی جوفه لقمه حرام و لا سیما فی وقت الصیام فلیجتنب الصائم أکل الحرام فانه سم مهلک للدین و السنه.
.[۵] طباطبایی، محمدحسین، سنن النبی، ص ۳۰۰، ح ۳۳۶.
.[۶] همان، ص ۲۹۶، ح ۳۳۵.
.[۷] میبدی، کشف الأسرار و عده الأبرار، ج ۱، ص ۴۸۸ و ۴۸۹.
.[۸] شیخ صدوق، امالى، کمرهاى، ص ۹۴ و ۹۵.
.[۹] بروجردی، سید محمد ابراهیم، تفسیر جامع، ج ۱، ص ۳۰۰، انتشارات صدر، تهران، چاپ ششم، ۱۳۶۶ش.
.[۱۰] بهبودی، محمد باقر، گزیده کافى، ج ۳، ص ۱۳۴و ۱۳۶، انتشارات علمی و فرهنگی، تهران، چاپ اول، ۱۳۶۳ش.
.[۱۱] طباطبائی، محمد حسین، همان، ص ۳۰۱ و ۳۰۲، ح ۳۴۲.
.[۱۲] همان، ص ۲۹۶، ح ۳۳۶.
شفقنا
