احد هاعام پدر صهیونیزم جهانی (۱)

آیا « پروتکل های دانشوران صهیون » کار یک فرد است یا گروه؟ اگر دستاورد یک نفر است او کیست؟ پژوهشگران غربی همداستانند که چون سبک و سیاق پروتکل ها یکی است، پس قبل از انعقاد کنگره توسط یکی از بزرگان یهود تهیه شده تا در کنگره قرائت و تصویب شود و بلکه به منزله دستورالعملی روشنگر برای فعالان یهودیت جهانی باشد و هرگز قصد انتشار و توزیع آنها حتی در میان خواص یهود در کار نبوده است.

بعد از آن که پروتکل ها به انگلیسی ترجمه شد و نویسندگان به غور و کنکاش درباره آنها پرداختند، بزرگترین اندیشمند یهودی، « آشر گینزبرگ » (۱) از اهالی اودسا، در معرض اتهام قرار گرفت. این مرد به منزله ی استاد روحی « وایزمن » بود و وایزمن به سمت استادی او بر خود اعتراف می‌کند؛ اعترافی که سراسر مباهات و افتخار و اجلال است. احد هاعام، آشر گینزبرگ، Ahad Ha’am، Asher Zvi Hirsch Ginsberg

محققان و ژرفکاوان بر اساس چه قراینی آشر گینزبرگ را نویسنده ی پروتکل ها می دانند؟ باید این قراین موجود و روشن باشند. می دانیم که در یک چنین حالاتی قراین، بویژه قراین قانع کننده و معقول، جانشین دلایل محسوس می‌شوند. ظاهراً پس از آن که نویسندگان اروپایی دو مرحله ی تحقیق و تدقیق را پشت سر گذاشتند، اتهام نوشتن پروتکل ها متوجه آشر گینزبرگ شد. این دو مرحله عبارتند از:
۱- بیختن و از غربال گذراندن مغزهای متفکر یهود در ربع اخیر سده ی گذشته و محدود کردن تعداد افرادی که احتمال داده می‌شد نویسنده پروتکل ها باشند، در کمترین عدد ممکن.
۲- بررسی تراوش های فکری این تعداد از طریق کتاب های منتشر شده آنان و مطالعه گرایش ها و مشی فکری و سیاسی ایشان، نوع فعالیتشان، جایگاه آنها در این موارد، تأثیرشان در جهت بخشیدن به جریان های یهودی و تفاوت های آنها با یکدیگر.
بعد از ترور تزار آلکساندر دوم در سال ۱۸۸۱ و متهم شدن گروه های تروریستی مخفی یهود به این کار – از سال۱۹۲۰ مخصوصاً از ۱۹۴۳ به بعد عرب های فلسطین شاهد این گونه جمعیت ها و جنایات آنها بوده‌اند – و در تنگنا و فشار قرار گرفتن آنان، بزرگان یهود بیش از پیش در اندیشه دستیابی به هدفشان فرو رفتند و فعالیت مخفیانه تروریستی آنان افزایش یافت. بنابراین، کسانی که برای پیدا کردن متهم اصلی، همّ خود را مصروف بررسی مغزهای یهودی کردند، بدون شک این کار را در پرتو روحیه ی حاکم بر پروتکل ها و شمول و هدف آن انجام دادند و از ارتباط روحیه ی پروتکل ها با کسی که گمان می رفت واضع آنها باشد، آشکار شد که قراین بیش از هر کس دیگر بر بزرگ ترین اندیشمند یهود، آشر گینزبرگ صدق می‌کند.

