موعود پایگاه اینترنتی موعود
اشاره:
همواره بیمار دلان و باطل جویان در پی تأویل آیات متشابه قرآن حکیم بوده‌اند تا آنها را به دلخواه خود برای توجیه آراء فاسد و عقاید نادرستشان به کار برند، اما خداوند در هر زمان حجت معصومی دارد که تأویل درست آیات را بیان نموده، و از گمراهی مردم جلوگیری می‌کند. آیات قرآن را باطنی است و بطن آن را بطنی دیگر و آن‌را ظاهری است و ظاهرش را ظاهری دیگر؛ همانا آیه‌ای اولش درباره چیزی خواهد بود و آخرش مربوط به چیزی دیگر. در عین حالی که سخن متصل و پیوسته‌ای است که بر چند وجه می‌گذرد.
مطابق فرموده خداوند تبارک و تعالی، تأویل آن‌را جز خداوند و راسخان در علم، هیچ کس نمی‌داند؛ و امامان امت(ع) که همان راسخان حقیقی علم می‌باشند فرموده‌اند: ما آن‌را می‌دانیم.
برآن شده‌ایم تا از این شماره مجله، آیات قرآنی را که مرتبط با وجود شریف امام عصر(عج) می‌باشند، به حضور خوانندگان محترم ارائه کنیم باشد که در زمره ایمان آوردندگان و تصدیق‌کنندگان آیات حق بوده باشیم.
خداوند متعال می‌فرماید:
و قضینا إلی بنی إسراییل فی الکتاب لتفسدنّ فی الأرض مرّتین و لتعلنّ علوّاً کبیراً ٭ فإذا جاء وعد أولیهما بعثنا علیکم عباداً لنا أولی بأس شدید فجاسوا خلال الدّیار و کان وعداً مفغولاً ٭ ثمّ رددنا لکم الکرّه علیهم و أمددنا کم بأموال و بنین و جعلناکم أکثر نفیراً.۱
و به بنی‌اسراییل در کتاب خبر دادیم که البته شما دو بار در زمین فساد بزرگی خواهید کرد و تسلّط و سرکشی سخت ظالمانه‌ای خواهید داشت٭ پس هرگاه نوبت نخستین انتقام فرا رسد بندگان سخت جنگجوی خویش را بر شما خواهیم برانگیخت تا آنجا که درون خانه‌هایتان را نیز جستجو کنند و این وعده حتمی خواهد بود ٭ سپس بار دیگر شما را برآنان سلطه دهیم و به وسیله اموال و فرزندان مدد نمائیم و تعداد [افراد] تان را بیشتر سازیم.
از حضرت امام صادق(ع) روایت است که درباره این قول خدای تعالی به بنی‌اسراییل در کتاب خبر دادیم که البتّه شما دو بار در زمین فساد بزرگی خواهید کرد. فرمودند: یکی کشتن علی بن ابی‌طالب(ع) و دوم ضربت زدن به امام حسن(ع)، [و تسلّط و سرکشی سخت ظالمانه‌ای خواهید داشت] فرمود: کشته شدن امام حسین(ع) است [پس هرگاه نوبت نخستین انتقام فرارسد] پس چون موعد یاری گرفتن و خونخواهی برای حسین(ع) فرارسد [بندگان سخت جنگجوی خویش را بر شما خواهیم برانگیخت تا آنجا که درون خانه‌هایتان را نیز جستجو کنند] قومی هستند که خداوند آنان را پیش از قیام حضرت قائم(ع) برمی‌انگیزد، که هیچ [مسئول] خونی از آل محمد(ص) باقی نگذارند جز اینکه او را بکشند، [و این وعده حتمی خواهد بود] یعنی: آمدن حضرت قائم(ع) [وعده‌ای حتمی است]، [سپس بار دیگر شما را بر آنان سلطه دهیم] خروج امام حسین(ع) با هفتاد تن از اصحابش [در زمان رجعت] در حالیکه کلاه‌خودهای زرّینی که دو رو دارد بر سر دارند و اعلام کنندگانی بمردم برسانند: این حسین است که خارج شده، تا آنجا که مؤمنان هیچ شکّ و تردید درباره او نکنند و بدانند که او دّجال و شیطان نیست، و اوست حجّت قائم [به حق] در میان شما و چون معرفت به اینکه آن حضرت همان حسین(ع) است در لدهای شیعیان استقرار یافت، حضرت حجّت را مرگ فرا میرسد، و کسی که آن جناب را غسل می‌دهد و کفن و حنوط می‌کند و به خاک می‌سپارد همان حسین [بن علی(ع)] خواهد بود، و جز وصیّ و امام هیچکس متصدّی [کار کفن و دفن] وصی نشود.۲
عیاشی، به نقل از یکی از راویان حدیث، می‌گوید: سپس امام حسین(ع) زمام امورشان را به دست می‌گیرد تا آنجا که ابروهایش بر روی چشم‌هایش می‌افتد.۳
پی‌نوشت‌ها:
٭ برگرفته از: سیمای حضرت مهدی(عج) در قرآن، سید هاشم حسینی بحرانی، ترجمه سیدمهدی حائری قزوینی.
۱. سوره اسراء (۱۷)، آیه‌های۶ـ۴.
۲. الکینی، محمدبن یعقوب بن اسحاق، روضه کافی، ص ۲۵۰. همچنین بخش‌هایی از این روایت در این منابع نیز آمده است: قولویه، جعفربن محمد، کامل الزیارات، ص ۶۲ و ۶۴؛ تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۲۸۱.
ماهنامه موعود شماره ۵۶