استاد روحی وایزمن

این مرد کیست که چنین برنامه و هدف مهمی دارد؟
۱- او برای نخستین بار به عنوان نویسنده ای ناقد و ژرف اندیش در جامعه ی یهود ظاهر شد و نام مستعار « احد هاعام » (۲) را برای خود برگزید و از آن زمان به بعد در سراسر دوران حیاتش به این نام شناخته شد.
۲- آن چه برای گینزبرگ اهمیت داشت مبانی، اهداف و درستی روش بود و به جزئیات اهمیتی نمی داد.
۳- او در روش های نیل به هدف با « هرتزل » موافق نبود. در نخستین کنگره جهانی صهیونیسم که در سال ۱۸۹۷ برگزار شد، حضور به هم رسانید، اما آرای مستقل و خاص خود را داشت که با آرای هرتزل هماهنگی و انسجام نداشت.
۴- آشر گینزبرگ معتقد است که برانگیختن یهود در این عصر و ایجاد رستاخیز در آنان باید متکی به برانگیختن روحیه ی خشن یهودی باشد؛ مانند روحیه ای که در « تیه » به دست موسی و یوشع رشد کرد. یوشع فقط به وسیله ی این عده که نسل دوم یهود پس از ترک مصر بودند، توانست از شرق اردن بگذرد و از طریق اریحا وارد فلسطین شود. اگر بنی اسرائیل از روحیه ی یورش و درندگی سرشار نشده بودند هرگز نمی توانستند نه از شرق و نه از غرب قدم به خاک فلسطین گذارند، و چه بسا که در سرگردانی خود می ماندند و خوراک صحرا و طعمه ی مرگ می‌شدند.
۵- بنابراین، به عقیده ی گینزبرگ نخست باید روحیه ی یورش را خلق کرد و فعالیت برای رسیدن به سرزمینی که یهود در آن جا گرد هم آیند خود به خود در پی خواهد آمد. اما بر اساس برنامه ی هرتزل پیش از هر چیز باید در جستجوی به دست آوردن یک سرزمین، ولو در شرق آفریقا، بود و سپس تدریجاً به سمت فلسطین پیش رفت. هرتزل بعداً از قسمت اخیر نظر خود برگشت و فلسطین را نصب العین خویش کرد.
۶- با آن که هرتزل بعد از کنگره سال ۱۸۹۷ تا زمان مرگش در سال ۱۹۰۴ از برنامه های خود دست شست، اما آشر گینزبرگ همچنان برعقیده خود مبنی بر خلق روحیه ی یورش استوار بود و در این راه تلاش می‌کرد. روحیه ی یورش یعنی خونریزی و آدمکشی و ویرانی و تشکیل هیأت های محرمانه و اموری از این دست. او برای تحقق بخشیدن به اهداف خود دو کتاب نوشت و سازمان « بنی موسی » را به وجود آورد. هدف از تشکیل این سازمان آن بود که سالانه شماری از جوانان یهودی را بر اساس روحیه و عقاید خود تربیت و فارغ التحصیل کند. و وایزمن یکی از افرادی بود که در زمره ی شاگردان گینزبرگ درآمد.

ولادیمیر ژابوتینسکی، Ze’ev ( Vladimir ) Jabotinsky

۷- برای روشن شدن تفاوت میان گینزبرگ و هرتزل، می‌گوییم که فرد اخیر پس از نوشتن کتاب « دولت یهود » و برگزار کردن کنگره ۱۸۹۷، برنامه خود را بر پایه دو نکته استوار کرد: الف. مهاجرت گسترده و دامنه دار ب. به دست آوردن سرزمینی که یهودیان در آن آزاد باشند. از این رو، در آغاز با این موضوع که سرزمین مورد نظر در آرژانتین باشد یا در شرق آفریقا مخالفتی نکرد، اما بعداً از این نظر خود منصرف شد و به فلسطین چسبید؛ زیرا، یهودیان روسیه به او حمله کردند و فقط خواستار فلسطین شدند و نه هیچ جای دیگر. بنابراین، هرتزل یا می‌بایست به خواسته آنها تن بدهد و یا استعفا کند. ولی او شق اول را برگزید. در اثنای کنگره، خانمی‌یهودی به هرتزل نزدیک شد و به او که از پشت تریبون پایین می آمد خائن خطاب کرد. به احتمال زیاد این خانم از سوی گروهی که وایزمن جوان رهبری آنان را در کنگره به عهده داشت، تحریک شده بود. عقیده ی وایزمن آمیخته ای بود از نظریه گینزبرگ و هرتزل. روحیه ی یورش را از احد هاعام گرفته بود و مهاجرت گسترده و به دست آوردن سرزمین را از هرتزل. نخستین کسی که بذر این عقاید را پس از جنگ جهانی اول در فلسطین افشاند « ژابوتینسکی » استاد « مناخیم بگین » و « اشترن » و دیگر کسانی بود که در کارگاه ترور و خون و ویرانی کار می‌کنند.
۸- عملیات تروریستی یهود از سال ۱۹۴۲ به بعد در فلسطین و پیدایش سازمان ملی نظامی ( ایرگون زوای لئومی ) (۳) به ریاست تروریست و سفاک مشهور مناخیم بگین و شاخه منشعب شده از این باند به ریاست اشترن خون آشام، همه ی اینها با برنامه احد هاعام کاملاً انطباق و هم خوانی دارند. کشتارهای وحشیانه ای که این تیره بخت ها در سال ۱۹۴۸ به راه‌انداختند، و نیز تمام قتل عام های دیگری که پس از کشتار دیر یاسین و طبریا و ناصرالدین (۱۹۴۸) به وقوع پیوست از همین روحیه نشأت می‌گیرند. کشتارهای وادی عربه (۱۹۵۰)، قتل عام شرفات (۱۹۵۱)، کشتارهای عید میلاد در منطقه بیت لحم (۱۹۵۲)، قتل عام قبیه (۱۹۵۳)، اقدامات ویرانگرانه در نحالین (۱۹۵۴)، قتل عام کودکان در وادی فوکین و دیر ایوب (۱۹۵۴)، یورش وحشیانه به غزه (۱۹۵۶) و کشتار هولناک کفر قاسم در آخر همین سال و در شب هجوم سه جانبه به سینا، سپس تجاوز یهودی ها به روستای التوافیق (۱۹۶۰)، تجاوز به روستای النقیب (۱۹۶۲)، تکرار تجاوز به روستاهای المثلث و سرانجام تجاوز به اردن و سوریه، همه و همه حامل روحی واحد و نشأت گرفته از عقیده ی احد هاعام است.
۹- در این جا نکته بسیار مهمی وجود دارد و آن این است که در دوران قیمومت تا سال ۱۹۴۸ آژانس یهود و پس از آن اسرائیل – که هر دو پشت و روی یک سکه‌اند – همواره در پشت حوادث ناشی از برنامه ی ترور و ایجاد وحشت قرار داشته و مجری این برنامه بوده‌اند. وسیع ترین این قتل عام ها که از روی حقیقت مذکور پرده بر می دارد، کشتار کفر قاسم است. این روح در پیکر سازمان های صهیونیستی جریان داشت و زمانی که این سازمان ها به اسرائیل مبدل یا در آن جذب و ادغام شدند، عقاید وحشیانه به سمت اهداف خود به حرکت در آمدند و در این راستا از سوی سازمان بزرگ یا همان به اصطلاح اسرائیل حمایت و پشتیبانی می‌شدند.

احد هاعام کیست؟

« احد هاعام » که شهرت او به این نام مستعار نام حقیقی اش – آشر گینزبرگ – را تحت الشعاع خود قرار داده است، در شهر اودسا (واقع در ساحل دریای سیاه در منطقه اوکراین که از قرن ها پیش یکی از پایگاه های خشونت ترور یهود بوده است) نشو و نما یافت.
در سال ۱۸۵۶، یعنی چهار سال پیش از تولد « هرتزل » به دنیا آمد و در سال ۱۹۲۷، بیست و سه سال پس از مرگ هرتزل (۱۹۰۴)، در تل آویو درگذشت. زمانی که او مشغول فعالیت در نهضت یهودی شد، جذب گرایی – یکی شدن یهودیان هر کشور با مردم آن سرزمین از لحاظ زبان و فرهنگ و اهداف و گرایش ها و منحصر شدن زبان عبری در نماز و نیایش – رواج داشت. سپس این گرایش مطرود شد و در معرض حملات پراکنده و ممتدی قرار گرفت. اما هرتزل در آغاز جذب گرا بود ولی پس از محاکمه ی یهودی خائن، « دریفوس »، به « صهیونیسم سیاسی » روی آورد.
احد هاعام با مقالات عمیق خود جریان روسی را زیر سیطره و نفوذ خویش درآورد و نیروی جذب کننده ی جوانان افزایش یافت. پس از مرگ هرتزل، منزلت احد هاعام روز به روز بیشتر شد و در تأثیرگذاری و جذب افراد، جای « دلباختگان صهیون » را گرفت.

لئون پینسکر، Leon Pinskerیکی دیگر از متفکران یهودی معاصر احد هاعام که او نیز اهل اودسا و در جهت بخشی به یهودیان مؤثر بود، دکتر « لئون پینسکر » (۴) است. این اندیشمند یهودی که تحت تأثیر اصطلاحات تزار الکساندر دوم (۱۸۵۵-۱۸۸۱) قرار داشت، معتقد به پذیرفتن فرهنگ روسی و نهادن آن به جای زبان « یدیش » در شرق و جنوب اروپا بود ( یدیش زبانی است آمیخته که بیشتر آن را عبری و آلمانی تشکیل می دهد، نظیر این کلمه در زبان انگلیسی جویش است). بدین ترتیب زبان روسی جای یدیش و نیز جای زبان عبری را گرفت. این گرایش پینسکر به ایده ی جذب، زمینه اش در آلمان فراهم بود چرا که در این کشور جذب صورت می‌گیرد و زبان عبری در نمازها و آیین های دینی محدود می‌شود. اما بعد از کشته شدن تزار در سال ۱۸۸۱، که یهودیان متهم به ترور او بودند، و به دنبال سخت گیری حکومت تزاری نسبت به یهودیان، پینسکر از برنامه خود و دعوت به یهودیت کاملاً عقب نشینی نمود؛ چنان که ۲۳ سال بعد هرتزل نیز به دنبال محاکمه ی دریفوس چنین کرد.
در سال ۱۸۸۲ پینسکر کتابی تحت عنوان « خود آزادی » (۵) نوشت و در آن از یهودیان خواست تا پیش از آن که خواهان ایجاد یک وطن مادی باشند، به خود آیند و از خواب غفلت بیدار شوند. او با انتخاب فلسطین به عنوان کشور یهود مخالف بود؛ زیرا عقیده داشت که برای این منظور باید زمینی انتخاب شود که خالی از سکنه بوده و بر سر آن درگیری و نزاعی نباشد و در امنیت به سر برد و دستیابی به آن آسان و ساده و بدون توسل به زور و خشونت صورت گیرد. وی خواهان تشکیل یک کنگره عمومی‌برای بحث و بررسی این اصل شد. کتاب پینسکر بازتاب گسترده ای داشت، اما به برداشتن گام های عملی نینجامید. پس از آن پینسکر در حاشیه ی این نمایش قرار گرفت ولی احد هاعام در راه خود باقی ماند و به روش خویش ادامه داد. (۶)
کنگره ی پیشنهادی پینسکر برگزار نشد، در حالی که نقشه ی وی از این پیشنهاد آن بود که این کنگره به پیدایش یک مؤسسه بزرگ بینجامد که وظیفه آن جمع آوری پول و پیدا کردن سرزمین مناسب برای یهودیان باشد و سپس مسئوولیت طرح را طرف های بین المللی به عهده گیرند. این تعبیری پیچیده و توضیح آن دشوار است. پینسکر و هرتزل در این موضوع اتفاق نظر دارند که سرزمین مورد نظر تحت کفالت و ضمانت بین المللی قرار داشته باشد.
وجود احد هاعام لبریز از روح « تلمود » است. از مطالعه ی تمام تحقیقات کتاب های یهودی به این واقعیت دست می‌یابیم که کلیه ی یهودیان سرشناس در حرکت یهودی از فرق سر تا نوک پا تلمودی بوده‌اند و تلمود سرچشمه ی روحیه ی هرگونه ویرانگری است. هر خانه ی یهودی که تلمود در آن باشد آکنده از سنت ها و گرایش های تلمودی است. در چنین خانه ای تورات چندان رنگی ندارد. زمانی که خواننده ای کتاب « پروتکل های دانشوران صهیون » را می خواند به درستی این گفته بیشتر پی می‌برد و در خواهد یافت که چرا نویسنده پروتکل ها از غیر یهود با واژه های « حیوانات » یا « چهارپا » تعبیر کرده است.
احد هاعام شغل بازرگانی داشت. او نماینده شرکت یهودی « وسوتزکی » بود. این شرکت بزرگترین شرکت چاپ در اودسا بود که در خارج نیز برای خود شعبه هایی داشت. با رشد و توسعه ی شعب خارجی شرکت، مسئوولیت اداره ی اموری آنها در لندن به احد هاعام سپرده شد. معلوم نیست که آیا این تجارت شغل واقعی او بوده یا وی به عنوان پوششی برای فعالیت های مخفی خود از آن استفاده می‌کرده است؟ مدت ها پیش از آن که احد هاعام به لندن برود با وایزمن ارتباط داشت و نقطه ی شروع این ارتباط زمانی بود که وایزمن در آلمان درس می خواند.
وایزمن در سال ۱۸۹۴، یعنی زمانی که هرتزل در محاکمه های دریفوس خائن در پاریس حاضر می‌شد، از پینسک روسیه به آلمان رفت. وی زمانی که خاطراتش را در آلمان می نوشته است، از استاد معنوی و روحی خود به ایجاز و اختصار سخن می‌گوید و تنها زمانی درباره ی او داد سخن می دهد که در سال ۶-۱۹۰۵ در لندن با احد هاعام تجدید دیدار می‌کند. این دو نفر با هم ۲۱ سال تفاوت سنی داشتند.

دفاع وایزمن از احد هاعام

در سال ۱۹۴۸ که وایزمن خاطراتش را نوشت وظیفه ی خود دید تا حق احد هاعام را نیز ادا کند، اما نه به لحاظ حقی که استاد بر شاگردش دارد و شاگرد باید آن را ادا نماید، بلکه منظورش دفاع از احد هاعام در برابر این اتهام بود که او نویسنده پروتکل های دانشوران صهیون است. وایزمن می‌بایست این اتهام را دفع کند؛ زیرا سزاوار نیست که شاگرد در کتاب خاطرات خود به این موضوع اشاره ای نکند، و گرنه مردم می‌گفتند که خالی بودن خاطرات از نفی چنین اتهام بزرگی نسبت به احد هاعام به منزله ی سکوتی می‌باشد که متضمن مفهوم اثبات است. چاره ی دیگری نبود. زمانی که وایزمن خاطرات خود را نوشت بیست و یک سال از مرگ احد هاعام در تل آویو می‌گذشت.
در این جا توصیفی را که وایزمن از استاد خود کرده است گاه به ایجاز و در مواردی به طور کامل نقل می‌کنیم:
۱- او انسانی نرم خو، مهربان، انزوا طلب و فروتن بود. از خودنمایی بدش می آمد و به همین دلیل نام مستعار « احد هاعام »، به معنای « یکی از مردم » را برای خود برگزید.
۲- متفکری ژرف اندیش بود و در قضایا و مسائل به جزئیات اعتنا نمی ورزید، بلکه آنچه برایش اهمیت داشت اصول و مبانی و اهداف بود. هرتزل، هرتسل، هرتصل، theodor herzl

۳- هدف او انتقاد، سازگاری و اصلاح نهضت صهیونیسم بود. همان طور که گرایش های « دلباختگان صهیون » را نقد کرد، « هرتزل » و پیشنهاد بریتانیا در مورد « اوگاندا » را نیز به باد انتقاد گرفت. عباراتش موجز، زبانش نو و دست اول و سبکش جذاب و دلرباست، از همان زمان که شروع به نوشتن و نشر اندیشه های خود کرد خوانندگان به او روی آوردند و به گفته هایش توجه نشان دادند.
۴- وایزمن می‌گوید: «سپس معدن های یهودیت را در منچستر کشف کردم و رابطه ی من با صهیونیسم بریتانیایی در سال ۱۹۰۵ و ۱۹۰۶ استوار شد، اما این احد هاعام بود که افق ها را در برابر من گشود. او به لندن آمده و در این شهر مقیم شده بود و من با تحمل هزینه سنگین رفت و آمد به دیدار او می رفتم و آخر هفته را در خانه ی محقر وی در هامپ استید با وی می‌گذراندم».
۵- وایزمن ادامه می دهد: «سال ها پیش زمانی که در برلین دانشجو بودم برای اولین بار با نام و افکار و نوشته هایش که موجب شهرت وی شده بودند، آشنا شدم. بعد از ترک برلین گه گاه به دیدن او که یکی از عوامل مؤثر در شکل گیری زندگی من بود، می رفتم. او اکنون (در لندن) دوست من است و بیست سال از من بزرگ تر می‌باشد».
«من شخصیت او را از نزدیک کشف کردم؛ شخصیتی که تأثیر گسترده ای در نسل جدید صهیونیست ها بر جای گذاشت… من به او به چشم یک فیلسوف نگاه می‌کردم نه مرد میدان جنگ… در نخستین کنگره ها حضور یافت اما از حضور در بقیه آنها سرباز زد… گرچه عده ای در حمایت از هرتزل خیلی افراط کرده‌اند و در ستایش او مبالغه ورزیده‌اند، اما احد هاعام انسانی متوازن و معتدل بود. در نخستین نشست « بال » او همچون سوگواری گریان نشست و گفت: ارزش های درست معنوی نهضت [صهیونیسم] عبارتند از: کرامت و حیثیت یهودیت، آزادی درونی یهودیت و خود آزادی یهودی، و اینها چیزی نیست که بتوان با میتینگ های عمومی و سخنرانی به آن دست یافت، بلکه به انضباط روحی یهودی و اراده ی یهودی میسّر و امکان پذیر است. او همچنان که از « دلباختگان صهیون » و « اداره مستعمرات روتشیلد » در فلسطین انتقاد کرد، کنگره ی اول را نیز مورد انتقاد قرار داد؛ زیرا اعتقاد داشت که این کنگره یک کنگره ی بی برنامه و بی ثمر است».
۶- وایزمن می افزاید: « نهضت صهیونیسم مرحله ای را پشت سر گذاشت که در آن زیر سایه ی دو شخصیت بود: هرتزل و احد هاعام. زیرا دو نوع صهیونیسم وجود داشت: یکی « صهیونیسم هرتزلی » با ویژگی برجسته ی آن یعنی بینش پرشکوه و ژرف سیاسی، که در وسط دو خط متوازی به سوی هدفی دور در حرکت بود. و به فروگذاری صهیونیسم عملی و به تأخیر انداختن آن تا دست دادن فرصت مناسب گرایش داشت. و دیگری « صهیونیسم احد هاعام » که در طرح بازگشت به فلسطین، بر رشد روحیه ی اخلاقی تکیه می‌کرد. این دو بینش بعد از گذشت چندین سال با هم کنار آمدند و به سازش رسیدند». وایزمن در ادامه این مطلب می‌گوید: «من بیشترین کوشش خود را در راه سازش و آشتی دادن این دو شخصیت به کار گرفتم، و در حال حاضر رابطه ی آن دو در نهایت احترام متقابل است. برای احد هاعام مساله ی شخصی مطرح نیست. او انسانی وارسته، در انتقاداتش بی طرف، برخوردار از اندیشه ای تابناک، شریف و بی آلایش، استوار و ریشه دار است. یهودیان صهیونیست روسیه انتقادات او را با جان و دل می پذیرفتند و نسبت به او صمیمی و وفادار بودند… با آن که وی اصولاً متفکر و فیلسوف به شمار می آمد، اما در زمینه های عملی و اداره ی امور قدرت فوق العاده داشت… در هر چیزی دقیق بود، در عادات و آداب معاشرتش و در انجام وظایفش. یادم می آید یک بار، دو دقیقه دیرتر از موعد مقرر حاضر شد و وقتی آمد از اینکه دو دقیقه تأخیر داشته است خیلی عذرخواهی کرد».
۷- در این جا وایزمن توصیف استاد خود و بیان خصوصیات روحی و فکری او را به پایان می‌برد و سپس به «نقطه ی سیاه» مربوط به پروتکل ها می پردازد و می‌گوید: «من نمی دانم چرا مبلغان آنتی سمی تیزم این شخص متفکر و وارسته را انتخاب کرده‌اند و او را به سرمداری این توطئه پیچیده و نمایش غم انگیز که به نام « دانشوران صهیون » معروف است متهم کرده‌اند. مبلغان یهود ستیزی هرگاه خواسته‌اند به یک نفر تهمت بزنند « آشر گینزبرگ » را برگزیده و به او اشاره کرده‌اند. تو گویی کارگردان این توطئه پلید یهودی برای سلطه بر جهان آشر گینزبرگ بوده است. شاید علت این امر آن باشد که پروتکل ها برای اولین بار در جایی در جنوب اودسا که احد هاعام دبیر « کمیته فلسطینی اودسا » بود، به منصه ی ظهور رسید. کمیته ی مذکور یک جمعیت قدیمی‌بود و به دوران « دلباختگان صهیون » مربوط می‌شد. به هر حال، تناقضی شدیدتر از آنچه در این قضیه ی اتهام وجود دارد، متصور نیست؛ زیرا در یک سوی این قضیه بافنده ی اصلی تور توطئه علیه تمدن غرب قرار دارد – و فرض این است که این بافنده رئیس و رهبر دانشوران صهیون است – و در سوی دیگر مردی بزرگ و خردمند و لبریز از آرا و عقاید فلسطینی که هرگز سابقه نداشته است در امور و مسائل غیر یهود دخالت کند.
لیکن ما تاکنون از مبلغان یهود ستیزی چیز معقولی مشاهده نکرده ایم. عادت همیشگی این عده اثبات اعمال مستهجن و زشت است». این است آنچه وایزمن برای دفع از استادش احد هاعام و دفع اتهام از او در خاطرات خویش گفته است، ما آنها را حتی الامکان دقیق نقل کردیم و نظر خود را نیز در این باره بعداً بیان خواهیم کرد. برای دیدن سخنان کامل وایزمن رجوع کنید به خاطرات وایزمن: ( Trial and Error,104-141 )
ادامه دارد…

پی نوشت ها:
۱- Asher Hirsch Ginsberg : 1856-1927
۲- Ahad Ha-am
۳- Irgon Zvai Leumi تشکیلات یهودی ملی گرای افراطی که در سال ۱۹۳۵ ظاهراً برای راندن انگلیسی ها از فلسطین پایه گذاری شد. تعداد اعضای آن به ۳ تا ۵ هزار نفر می رسید و از سال ۱۹۴۵ زیر فرماندهی بگین قرار گرفت- م.
۴-Leon Pinsker : 1821-1891
۵- Auto – emancipation
۶- بجاست که در این جا از ظهور یهودی دیگری به نام « الیعاذر بن یهودا » یاد کنیم که زندگی خود را وقف احیای زبان عبری کرد. او زندگی خود را در روسیه گذراند و سپس به فلسطین رفته در یک محله ی عربی اقامت گزید و در راه هدف خود به کمک گرفتن از زبان عربی روی آورد. این کار او از جنبه ی فرهنگی به منزله ی جواب نقضی بود به حرکت جذب فرهنگی. او سرانجام یک فرهنگ عبری نوشت و در آن به ریشه یابی واژه های عبری در زبان عبری باستان و عربی جاودان پرداخت. خانواده اش را ملزم ساخت تا فقط به زبان عبری صحبت کنند. او چند سالی پس از جنگ جهانی اول در قدس زندگی کرد. امروزه در یکی از محله های یهودی قدس خیابانی به نام او، « خیابان بن یهودا »، نام گذاری شده است. در حوادث ویران گر قبل از ۱۵ /۵ /۱۹۴۸، انقلابیون عرب بیشتر این خیابان را ویران و نابود کردند.

منبع مقاله: نویهض، عجاج. (۱۳۸۷)، پروتکل های دانشوران صهیون، برنامه عمل صهیونیسم جهانی، ترجمه حمیدرضا شیخی، مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ پنجم(۱۳۸۷).